Centurion (1892)

Kadłub

Wyporność wynosiła 10 500 t., długość między pionami wynosiła 109,73 m (360 ft 0 in), szerokość 21,34 m (70 ft 0 in), natomiast zanurzenie 7,77 m (25 ft 6 in). Projekt bazował na typie "ROYAL SOVEREIGN", jednakże w nieco mniejszej skali i o mniejszym zanurzeniu. Generalnie były dobrymi parowcami i miały dobrą dzielność morską, jednakże starano się nie używać trybu forsownego maszyn parowych z powodu niebezpieczeństwa uszkodzenia kotłów. W latach 1901-1904 okręty zostały poddane modernizacji i z powodu ograniczeń wagowych masz dziobowy został zastąpiony przez lekki maszt sygnałowy, zdemontowano część rufowych nadbudówej oraz ogólnie odchudzono okręt. Kadłuby okrętów zostały również wyposażone w drewniane i miedziane pokrycie kadłuba, tak aby mogły pełnić służbę dłużej bez przerw na dokowanie.

Typ "ROYAL SOVEREIGN" oraz wywodzący się z niego HMS "HOOD" dały Admiralicji możliwość porównania dwóch konstrukcji: wysoka wolna burta i spora dzielność morska okrętów typu "ROYAL SOVEREIGN" z jednej strony oraz niska wolna burta i problemy przy wzburzonym morzu jakie występowały w przypadku HMS "HOOD" przemawiały na korzyść pierwszego rozwiązania konstrukcyjnego. Jednakże ograniczenia wysoko położonych mas na okrętach, a co za tym idzie zastosowanie otwartych barbet działowych na okrętach typu "ROYAL SOVEREIGN" stwarzało zagrożenie dla artylerzystów i dla samych dział w przypadku ostrzału. Postanowiono w miarę możliwości połączyć zalety jednego i drugiego projektu: Wysokiej dzielności morskiej okrętów typu "ROYAL SOVEREIGN" oraz dobrej osłony dla dział i obsługi, które zapewniały wieże systemu Coles'a zastosowane na HMS "HOOD". Z racji sporej wagi wieże starego typu nie nadawały się w ich pierwotnej postaci do użytku, jednakże postanowiono zabezpieczyć działa i obsługę za pomocą pancernych osłon umieszczonych na barbetach nowego typu.

Okręty były wyposażone w urządzenia łącznościowe typu Jackson W/T.

Uzbrojenie

Uzbrojenie składało się z 4 dział 254 mm (10 in) RBL (2x2), 10 dział 119 mm (4,7 in) QF (10x1), 8 dział 6-funtowych (6 pdr) QF (8x1), 12 dział 3-funtowych (3 pdr) QF (12x1) oraz 7 wyrzutni torped 457 mm (18 in.). Działa 254 mm były umieszczone w nowo zaprojektowanych barbetach o owalnym przekroju, w odróżnieniu do tych zastosowanych w okrętach typu "ROYAL SOVEREIGN", które były gruszkowatego kształtu. Barbety nowego kształtu były znacznie lżejsze. Barbety zostały przykryte za pomocą pancernej osłony mającej możliwość składania na bok, tworzącej po zamknięciu rodzaj pancernej wieży, jednak zasadniczo nią nie będący, ponieważ dach nie tworzył całości ze ściankami, a stanowił jedynie rodzaj pancernej "czapki". Grubość opancerzenia barbet powyżej górnego pasa pancernego wynosiła 229 mm (9 in), natomiast poniżej od 203 do 127 mm (8 in - 5 in). Pancerna osłona nad barbetą była ochraniana pancerzem wykonanym ze stali NS o grubości 152 mm (6 in). Działa 10-calowe mogły być ładowane w każdym położeniu.

Działa 119 mm były umieszczone w kazamatach ochranianych pancerzem o grubości 152 mm (6 in). Sześć z nich umieszczonych było na pokładzie głównym, reszta na pokładzie górnym. Pięć wyrzutni torpedowych znajdowało się powyżej linii wodnej, pozostałe dwie poniżej.

HMS "CENTURION" w latach 1901-03 a HMS "BARFLEUR" w latach 1902-04 zostały poddane modernizacji uzbrojenia polegającego na wymianie dział 119 mm na 152 mm QF. Wzrost wagi uzbrojenia spowodował konieczność dokonania zabiegów polegających na ograniczeniu wagi. Zmniejszono więc opancerzenie kazamat do 127 mm (5 in) oraz dokonano kilku zmian konstrukcyjnych. Zdjęto również wszystkie 5 wyrzutni torped umieszczonych powyżej linii wodnej.

Wg. niektórych źródeł (Annual Report of the Torpedo School, 1891. pp. 38-9) okręty posiadały jedynie 5 wyrzutni torped. Cztery z nich umieszczone były powyżej linii wodnej, dwie na dziobie (z odchyleniem 42º), oraz dwie na rufie (z odchyleniem 50º). Ostatnia znajdowała się poniżej linii wodnej.

W 1906 r. planowano wyposażyć HMS "CENTURION" w urządzenia kontroli ognia Siemens Mark II, jednak w wykazach okrętów wyposażonych w to urządzenie pochodzących z 1914 r. okręt ten nie figuruje. Co do HMS "BARFLEUR" brak danych.

Opancerzenie

Rozplanowanie opancerzenia było prawie identyczne jak w typie "ROYAL SOVEREIGN". Główny pas pancerny miał długość 60,96 m (200 ft) i miał wysokość 2,29 m (7,5 ft), z czego poniżej linii wodnej 1,52 m (5 ft). Grubość pancerza burtowego wynosiła 305 mm (12 in) na śródokręciu zmniejszając się w kierunku dziobu i rufy do 254 mm (10 in), by na końcach osiągnąć 229 mm (9 in). Grubość przegród zamykających pas burtowy wynosiła 203 mm (8 in). Środkowy pokład miał grubość 51 mm (2 in). Pozostałe pokłady miały grubość 64 mm (2,5 in). Górny pas pancerny pomiędzy pokładem głównym a środkowym miał grubość 102 mm (4 in) i był wykonany ze stali NS. Był zamknięty 76 mm (3 in) przegrodami wykonanymi z tego samego materiału. Stanowisko dowodzenia było chronione 305 mm (12 in) pancerzem. Przestrzeń pomiędzy pokładem głównym a dolnym, na burtach była wykorzystana na ładownie węglowe i magazyny.

Napęd

Okręty zostały wyposażony w dwie 3-cylindrowe maszyny parowe typu Greenock Foundry TE oraz 8 kotłów cylindrycznych. Przy forsownym trybie pracy maszyny osiągały moc (średnio) 13 000 ihp oraz prędkość 18,5 węzła. Zastosowanie forsownego trybu pracy było szkodliwe dla kotłów i ograniczono użycie go tak aby przedłużyć żywotność maszynerii, co było ważne dla okrętów służących na akwenach dalekich od stoczni. Po modernizacji w latach 1901-1904 maszyny HMS "CENTURION" osiągały moc 9270 ihp natomiast jego bliźniaka 9137 ihp. Normalna prędkość HMS "CENTURION" wynosiła po modernizacji 16,8 węzła natomiast HMS "BARFLEUR" 16,75 węzła.

HMS Centurion

ZNANI DOWÓDCY (PRZYDZIAŁY)

HMS Barfleur

KOLEJNI DOWÓDCY (PRZYDZIAŁY)