135-footer (1886)

Kadłub

Okręty miały wypornośći 105 t., długość między pionami 41,15 m (135 ft 0 in), szerokość 4,27 m (14 ft 0 in), natomiast zanurzenie wynosiło od 1,19 m (3 ft 10¾ in) do 1,83 m (6 ft 0 in). Początkowo okręt charakteryzowało zastosowanie dwóch umieszczonych obok siebie kominów, zgodnie z tradycją stoczni Yarrow. Jednak po wymianie kotła na wodnorurkowy w 1898 r. okręt miał zamontowany jeden, nieco grubszy komin. "Conway's..." twierdzi odwrotnie, iż okręt najpierw posiadał jeden komin, później zmieniony na dwa po wymianie kotła. Jednakże analizując materiał zdjęciowy, również późniejszych torpedowców, wydaje się to błędne. Sama konstrukcja dziobu okrętu podlegała ewolucji podczas projektowania, gdyż dokument DNC z 24 lipca 1886 r. zawierający rozkład masowy jednostki przewidywał 105,2 t., bez uwzględnienia "skorupy żółwia", natomiast nowszy dokument wykazywał już masę 106,1 t. uwględniając masę nowej dziobnicy i uzbrojenie, jednak taki projekt zaburzał wysokość metacentryczną jednostki. Poprawki do projektu (obniżenie stanowiska dowodzenia, oraz zmniejszenie grubości blach z których było wykonane z ½ cala do 3/8 cala) przywróciły równowagę obliczeniową i stabilność 

Kształt dziobnicy miał początkowo tyleż samo zwolenników jak i przeciwników. Zdecydowane poprawienie właściwości morskich zarówno przy dużych jak i mniejszych prędkościach oraz różnym stanie morza były niewątpliwymi zaletami, jednak zwiększony ciężar, tendencja do "nurkowania", czy wbijania się w fale (co powodowało zalewanie pomostu nawigacyjnego) oraz wymuszona zmiana rozmieszczenia wyrzutni torped były argumentami przeciwko. Jednakże "skorupa żółwia" przyjęła się w Royal Navy, gdyż zalety znacznie przewyższyły wady. Taka konstrukcja dziobnicy była później stosowana na wielu torpedowcach i niszczycielach. 

Opancerzenie

Okręty nie posiadały opancerzenia.

Uzbrojenie

Projekt nowego torpedowca ewoluował również pod względem uzbrojenia. Nowa dziobnica wymogła zmodyfikowanie ilości dziobowych wyrzutni torpedowych. Ostatecznie zdecydowano się na jedną dziobową, zabudowaną w kadłubie. Dla tej wyrzutni torped przewidywano jedną zapasową. Projekt torpedowca "FALKE" przewidywał zastosowanie dwóch umieszczonych obok siebie wyrzutni dziobowych, jednak DNC uznało iż jedna będzie wystarczająca. Kolejne dwie obrotowe wyrzutnie torped umieszczono na rufie, po obu stronach rufowej platformy dowodzenia. Jeżeli chodzi o uzbrojenie to (według "British Destroyer - From Earliest Days to the Second World War" okręt od 1901 r. posiadał 3 działa 47mm (1,85 in) L/40 3-funtowe (3 pdr) Hotchkiss Mk I QF, z których jedno umieszczono na dziobie na platformie tuż za "skorupą żółwa", która również mogła być wykorzystywana do celów nawigacyjnych. Pozostałe dwa znajdowały się na burtach, na śródokręciu. W projektach przewidywano różne konfiguracje: od tzw. "division torpedo boat" z uzbrojeniem 5 wyrzutni torped (w tym jedna dziobowa) oraz jedno działo 3-funtowe na dziobie plus dwa karabiny maszynowe lub działa 3-funtowe na rufie lub zamianie w ostatecznym projekcie dwóch dział 3-funtowych na karabiny maszynowe Nordenfelt. Jednak istnieją zdjęcia przedstawiające okręt w konfiguracji artyleryjskiej, gdzie rufowe wyrzutnie torped zostały zdjęte, natomiast na rufowej platformie dowodzenia znajduje się dodatkowe działo 3-funtowe. Ogólnie można powiedzieć, że okręt w razie potrzeb mógł być uzbrojony w różne zestawy uzbrojenia. 

Napęd

Na HMS "TB 80" zamontowano trzycylindrowy silnik parowy typu TE. Silnik parowy podobnie jak w poprzednich projektach zasilany był kompaktowym kotłem typu lokomotywowego zainstalowanym w kadłubie za stanowiskiem nawigacyjnym. Aby osiągnąć maksymalną prędkość, kocioł mógł pracować przez krótki czas w trybie forsownym. Projektowana moc osiągana przez silnik parowy wynosiła 1500 ihp co pozwalało na osiągnięcie 23 węzłów. Takie dane podaje "Conway's...". Maszyna parowa miała trzy cylindry o średnicy 0,46 m (18 in), 0,66 m (26 in) i (39½ in) natomiast skok wynosił 0,46 m (18 in). Norman Friedman podaje, że okręt osiągnął w czasie prób 22,98 węzła przy 1539 ihp, 101,75 t. wyporności i zanurzeniu 1,19 m (3 ft 10¾ in). "Conway" podaje, iż stosunkowo wcześnie bo już w 1898 r. okręt przeszedł wymianę kotła na wodnorurkowy, co spowodowało również wymianę komina (kominów). Jeżeli chodzi o wymianę kominów panuje tutaj lekki bałagan opisany w części dotyczącej kadłuba okrętu.