Hood (1891)

Kadłub

Wyporność normalna wynosiła 14 780 t., natomiast pełna 15 588 t. Długość między pionami wynosiła 115,82 m (380 ft 0 in), długość całkowita 124,97 m (410 ft 6 in), szerokość 22,86 m (75 ft 0 in), zanurzenie normalne liczyło 8,38 m (27 ft 6 in), natomiast maksymalne 8,69 m (28 ft 6 in). Kadłub HMS "HOOD" różnił się budową od swoich poprzedników - okrętów typu "ROYAL SOVEREIGN". Jednakże wolna burta okrętu była znacznie niższa niż u poprzedników. Na dziobie wynosiła zaledwie 3,43 m (11 ft 3 in) w porównaniu do 5,94 m (19 ft 6 in) okrętów typu "ROYAL SOVEREIGN". Jak wcześniejsze okręty z niską wolną burtą wykazywał niską dzielność morską, był "mokry" podczas złej pogody i nie był w stanie z tego powodu osiągać wysokich prędkości przy wysokiej fali. Zalety takiego rozwiązania, jak np. mniejsza powierzchnia celu w przypadku ostrzeliwania przez nieprzyjaciela i mniejsze zapotrzebowanie na pancerz burtowy były dosyć popularne w poprzednich latach, jednak okazały się zbyt mało znaczące w porównaniu do właściwości morskich i w kolejnych konstrukcjach oceanicznych okrętów pancernych przyjęto koncepcję wypracowaną w pozostałych okrętach typu "ROYAL SOVEREIGN".

W HMS "HOOD" niska burta została zastosowana głównie z uwagi na użycie pancernych wież artyleryjskich, projekt których wywodził się z wież konstrukcji Coles'a i niewiele miał wspólnego z wieżami, które znamy z okrętów pancernych w rodzaju HMS "DREADNOUGHT". Na okrętach typu "ROYAL SOVEREIGN", które miały znacznie lżejsze otwarte barbety można było zastosować znacznie wyższą wolną burtę, natomiast umieszczenie ciężkich wież na takiej wysokości doprowadziłoby do zaburzenia stabilności okrętów, a na to konstruktorzy nie mogli pozwolić. Ponieważ stabilność okrętu w dużej mierze zależy od wysokości wolnej burty, wysokość metacentryczna (odległość pozornego środka obrotu jednostki pływającej w czasie przechyłu od środka ciężkości) HMS "HOOD" była nieco większa niż w przypadku okrętów typu "ROYAL SOVEREIGN": wynosiła 1,2 m w porównaniu do 1,1 m u bliźniaków. Wynikiem tego były nieco mniejsze przechyły na wzburzonym morzu. Jednak okres przechyłu był krótszy o ok. 7% od bliźniaków, co z kolei przekładało się na mniejszą celność dział. W 1894 r. dodano stępki przeciwprzechyłowe, co poprawiło dzielność morską.

Okręt był wyposażony w urządzenia radiowe typu "1 to 52" W/T.

Uzbrojenie

Uzbrojenie składało się z 4 dział 343 mm (13,5 in) RBL (2x2), 10 dział 152 mm (6 in) QF (10x1), 8 dział 6-funtowych (6 pdr) QF (10x1), 12 dział 3-funtowych (3 pdr) QF (12x1) oraz 7 wyrzutni torped 457 mm (18 in). Działa 343 mm były umieszczone w dwudziałowych wieżach, zamiast w barbetach jak w typie "ROYAL SOVEREIGN". Na każde działo przewidziano 80 pocisków. Wieże były ochraniane pancerzem o grubości od 432 mm do 279 mm (17 in - 11 in). Same wieże miały grubość 432 mm (17 in), górny wieniec barbety miał grubość 406 mm (16 in) natomiast poniżej pokładu pancernego wynosiła 279 mm (11 in).

Działa 152 mm były zamontowane na dwóch pokładach na każdej burcie - minimalizowało to skutki trafienia i pozwalało na efektywniejsze zarządzanie ogniem baterii. Na każde działo przypadało po 200 pocisków. Na każdej z burt dwa z nich były zamontowane w kazamatach o grubości 152 mm (6 in), natomiast pozostałe trzy znajdowały się na pokładzie górnym i były chronione jedynie przez tarcze przeciwodłamkowe. Kazamaty znajdowały się zbyt blisko linii wodnej co czyniło je niezdatnymi do użytku przy wysokiej fali, natomiast ochrona dział na pokładzie górnym była niewystarczająca. Działa w kazamatach zostały zdjęte w 1904 r. z powodu ich nieprzydatności przy złej pogodzie.

Działa 6-funtowe były zamontowane podobnie jak działa 6-calowe. Cztery z nich również znajdowały się w kazamatach i również okazały się niezdatne do użytku przy wysokiej fali. Działa 3-funtowe były zamontowane na nadbudówkach oraz na platformach masztowych. Okręt posiadał również wyrzutnie torpedowe. Dwie z nich umieszczono na dziobie poniżej linii wodnej, pozostałe pięć natomiast umieszczono powyżej linii wodnej: po dwie na burtach i jedna na rufie. Nawodne wyrzutnie torped zostały zdjęte w 1900 r. Okręt posiadał również wzmocniony dziób, przystosowany do taranowania.

W 1897 r. na dachu każdej z wież dział artylerii głównej zamontowano po jednym dziale 3-funtowym, a właściwie przeniesiono je z innego miejsca na okręcie. W 1900 r. działa 3-funtowe z platform masztowych zostały przeniesione na dziobową nadbudówkę. W 1903 r. dwa działa 6-funtowe zamontowane na głównym pokładzie zostały usunięte i przeniesione na nadbudówkę. Pozostałe dwa nie były przenoszone. W 1905 r. dwa działa 3-funtowe z przedniej nadbudówki zostały usunięte natomiast w latach 1907 - 1910, kiedy okręt pozostawał w rezerwie usunięto kolejne działa 6-calowe i 3-funtowe.

Opancerzenie

Opancerzenie było zasadniczo identyczne jak w typie "ROYAL SOVEREIGN". Główny pas pancerny miał długość 76,81 m (252 ft) i miał wysokość 2,64 m (8 ft 8 in), z czego poniżej linii wodnej 1,68 m (5 ft 6 in) przy normalnej wyporności. Grubość pancerza burtowego wynosiła 457 mm (18 in) na śródokręciu zmniejszając się w kierunku dziobu do 406 mm (16 in), natomiast w kierunku rufy do 356 mm (14 in). Grubość przegród zamykających pas burtowy wynosiła na dziobie 406 mm (16 in), natomiast na rufie 356 mm (14 in), zamykały one cytadelę pancerną.

Środkowy pokład miał grubość 76 mm (3 in). Pozostałe pokłady miały grubość 64 mm (2,5 in). Górny pas pancerny pomiędzy pokładem głównym a środkowym miał długość 45,72 m (150 ft) oraz grubość 102 mm (4 in) i był wykonany ze stali NS. Był zamknięty 76 mm (3 in) przegrodami wykonanymi z tego samego materiału. Pas ten ochraniał burty okrętu pomiędzy barbetami. Stanowisko dowodzenia było chronione 356 mm (14 in) pancerzem. Pokład pancerny miał grubość 76 mm (3 in) nad maszynownią, lecz zmniejszał grubość do 63,5 mm (2,5 in) poza centralną cytadelą pancerną. Na dziobie był nieco zakrzywiony ku dołowi. Przestrzeń pomiędzy pokładem głównym a dolnym, na burtach była wykorzystana na ładownie węglowe i magazyny. Stanowiły one dodatkową ochronę.

Napęd

Okręt został wyposażony w 3-cylindrową maszynę parową typu typu Humphreys & Tennant TE oraz 8 kotłów cylindrycznych. Przy forsownym trybie pracy maszyny osiągały moc 11 000 ihp oraz prędkość 16,7 węzła.