Colossus (1882)

Kadłub

Wyporność projektowa wynosiła 9150 t., natomiast pełna 9420 t. Długość między pionami wynosiła 99,06 m (325 ft 0 in), szerokość 20,73 m (68 ft 0 in), natomiast zanurzenie 7,85 m (25 ft 9 in). Budowa kadłuba nawiązywała do typu "AGAMEMNON". Okręty miały nieco lepsze właściwości morskie niż poprzednicy jednak nadal były trudne w manewrowaniu, wolno reagowały na ster i miały sporą cyrkulację. Z racji szybkich i głębokich przechyłów (9 sekund z jednej burty na drugą) nie były dobrą platformą dla dział, tym bardziej iż przy przechyłach powyżej 13 stopni z racji niskiej wolnej burty wyloty dział wież skierowanych na burty zanurzały się już w wodzie. Na próbach morskich przekroczyły zakładaną prędkość. Aby zniwelować niekorzystne przechyły okręty zostały wyposażone w duże stępki antyprzechyłowe oraz zbiorniki balastowe.

Kadłub bły wyposażony w podwójne dno dla wytrzymałości, sztywności i zminimalizowania zagrożenia powodziowego. Przegrody dzieliły statek na przedziały wodoszczelne, chociaż pomiędzy komorami znajdowało się wiele drzwi wodoszczelnych, które w razie niezamknięcia na czas mogły stanowić zagrożenie. Kotły i silniki były dobrze chronione wewnątrz opancerzonej cytadeli. Dodatkowo wokół nich znajdowały się zasobnie węglowe dodatkowo chroniące wrażliwe części okrętu - 0,61 m (2 ft) węgla uważano za równoważnik 25 mm (1 in) normalnego pancerza. Wewnątrz pancernej cytadeli znajdowały się również podstawy wież oraz mechanizm ładowania dział. Magazyny pocisków i ładunków znajdowały się głęboko poniżej linii wody w części dziobowej i rufowej cytadeli, natomiast ciągi (windy) dostarczające je do dział były dodatkowo opancerzone. Magazyny zostały skonstruowane w postaci wodoszczelnych pomieszczeń wykonanych z żelaza, wyłożonych drewnem. Drewniana wykładzina nie stykała się z żelazną powierzchnią "zbiornika". Magazyny mogły być zalane w razie potrzeby aby zapobiec wybuchowi. Z racji tego, iż światło było dostarczane z zewnątrz przez świetliki były to bardzo ciemne pomieszczenia. W większości magazynów pocisków i ładunków zamontowano również urządzenia wentylacyjne. Tylne magazyny mogły być obsługiwane przez obie windy, gdyż korytarz między nimi był wspólny, natomiast dziobowe magazyny miały odseparowane, niezależne windy na każdy magazyn. W przypadku awarii jednej z wind w magazynach dziobowych magazyn ten zostawał wyłączony z akcji, natomiast w przypadku rufowych magazynów była możliwość przenoszenia pocisków i ładunków pomiędzy pomieszczeniami (i windami). Jednak należy dodać, iż przy wzburzonym morzu operacja ta była niezwykle niebezpieczna.

Uzbrojenie

Uzbrojenie składało się z 4 dział 305 mm (12 in) RBL (2x2), 5 dział 152 mm (6 in) RBL (5x1), 4 dział 6-funtowych (6 pdr) QF (4x1) oraz 2 wyrzutni torped 356 mm (14 in). Działa 305 mm były umieszczone w dwudziałowych wieżach. Początkowo planowano uzbroić okręty w działa takie jak na HMS "AGAMEMNON", jednak działa ładowane odtylcowo zostały oddane do służby po zakończeniu testów więc zdecydowano się zamontować je w okrętach typu "COLOSSUS". Początkowo zamontowano działa wersji Mk. II zbudowane z kombinacji stali i żelaza, jednak okazały się one niezbyt udane. Podczas testów artyleryjskich na HMS "COLLINGWOOD" przeprowadzanych w maju 1886 r. jedno z dział pancernika uległo uszkodzeniu. W wyniku tego dowódcom obu okrętów zakazano używać dział głównego kalibru do czasu zamontowania nowszej wersji dział. Ostatecznie zamontowano armaty wersji Mk. IV, które były wykonane w całości ze stali. Wieże były opancerzone pancerzem typu "compound" od czoła 406 mm (16 in) natomiast na bokach i z tyłu 356 mm (14 in). Działa w wieżach mogły być unoszone za pocą hydraulicznych podnośników, które jako medium używały zwykłej wody. Działa były umieszczone na podstawach i przymocowane za pomocą stalowych pasów. W przeciwieństwie do tradycyjnych czopów, które do tej pory były używane do posadowienia dział na lawetach miało to tą zaletę, iż działa mogły być umieszczone bliżej siebie. Ładowanie dział odbywało się przy 13-stopniowym podniesieniu dział i przy położeniu 90° wieży na sterburcie i 85° dla drugiej wieży w odniesieniu do osi okrętu. W takim położeniu specjalne tory za pomocą popychaczy wprowadzały pociski i ładunki do luf. Po opuszczeniu torów do poziomu pokładów działa były gotowe do strzału. Wieże były obracane za pomocą dwóch silników umieszczonych poniżej wież, które za pomocą hydraulicznych przekładni obracały wieże o 360° w około minutę. W dachach wież znajdowały się trzy miejsca obserwacyjne, z których jedno zawsze było zajęte przez dowódcę wieży. W dachach wież znajdowały się również otwory wentylacyjne służące odprowadzaniu dymów powstałych podczas wystrzałów. Wokół podstaw wież przylegających do krawędzi pancernego dachu cytadeli znajdowały się elastyczne pierścienie zapobiegające przedostawaniu się wody do wnętrza okrętu przez szczelinę między wieżą a pokładem. Jednym z elementów szkolenia artylerzystów było usuwanie tych pierścieni, przed rozpoczęciem działoczynów tak aby nie uległy one uszkodzeniu podczas obracania wieży.

Działa artylerii pomocniczej umieszczone były na nadbudówkach, dwa na dziobie, na rufie oraz jedno na rufie na stanowisku obrotowym. W 1898 r. wymieniono je na działa 152 mm QF. Na obu burtach były zamontowane dwie wyrzutnie torped Whitehead'a o kalibrze 356 mm (14 in). Mogły one był trawersowane po około 30° w każdą stronę. Odpalenie torpedy następowało za pomocą sprężonego powietrza. W przypadku załadunku można było ustawić wyrzutnię równolegle do burty cytadeli, obracając ją na specjalnym zawiasie. W takim położeniu była również ustawiana podczas normalnych, pokojowych przemarszach okrętów. Na sterburcie znajdowało się pomieszczenie schowane za pancerzem burtowym, gdzie znajdowało się od 9 do 14 zapasowych torped.

Opancerzenie

W konstrukcji pancerza okrętu zastosowano pancerz wielowarstwowy i wykonany z różnych materiałów, podobnie jak w HMS "AGAMEMNON". Sam pancerz został ograniczony do pancernej cytadeli, pozostawiając resztę kadłuba nieopancerzoną. Cytadela miała długość 37,49 m (123 ft) i miała wysokość 4,88 m (16 ft). Pancerz składał się z dwóch warstw żelaza podbitych drewnem. Warstwa żelaza miała grubość 457 mm (18 in) na linii wodnej i 356 mm (14 in) powyżej i poniżej. Przegrody zamykające cytadelę miały w odróżnieniu od poprzedników owalny kształt i grubość na dziobie 406 mm (16 in) i 330 mm (13 in) na rufie. Pokład nad cytadelą miał grubość 76 mm (3 in), natomiast na niższym poziomie w kierunku dziobu i rufy miał grubość 64 mm (2,5 in). Był on umieszczony powyżej pokładu dolnego, jednak nadal był ok. 1,52 m (5 ft) poniżej linii wody. Pomieszczenia i przedziały poniżej tego pokładu pancernego były uznawane za wodoszczelne i odporne na uszkodzenia. Jeżeli te przedziały pozostały nieuszkodzone podczas walki, okręt zachowywał pływalność nawet jeżeli górne części okrętu były poważnie uszkodzone. Pomieszczenia powyżej pokładu pancernego były przeznaczone na bunkry węglowe i magazyny, natomiast przestrzenie w pobliżu burt były wypełnione korkiem dla zwiększenia pływalności w przypadku zalania. Umieszczone przed przednim masztem stanowisko dowodzenia było chronione 356 mm (14 in) pancerzem i miało bardzo dobre pole widzenia.

Napęd

HMS "COLOSSUS" został wyposażony w dwie 3-cylindrowe maszyny parowe typu Maudslay, natomiast HMS "EDINBURGH" w typ Humphreys. W maszynie parowej HMS "COLOSSUS" średnica cylindra wysokiego ciśnienia wynosiła 1,47 m (58 in), natomiast średnice dwóch mniejszych cylindrów niskiego ciśnienia wynosiły 1,88 m (74 in). Skok wynosił 0,99 m (39 in). Maszyna parowa HMS "COLOSSUS" miała moc 7488 ihp i zapewniała prędkość 16,5 węzła. Jego bliźniak miał maszyny o mocy 6808 ihp co pozwalało na osiąganie prędkości 16 węzłów. Łącznie 10 kotłów rurowych (8 głównych i 2 pomocnicze) umieszczonych w czterech kotłowniach produkowało parę o ciśnieniu 64 psi. Kotły główne miały po 3 ruszty, natomiast pomocnicze po 2. Maszyny napędzały dwie czterołopatowe śruby o średnicy 5,38 m (17 ft 8 in).

HMS Colossus

ZNANI DOWÓDCY (PRZYDZIAŁY)

HMS Edinburgh

KOLEJNI DOWÓDCY (PRZYDZIAŁY)