India 130-footers (1888)

Kadłub

Okręty tego umownego typu zostały zbudowane w trzech stoczniach, w związku z tym występują niewielkie różnice w wymiarach poszczególnych okrętów z różnych stoczni. 

Torpedowce ze stoczni John I. Thornycroft & Company (po 1901 r. "TB 100", "TB 102" i "TB 103") miały wyporność 96 t., długość całkowitą 41,03 m (134 ft 7½ in), długość pomiędzy pionami 40,73 m (133 ft 7½ in), szerokość 4,50 m (14 ft 9 in) i zanurzenie 2,13 m (7 ft 0 in). Istnieją rozbieżności co do wymiarów w materiałach źródłowych. "British Destroyer - From Earliest Days to the Second World War" podaje o jedną tonę większą wyporność, pół cala mniejszą długość całkowitą, zanurzenie liczące 2,08 m (6 ft 10 in) oraz głębokość liczącą 2,67 m (8 ft 9 in).

Okręt zbudowane w stoczni J. Samuel White (po 1901 r. "TB 104", "TB 105" i "TB 106") miały wyporność 95 t., długość całkowitą 41,15 m (135 ft 0 in), długość pomiędzy pionami 39,62 m (130 ft 0 in), szerokość 4,42 m (14 ft 6 in) i zanurzenie 2,29 m (7 ft 6 in). "British Destroyer - From Earliest Days to the Second World War" podaje wyporność 81,5 t. oraz długość między pionami liczącą 38,40 m (126 ft 0 in). Okręty charakteryzowały się doskonałą manewrowością, gdyż były wyposażone w specjalny system sterowania, który ogólnie charakteryzował małe okręty torpedowe zbudowane w tej stoczni. 

Ostatni torpedowiec, zbudowany w stoczni Hanna, Donald & Wilson (po 1901 r. "TB 101") miał wyporność 92 t., długość całkowitą 41,15 m (135 ft 0 in), długość pomiędzy pionami 39,62 m (130 ft 0 in), szerokość 4,27 m (14 ft 0 in) i zanurzenie 2,13 m (7 ft 0 in). "British Destroyer - From Earliest Days to the Second World War" podaje identyczne dane. W trakcie wojny okręt przeszedł niewielką przebudowę. Zamontowano na nim zamkniętą sterówkę, która została umieszczona tuż przed pierwszym kominem, w sporej odległości od dziobu. Przebudowa ta najprawdopodobniej nastąpiła w październiku 1918 r., w tym samym czasie co dodanie jednego działa 3-funtowego zamiast rufowej, zdwojonej wyrzutni torped i bomb głębinowych.

Opancerzenie

Okręty nie posiadały opancerzenia.

Uzbrojenie

Wszystkie okręty tego typu pomimo róźnic konstrukcyjnych były uzbrojone jednorodnie. Okręty te posiadały uzbrojenie składające się z 2 dwulufowych karabinów maszynowych 25 mm (1 in) Nordenfelt L/40 Mk. I oraz 5 wyrzutni torped 356 mm (14 in). Jedna z wyrzutni była zabudowana na dziobie, natomiast pozostałe cztery znajdowały się na dwóch zdwojonych stanowiskach w części środkowej i rufowej okrętu. Jeżeli chodzi o karabiny maszynowe Nordenfelt, to stopniowo wersje dwulufowe o kalibrze 25 mm (1 in) były zastępowane na 5-lufowe wersje kalibru 11,43 mm (0,45 in). Okręty które dotrwały do czasów I wojny światowej w większości pełniły służbę patrolową. W owym czasie niektóre z nich poddano przezbrojeniu montując dwa działa 3-funtowe, jednak na podstawach przeciwlotniczych. Z dużą pewnością zostały również w późniejszym okresie wyposażone w bomby głębinowe.

Podobnie jak w torpedowcach typu 125-stopowych "125-footers" uzbrojenie mogło być skonfigurowane do wykonywania konkretnych działań. Okręty te mogły być uzbrojone jedynie w dziobową wyrzutnie torped, natomiast wzmocniono uzbrojenie artyleryjskie, dodając zamiast pokładowych wyrzutni torped, 2 działa 47mm (1,85 in) L/40 3-funtowe (3 pdr) Hotchkiss Mk I QF, które były umieszczone na szczycie każdej z dwóch wieżyczek które pierwotnie stanowiły część wyrzutni torped. Ostatecznie jednak ukończono te okręty w konfiguracji "torpedowej", jednak w każdej chwili mogły zostać poddane modernizacji i zmianie na wersję "artyleryjską". Wiadomo, iż torpedowiec HMS "TB 101" pod koniec wojny (paźdzernik 1918 r.) był uzbrojony w dodatkowe działo 3-funtowe zamiast rufowej wyrzutni torped. Był również wyposażony w bomby głębinowe (3 lub 4). Możliwe że pozostałe torpedowce znajdujące się wówczaj w służbie zostały podobnie uzbrojone.

Napęd

Podobnie jak wymiary okręty te posiadały zróżnicowane odmiany napędu. Torpedowce ze stoczni Thornycroft posiadały jedną 2-cylindrową maszynę parową typu HCE, 2 kotły parowe wodnorurkowe Thornycroft oraz 1 śrubę. Moc osiągana przez maszynę sięgałą 1260 ihp, co pozwalało na osiągnięcie 23 węzłów. Zapas paliwa wynosił 20 t. węgla. Nie ma danych co do zasięgu tych okrętów. "British Destroyer - From Earliest Days to the Second World War" podaje nieco inne dane, określając moc na 1250 ihp i prędkość na 22,4 węzła, natomiast "The Thornycroft List" określa moc na 1300 ihp i prędkość na 22 węzły. Po roku 1900 okręty te zostały poddane wymianie kotłów. 

Torpedowce ze stoczni J. Samuel White były wyposażone również w jedną 2-cylindrową maszynę parową typu HCE, jednak kotły były typu lokomotywowego. Moc sięgała 1000 ihp, natomiast prędkość 22 węzłów. "British Destroyer..." podaje niższą prędkość o 2 węzły. Nie ma informacji na temat wymiany kotłów w tych trzech torpedowcach, jednak z pewnością nastąpiła. Przy zapasie węgla sięgającym 18 t. zasięg tych torpedowców określono na 3150 mil morskich przy prędkości 10 węzłów.

Torpedowiec HMS "TB 101" posiadał identyczną konfigurację napędu jak okręty ze stoczni White. Był jednak od nich nieco wolniejszy, rozwijając 21,5 węzła. W 1905 r. torpedowiec przeszedł wymianę kotłów na wodnorurkowe. 

HMS TB 100

Znani dowódcy (przydziały)

HMS TB 101

Znani dowódcy (przydziały)

HMS TB 102

Znani dowódcy (przydziały)

HMS TB 103

Znani dowódcy (przydziały)

HMS TB 104

Znani dowódcy (przydziały)

HMS TB 105

Znani dowódcy (przydziały)

HMS TB 106

Znani dowódcy (przydziały)