Admiral (I) (1882)

Kadłub

Wyporność projektowana HMS "COLLINGWOOD" wynosiła 9150 t., natomiast pełna 9500 t. Długość między pionami wynosiła 99,06 m (325 ft 0 in), szerokość 20,73 m (68 ft 0 in), natomiast zanurzenie liczyło 8,03 m (26 ft 4 in). Projekt bazował na konstrukcji HMS "DEVASTATION", jednak dodano centralny kompleks nadbudówek na których umieszczono artylerię pomocniczą, po raz pierwszy pogrupowaną w konkretne baterie.

Barnaby tak zaprojektował kadłub iż część dziobowa i rufowa okrętu była objętościowo stosunkowo niewielka w porównaniu do reszty wyporności kadłuba. Jednak jak wykazały testy przeprowadzone w 1884 r. polegające na zalaniu przedziałów dziobowych i rufowych, zanurzenie wzrosło jedynie o 0,44 m (17,5 in), oraz spowodowało nieznaczne jedynie zmniejszenie prędkości. Miało to również skutki uboczne - brak wyporności w części dziobowej powodował iż okręt zamiast wspinać się na fale wcinał się w nie, co powodowało iż był bardzo "mokry" na wzburzonym morzu. Ogólnie okręt miał niezbyt dobre właściwości żeglugowe, głównie przy złej pogodzie. 

Uzbrojenie

Uzbrojenie początwkowo składało się z 4 dział 305 mm (12 in)/25 Mk. II RBL (2x2), 6 dział 152 mm (6 in) RBL (6x1), 12 dział 6-funtowych (6 pdr) QF Hotchkiss (12x1), 8 dział 3-funtowych (3 pdr) QF Hotchkiss (8x1) oraz 4 wyrzutni torped 356 mm (14 in). Działa 305 mm były umieszczone w dwudziałowych barbetach. Miały one długość 18,29 m (60 ft) i szerokość 13,72 m (45 ft) i miały gruszkowaty kształt. Były ochraniane od przodu i po bokach przez pochyły pancerz o grubości 292 mm (11,5 in), natomiast z tyłu pancerz miał grubość 254 mm (10 in). Działa mogły być ładowane jedynie w pozycji na dziób lub na rufę, oraz przy kącie podniesienia 13°. Podłoga w barbecie miała 76 mm (3 in). Same działa znajdowały się 6,71 m (22 ft) powyżej linii wodnej, co zapewniało komfort prowadzenia ognia. Ponieważ barbety były daleko odsunięte od siebie, nie było możliwości wyłączenia pojedynczym pociskiem całego ciężkiego uzbrojenia. Pancerny korytarz znajdujący się pomiędzy barbetą a cytadelą był osłaniany przez 305 mm pancerz. Odbywał się nim transport amunicji do dział.

4 maja 1886 r. w czasie prób uzbrojenia, jeszcze przed oddaniem do służby, jedno z dział 305 mm Mk. II eksplodowało, co spowodowało intensywne badania i dochodzenie przyczyn detonacji. W wyniku badań stwierdzono wadę konstrukcyjną w działach wersji Mk. II, które zostały wycofane z użytku. Zamiast nich zamontowano poprawioną, nieco cięższą wersję Mk. IV, wykonaną w całości ze stali.

Działa 152 mm były zamontowane w baterii na pokładzie górnym, po trzy na każdej burcie i były nieosłonięte oprócz 152 mm (6 in) ekranów na końcach baterii dla osłony przed ogniem flankowym. W 1896 r. działa 152 mm wymieniono na modele QF. Lekkie działa były umieszczone jeszcze wyżej, na spardeku.

Opancerzenie

Cytadela miała długość 42,67 m (140 ft) oraz wysokość 2,29 m (7,5 ft). Grubość pancerza burtowego cytadeli wynosiła 457 mm (18 in). Przegrody zamykające cytadelę miały grubość 406 mm (16 in). Pokład nad cytadelą miał grubość 76 mm (3 in). Stanowisko dowodzenia było chronione 305 mm (12 in) pancerzem. Pas burtowy sięgał poniżej linii wodnej na głębokość 1,52 m (5 ft), natomiast powyżej na wysokość 1,07 m (3,5 ft.). Grubość pancerza burtowego wynosiła 203 mm (8 in) natomiast grubość przegród zamykających pas burtowy na dziobie i na rufie wynosiła 178 mm (7 in). Pokład niższy miał grubość 64 mm (2,5 in). Przestrzeń pomiędzy pokładem głównym a dolnym, na burtach była wykorzystana na ładownie węglowe i magazyny. Stanowiły one dodatkową ochronę.

Napęd

HMS "COLLINGWOOD" został wyposażony w 2-cylindrową maszynę parową typu Humphreys IC oraz 12 kotłów cylindrycznych produkujących parę o ciśnieniu 100 psi. Po raz pierwszy kotły zostały przystosowane do forsownego trybu pracy, polegającego na wtłaczaniu powietrza do kotłów pod ciśnieniem, co zwiększało szybkość spalania paliwa jak również parametry pary, co przekładało się na wzrost mocy maszyn. Pozwalał on na chwilowe osiąganie wysokiego ciśnienia pary co powodowało wzrost mocy maszyny parowej. Projektowa prędkość wynosiła 15,5 węzła, przy forsownym trybie pracy maszyny osiągały moc 9573 ihp oraz prędkość 16,84 węzła, natomiast przy mocy 8369 ihp okręt osiągnął 16,6 węzła.