Renown (1895)

Kadłub

Wyporność konstrukcyjna wynosiła 11 690 t., pełna 12 350 t., natomiast maksymalna 12 865 t. Długość między pionami wynosiła 115,82 m (380 ft), długość całkowita 124,36 m (408 ft), szerokość 21,95 m (72 ft), zanurzenie liczyło 8,15 m (26 ft 9 in). Projekt bazował na typie "CENTURION", jednakże w nieco większej skali i o większym zanurzeniu. Generalnie były bardzo dobrymi parowcami i miały doskonałą dzielność morską. Okręt miał gładkopokładowy kadłub ze wzniosem w części dziobowej. Z wyporności na kadłub wraz z opancerzeniem przypadało 6800 t, zaś na urządzenia napędowe 370 t. Dla zapobieżenia porastaniu kadłuba przez organizmy morskie w trakcie służby na wodach tropikalnych, dno pokryte zostało blachą miedzianą.

W 1906 planowano wyposażyć okręt w urządzenia sterowania ogniem typu Siemens Mk. II. Najprawdopodobniej jednak wyposażono go w tego typu urządzenie do 1909 r. po 1901 r. okręt był wyposażony w urządzenia łączności typu Marconi W/T.

Uzbrojenie

Uzbrojenie składało się z 4 dział 254 mm (10 in) RBL Mk. III (2x2), 10 dział 152 mm (6 in) QF Mk. II (10x1), 12 dział 6-funtowych (6 pdr) QF (12x1), 12 dział 3-funtowych (3 pdr) QF (12x1) oraz 5 wyrzutni torped 457 mm (18 in). W chwili wejścia do służby główne uzbrojenie pancernika składało się z czterech dział Mk III kal. 254 mm (10 cali), o długości lufy równej 32 kalibrom (według innego źródła 40 kalibrów), umieszczonych po dwa w pancernych, otwartych od tyłu barbetach na pokładach dziobowym i rufowym, o maksymalnym kącie elewacji 35° (według innego źródła 30°) i zapasie amunicji wynoszącym 105 jednostek na lufę. Barbety miały owalny przekrój, w odróżnieniu do tych zastosowanych w okrętach typu "ROYAL SOVEREING", które były gruszkowatego kształtu. Barbety zostały zamknięte z góry za pomocą pancernej osłony mającej możliwość składania na bok, tworzącej po zamknięciu rodzaj pancernej wieży, jednak zasadniczo nią nie będący, ponieważ dach nie tworzył całości ze ściankami, a stanowił jedynie rodzaj pancernej "czapki". Grubość opancerzenia barbet powyżej górnego pasa pancernego wynosiła 254 mm (10 in), natomiast poniżej 127 mm (5 in). Pancerna cytadela nad barbetą była ochraniana pancerzem wykonanym ze stali NS o grubości 152 mm (6 in). Każda z barbet była wyposażona w 5 elektrycznych silników, służących do podnoszenia armat. Dwa silniki elektryczne o mocy 6 KM każdy były wykorzystywane do dostarczania pocisków i ładunków do dział - po jednym na każdą barbetę. Zasilały one windy mogące jednocześnie dostarczyć jeden pocisk i dwa ładunki, lub dwa pociski. Wysokość szybu windy w przedniej barbecie wynosiła 7,77 m (25,5 ft) natomiast w rufowej 6,55 m (21,5 ft). Czas wjazdu windy w przedniej barbecie wynosił 14 sekund.

Artylerię średnią stanowiło 10 dział szybkostrzelnych Mk II kal. 152 mm, z których sześć było umieszczonych w kazamatach na pokładzie bateryjnym na śródokręciu, po trzy na burcie, zaś pozostałe cztery w kazamatach nadbudówki o pokład wyżej, w rogach baterii dział 12-funtowych (kal. 76 mm). Działa 152 mm były umieszczone w kazamatach ochranianych pancerzem o grubości 152 mm (6 in) na pokładzie głównym i 102 mm (4 in) na pokładzie górnym. Te ostatnie, w liczbie 12, służyły do obrony przed atakami torpedowców i były rozmieszczone na opancerzonych stanowiskach na burtach (osiem) oraz w kazamatach na dziobie i rufie (pozostałe cztery, później przeniesione na górny pancerz barbet artylerii głównego kalibru. Zapas pocisków liczył 200 jednostek na lufę. Uzbrojenie artyleryjskie uzupełniało 12 szybkostrzelnych dział 3-funtowych Hotchkissa (kal. 47 mm) oraz zmienna ilość karabinów maszynowych systemu Maxima. Ponadto pancernik posiadał pięć wyrzutni torpedowych kal. 457 mm, cztery podwodne oraz jedną nadwodną na rufie. W 1902 roku usunięto działa kal. 152 mm z kazamat na pokładzie górnym, zaś w dwa lata później wszystkie pozostałe.

Opancerzenie

Rozplanowanie opancerzenia było prawie identyczne jak w typie "CENTURION" jednak opancerzenie okrętu zostało po raz pierwszy w historii Royal Navy wykonane w całości ze stali Harveya, niklowanej, utwardzanej powierzchniowo. Pozwoliło to na zmniejszenie jego grubości w stosunku do dotychczas stosowanego pancerza typu compound, przy zachowaniu zbliżonej odporności na uderzenia pocisków, oraz zastosowanie go na większej powierzchni. Główny pas pancerny miał długość 64 m (210 ft). Grubość pancerza burtowego wynosiła 203 mm (8 in) na śródokręciu zmniejszając się w kierunku dziobu i rufy do 152 mm (6 in). Grubość przegród zamykających główny pas burtowy wynosiła 254 mm (10 in) w części dziobowej i 229 mm (9 in) w części rufowej. Pokłady miały grubość od 76 mm do 51 mm (3 in - 2 in). Górny pas pancerny pomiędzy pokładem głównym a środkowym miał grubość 152 mm (6 in) i był zamknięty 152 mm (6 in) przegrodami. Stanowisko dowodzenia było chronione 229 mm (9 in) pancerzem.

Napęd

Napęd stanowiły dwie pionowe, trzycylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania, wyprodukowane przez Maudslay, Sons & Field, z których każda poruszała jeden wał napędowy ze śrubą. Były one zasilane w parę o ciśnieniu roboczym 155 psi przez osiem kotłów cylindrycznych, rozmieszczonych w czterech pomieszczeniach kotłowni. Spaliny były odprowadzane przez dwa, stojące obok siebie kominy. Maksymalna moc indykowana urządzeń napędowych wynosiła 12 000 ihp, co pozwalało osiągnąć prędkość 18 węzłów (moc normalna wynosiła 10 000 ihp), co dawało prędkość 17,5 węzła). Na próbach "RENOWN" osiągnął 17,9 węzła przy mocy 10 708 ihp oraz 19,75 węzła z przeforsowaniem do 12 901 ihp. Zapas węgla, wynoszący maksymalnie 1760 ton (normalnie 800 ton, według jednego ze źródeł maksymalny zapas paliwa wynosił 1890 ton), pozwalał przepłynąć 8500 mil morskich przy prędkości 15 węzłów.