Alexandra (1875)

Wyporność wynosiła 9490 ts. Długość między pionami wynosiła 99,06 m (325 ft 0 in), długość całkowita 104,85 m (344 ft 0 in), szerokość 19,41 m (63 ft 8 in), zanurzenie dla wyporności lekkiej na dziobie 8,00 m (26 ft 3 in), natomiast zanurzenie na rufie 7,92 m (26 ft 0 in). Konstrukcja okrętu pozwalała na prowadzenie ognia w kierunku dziobu i rufy, jednak podmuch dział uszkadzał strukturę kadłuba. Okręt był również dosyć "mokry" przy wzburzonym morzu. Kadłub posiadał 115 przedziałów wodoszczelnych w środkowej części kadłuba, 74 przedziały wodoszczelne na burtach oraz podwójne dno pod całym kadłubem. Posiadał również 4 przedziały kotłowe i dwie maszynownie.

Uzbrojenie początkowo składało się z 2 dział 279 mm (11 in) MLR, 10 dział 254 mm (10 in) MLR oraz 6 dział 20-funtowych (20 pdr) RBL (salutacyjnych). W dolnej baterii znajdowały się 8 dział 254 mm, z tego trzy na każdej burcie, natomiast pozostałe dwa znajdowały się w dziobowych rogach baterii i mogły prowadzić ogień w kierunku dziobu. W baterii górnej znajdowały się dwa działa 279 mm w przednich rogach baterii, oraz dwa działa 254 mm w rufowych rogach baterii. Tak więc działa były umieszczone w ten sposób, że w razie potrzeby cztery z nich mogły prowadzić ogień w kierunku dziobu, dwa w stronę rufy, lub wszystkie na burtę. Takie zaprojektowanie artylerii wskazywało na wzrastające znacznie możliwości prowadzenia ognia w osi okrętu. W trakcie kolejnych modernizacji zmieniano uzbrojenie na nowocześniejsze, m.in. wymieniono działa w baterii górnej na 4 nowoczesne działa 234 mm (9,2 in) RBL.

Burtowy pas pancerny sięgał 3,2 m (10,5 ft) poniżej linii wodnej i miał grubość na śródokręciu 305 mm (12 in). Na dziobie zmniejszała się ona do 254 mm (10 in), natomiast na rufie do 152 mm (6 in). Dolna bateria była ochraniana pancerzem o grubości 305 mm (12 in) na burtach i była zamknięta przegrodami o grubości 203 mm (8 in). Bateria górna była chroniona na burtach pancerzem o grubości 203 mm (8 in) i była zamknięta przegrodami o grubości 152 mm (6 in). W latach 1898/91 dodano opancerzone stanowisko dowodzenia chronione przez 305 mm (12 in) pancerz.

HMS "ALEXANDRA" został wyposażony (jako pierwszy duży okręt w Royal Navy) w dwie 3-cylindrowe pionowe maszyny o podwieszanych cylindrach podwójnego rozprężania firmy Humphreys. Jeden cylinder wysokiego ciśnienia miał średnicę 1,78 m (70 in), dwa pozostałe (niskiego ciśnienia) miały średnicę 2,29 m (90 in). Skok cylindrów wynosił 1,22 m (48 in). Maszyny parowe o mocy 8615 ihp zapewniały HMS "ALEXANDRA" prędkość 14,996 węzła przy wykorzystaniu wyłącznie maszyny parowej. 12 kotłów owalnych (odmiana kotłów cylindrycznych) zapewniało parę o ciśnieniu 60 psi, dwa razy więcej niż wcześniej stosowane kotły typu kufrowego. Kotły były ustawione plecami do siebie po obu stronach wzdłużnej grodzi. W momencie oddania do służby był najszybszym brytyjskim pancernikiem. Oprócz maszyn głównych okręt posiadał dwie pomocnicze maszyny parowe o mocy 600 ihp każda, które służyły do obracania śrub podczas rejsu pod żaglami. Silniki te mogły również zostać wykorzystane w razie potrzeby do napędzania okrętu.

HMS "ALEXANDRA" początkowo był wyposażony w ożaglowanie typu bark o powierzchni 2508 m² (27 000 sq ft) na trzech masztach. W trakcie modernizacji w latach 1889/91 r. ożaglowanie zostało usunięte, a tradycyjne maszty zostały zastąpione typem militarnym. Podczas żeglugi pod żaglami okręt był wolny, jednak miał niewielkie przechyły i stanowił dobrą, stabilną podstawę dla dział.