Kanonierka HMS "DRUDGE", podobnie jak nieco wcześniej zwodowana kanonierka HMS "HANDY", została przejęta przez Royal Navy w celu testowania nowych armat zanim zostaną zamontowane na większych okrętach. Była to ostatnia klasyczna w swej konstrukcji kanonierka projektu Rendela.
Kanonierka HMS "HANDY" była eksperymentalną jednostką typu Rendel, która została zbudowana specjalnie do testowania działa 343 mm (13,5 in), takiego jakie montowano później na pancernikach typu "ROYAL SOVEREIGN". Po zakończeniu testów okręt został zakupiony przez Royal Navy w 1884 r.
Dwie kanonierki typu "BOUNCER" były jednymi z ostatnich kanonierek typu Rendela. Były również jednymi z ostatnich żelaznych kanonierek zbudowanych dla Royal Navy, nie licząc tych okrętów które zostały zbudowane dla kolonii.
Kanonierki typu "MEDINA" były nieco większe niż poprzednie okręty typu "ANT", były również silniej uzbrojone. Miały również ożaglowanie typu barkentyna. Jednak poza tym były zbudowane z tymi samymi założeniami i według podobnego projektu kadłuba jak inne kanonierki projektu Rendela.
Kanonierki typu "ANT" były pierwszą serią jednostek klasy zapoczątkowanej przez prototypowe kanonierki przybrzeżne HMS "STAUNCH" i HMS "PLUCKY". W liczącej 24 jednostki serii cztery jednostki należały do podklasy "GADFLY", która choć konstrukcyjnie identyczna, to jednak została zbudowana kilka lat po pozostałych okrętach typu "ANT" i administracyjnie została oddzielona od reszty.
Kanonierka HMS "PLUCKY" była kolejnym prototypowym przedstawicielem nowej klasy niewielkich okrętów artyleryjskich, których protoplastą była kanonierka HMS "STAUNCH". W porównaniu do niej HMS "PLUCKY" była nieco większa i miała zmodyfikowany kształt dziobu i rufy.
Kanonierka HMS "STAUNCH" była prototypem nowej klasy jednostek zwanych od nazwy konstruktora kanonierkami Rendela. W brytyjskiej literaturze zwane były również jako "flatiron gunboat" (kanonierkami żelazkowymi, lub przypominającymi żelazko" z racji charakterystycznego kształtu.
Kanonierka HMS "DRUDGE", podobnie jak nieco wcześniej zwodowana kanonierka HMS "HANDY", została przejęta przez Royal Navy w celu testowania nowych armat zanim zostaną zamontowane na większych okrętach. Była to ostatnia klasyczna w swej konstrukcji kanonierka projektu Rendela.
Kanonierka HMS "HANDY" była eksperymentalną jednostką typu Rendel, która została zbudowana specjalnie do testowania działa 343 mm (13,5 in), takiego jakie montowano później na pancernikach typu "ROYAL SOVEREIGN". Po zakończeniu testów okręt został zakupiony przez Royal Navy w 1884 r.
Dwie kanonierki typu "BOUNCER" były jednymi z ostatnich kanonierek typu Rendela. Były również jednymi z ostatnich żelaznych kanonierek zbudowanych dla Royal Navy, nie licząc tych okrętów które zostały zbudowane dla kolonii.
Kanonierki typu "MEDINA" były nieco większe niż poprzednie okręty typu "ANT", były również silniej uzbrojone. Miały również ożaglowanie typu barkentyna. Jednak poza tym były zbudowane z tymi samymi założeniami i według podobnego projektu kadłuba jak inne kanonierki projektu Rendela.
Kanonierki typu "ANT" były pierwszą serią jednostek klasy zapoczątkowanej przez prototypowe kanonierki przybrzeżne HMS "STAUNCH" i HMS "PLUCKY". W liczącej 24 jednostki serii cztery jednostki należały do podklasy "GADFLY", która choć konstrukcyjnie identyczna, to jednak została zbudowana kilka lat po pozostałych okrętach typu "ANT" i administracyjnie została oddzielona od reszty.
Kanonierka HMS "PLUCKY" była kolejnym prototypowym przedstawicielem nowej klasy niewielkich okrętów artyleryjskich, których protoplastą była kanonierka HMS "STAUNCH". W porównaniu do niej HMS "PLUCKY" była nieco większa i miała zmodyfikowany kształt dziobu i rufy.
Kanonierka HMS "STAUNCH" była prototypem nowej klasy jednostek zwanych od nazwy konstruktora kanonierkami Rendela. W brytyjskiej literaturze zwane były również jako "flatiron gunboat" (kanonierkami żelazkowymi, lub przypominającymi żelazko" z racji charakterystycznego kształtu.