Stour (1905)

Kadłub

Wyporność pełna wynosiła 645 t., wyporność normalna 570 t.,  natomiast długość całkowita 69,11 m (226 ft 9 in). Szerokość liczyła 7,24 m (23 ft 9 in) natomiast zanurzenie wynosiło 2,16 m (7 ft 1 in) ("Conway..." podaje 2,74 m (9 ft 0 in)). Całościowo, w odróżnieniu od wcześniejszych typów brytyjskich niszczycieli, jednostki typu "RIVER" miały wysoki pokład dziobowy i prawdziwy mostek zamiast wcześniejszego kiosku. Były także większe, o szerszych kadłubach i nieco większym zanurzeniu. Przy ich projektowaniu maksymalny nacisk położono na ich dużą dzielność morską i zasięg, poświęcając kilka węzłów prędkości maksymalnej. Wysoki pokład dziobowy pozwał na korzystanie z umieszczonych tam armat nawet przy dużej fali, co było niemożliwe na wcześniejszych kontrtorpedowcach z bardzo mokrymi, ciągle zalewanymi podkładami typu turtle back. W porównaniu z wcześniejszymi typami brytyjskich kontrtorpedowców, bardzo podniesiono komfort zakwaterowania całej załogi. W kabinie kapitańskiej zainstalowano niespotykany wcześniej "luksus", jakim był węglowy piecyk (tzw. "koza"), a wszyscy oficerowie mieli swoje własne, osobne kabiny. W kabinach zainstalowano niewielkie składane wanny (hip bath) lub składane umywalki. Zwiększono także powierzchnię kabiny przypadającą na każdego marynarza – wszyscy mieli zagwarantowane 20 cali miejsca do siedzenia, a większość miała 18 cali zarezerwowanych na hamak (niektórzy marynarze musieli spać na korkowych materacach rozkładanych na szafkach).

Jeżeli chodzi o cechy odróżniające podtyp "STOUR" od innych niszczycieli typu "RIVER", to w tych niszczycielach zastosowano rozwiązanie z dwoma kominami, z ktorych każdy odprowadzał spaliny z dwóch kotłów. Jeżeli chodzi o wyposażenie to okręty te miały na pokładzie jeden welbot, jedna szalupę i jedną łódź składana typu Berthon.

Opancerzenie

Okręty nie posiadały opancerzenia.

Uzbrojenie

Okręty miały początkowo uzbrojenie identyczne jak inne niszczyciele typu "RIVER", jednak długi okres od wodowania do wcielenia do służby spowodował iż od samego początku były one wyposażone w 4 działa 12-funtowe. Ostatecznie ukończono je z uzbrojeniem na które składało się 1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe 12 cwt QF, 3 działa 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 8 cwt QF oraz 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in). Wyrzutnie torped w nomenklaturze brytyjskiej określane jako 18-calowe w rzeczywistości miały 17,72 cala, co dawało w przeliczeniu 450 mm. Jedna z wyrzutni umieszczona była pomiędzy kominami na śródokręciu, jedna na rufie.

Około 1909 roku niszczyciele typu "RIVER" zostały wyposażone w urządzenia do ładowania torped 18-calowych, a niektóre, zapewne z myślą o przyszłości, w ładowarki dla wówczas testowanych torped 21-calowych. Niszczyciele typu "STOUR" zostały od razu ukończone z tym automatem. W 1916 wszystkie okręty tego typu uzbrojone były jednak w torpedy 18-calowe Mark VII. Niektóre okręty tego typu zostały wyposażone urządzenie Fore Bridge Firing Gear służące do odpalania torped z mostku.

W czasie wojny z niektórych niszczycieli zdjęto dwie armaty w celu uzbrojenia ich w bomby głębinowe. Do 1920 roku na większości istniejących wtedy okrętów jedna armata 12-funtowa została zamieniona na szybkostrzelną, uniwersalną (QF HA/LA) armatę 12-funtową zdolną do prowadzenia ognia do celów powietrznych. 

Okręty z różnych stoczni różniły się także rozmieszczeniem części uzbrojenia artyleryjskiego – na niektórych z nich część armat była umieszczona bezpośrednio na pokładzie dziobowym, na innych armaty znajdowały się w burtowych platformach (sponsonach) z wycięciem do przodu tak, aby umożliwiać strzelanie w kierunku dziobu.

Napęd

Niszczyciele podtypu "STOUR" podobnie jak tradycyjne niszczyciele 30-węzłowe był wyposażony w dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania (VTE). Maszyny rozwijały moc ok. 7000 ihp. Podobnie jak w innych niszczycielach typu "RIVER" nowością w specyfikacjach tych okrętów było wprowadzenie zastrzeżenia, że prędkość maksymalna ma być testowana w realistycznych warunkach, z pełnym uzbrojeniem i zapasem węgla. Wcześniejsze typy osiągały maksymalną prędkość 27 czy 30 węzłów jedynie przy minimalnym obciążeniu, w praktyce ich maksymalna prędkość nie była osiągalna. Z powodu stosunkowo niskiej mocy maszyn, przy małej fali niszczyciele typu "RIVER" były wolniejsze od wszystkich wcześniejszych typów kontrtorpedowców brytyjskich (niszczyciele podtypu "STOUR" rozwijały konstrukcyjnie 25,5 węzła), ale w przeciwieństwie od nich mogły rozwijać prędkość zbliżoną do maksymalnej także na pełnym morzu i przy dużej fali. Wszystkie okręty miały po dwa wały śrubowe, po jednej śrubie na wale.

Niszczyciele tego podtypu były wyposażone w cztery kotły parowe firmy Yarrow, Spaliny były odprowadzane przez dwa kominy. Zapas węgla wynosił od od od 66,5 t. do 133 t., co pozwalało na osiągnięcie 1870 mil morskich przy prędkości 11 węzłów (dane na temat zasięgu są spekulacją, nie znaleziono w dostępnych źródłach miarodajnych informacji na ten temat).

W opracowaniu "Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953" można znaleźć informacje na temat osiągów tych niszczycieli podczas prób. HMS "STOUR" osiągnął przy mocy 7536 ihp i 361,9 obrotach na minutę prędkość 25,582 węzła. HMS "TEST" osiągnął prędkość 25,625 węzła, przy mocy 7593 ihp oraz 361,4 obrotach na minutę. 

HMS Stour

Znani dowódcy (przydziały)

HMS Test

Znani dowódcy (przydziały)