Zaprojektowane w 1878 r. przez Nathaniela Barnaby'ego kanonierki kompozytowe typu "BARTENER" stanowiły kontynuację wcześniejszego typu "FORESTER". Były do swoich poprzedników bardzo podobne pod względem konstrukcji, różnił je kształt dziobu i nieco większa wyporność.
Ostatnie kompozytowe (o mieszanej, drewniano - żelaznej konstrukcji) większe kanonierki (wg. brytyjskiej nomenklatury klasy "gunvessel") wcielone do służby w Royal Navy. Wybudowane później kanonierki typów "MARINER" i "DOLPHIN", były już na tyle duże, że zostały przeklasyfikowane na slupy.
Kompozytowe kanonierki śrubowe typu "LINNET" zostały zaprojektowane przez Nathaniela Barnaby'ego. Były bardzo podobne konstrukcyjnie do wcześniejszych kanonierek typu "CONDOR", różniły się szczegółami, głównie konfiguracją uzbrojenia.
Liczący 12 jednostek typ "FORESTER" został zaprojektowany przez Nathaniela Barnaby'ego, Głównego Konstruktora (Chief Constructor) Royal Navy w 1873 r. Te kompozytowe kanonierki śrubowe stanowiły rozwinięcie 4-działowego typu "ARIEL".
Kanonierki typu "CONDOR" zostały zaprojektowane przez Nathaniela Barnaby'ego w 1875 r. W porównaniu do wcześniej zbudowanych kanonierek typu "ARAB" były lepiej pszystosowane do działania na otwartych wodach.
Dwie kanonierki o mieszanej (żelazno - drewnianej), kompozytowej budowie zaprojektowane przez Nathaniela Barnaby'ego w 1873 r. i zbudowane w stoczni Robert Napier and Sons, Govan, Glasgow.
Na typ "ARIEL" składało się dziewięć 4-działowych kanonierek kompozytowych, zbudowanych w latach 1871 - 1873. Były pierwszymi okrętami klasy "gunboat" w Royal Navy zbudowanymi metodą mieszaną (kompozytową), to znaczy z żelaznym kilem, dziobem i rufą, żelaznym wewnętrznym szkieletem, oraz deskowaniem i poszyciem wykonanym z drewna.
Te zaprojektowane w 1871 r. przez Edwarda Reeda kanonierki były powtórzeniem projektu wcześniejszych kanonierek typu "BEACON", jednak z wykorzystaniem całkiem nowych maszyn parowych. W kanonierkach typu "BEACON" użyto maszyn parowych zaadaptowanych z wcześniej zbudowanych okrętów.
Pierwsze w Royal Navy niewielkie okręty zaprojektowane z wykorzystaniem konstrukcji kompozytowej, czyli z wewnętrzną ramą z żelaza i pokryciem drewnianym. Te kanonierki zostały zaprojektowane przez Edwarda Reed'a, który zaplanował wykorzystać podczas ich budowy silniki parowe wykorzystywane wcześniej w starszych kanonierkach, budowanych w dużej liczbie w czasie wojny krymskiej.
Zaprojektowane w 1878 r. przez Nathaniela Barnaby'ego kanonierki kompozytowe typu "BARTENER" stanowiły kontynuację wcześniejszego typu "FORESTER". Były do swoich poprzedników bardzo podobne pod względem konstrukcji, różnił je kształt dziobu i nieco większa wyporność.
Kompozytowe kanonierki śrubowe typu "LINNET" zostały zaprojektowane przez Nathaniela Barnaby'ego. Były bardzo podobne konstrukcyjnie do wcześniejszych kanonierek typu "CONDOR", różniły się szczegółami, głównie konfiguracją uzbrojenia.
Liczący 12 jednostek typ "FORESTER" został zaprojektowany przez Nathaniela Barnaby'ego, Głównego Konstruktora (Chief Constructor) Royal Navy w 1873 r. Te kompozytowe kanonierki śrubowe stanowiły rozwinięcie 4-działowego typu "ARIEL".
Kanonierki typu "CONDOR" zostały zaprojektowane przez Nathaniela Barnaby'ego w 1875 r. W porównaniu do wcześniej zbudowanych kanonierek typu "ARAB" były lepiej pszystosowane do działania na otwartych wodach.
Dwie kanonierki o mieszanej (żelazno - drewnianej), kompozytowej budowie zaprojektowane przez Nathaniela Barnaby'ego w 1873 r. i zbudowane w stoczni Robert Napier and Sons, Govan, Glasgow. 
Na typ "ARIEL" składało się dziewięć 4-działowych kanonierek kompozytowych, zbudowanych w latach 1871 - 1873. Były pierwszymi okrętami klasy "gunboat" w Royal Navy zbudowanymi metodą mieszaną (kompozytową), to znaczy z żelaznym kilem, dziobem i rufą, żelaznym wewnętrznym szkieletem, oraz deskowaniem i poszyciem wykonanym z drewna.
Pierwsze w Royal Navy niewielkie okręty zaprojektowane z wykorzystaniem konstrukcji kompozytowej, czyli z wewnętrzną ramą z żelaza i pokryciem drewnianym. Te kanonierki zostały zaprojektowane przez Edwarda Reed'a, który zaplanował wykorzystać podczas ich budowy silniki parowe wykorzystywane wcześniej w starszych kanonierkach, budowanych w dużej liczbie w czasie wojny krymskiej. 