Liffey (1904)

Kadłub

Wyporność pełna wynosiła 625 t., natomiast długość całkowita 69,11 m (226 ft 9 in) ("British Destroyers..." podaje 69,04 m (226 ft 6 in)). Szerokość liczyła 7,24 m (23 ft 9 in) natomiast zanurzenie wynosiło 2,36 m (7 ft 9 in) ("Conway..." podaje 2,90 m (9 ft 6 in)). W odróżnieniu od wcześniejszych typów brytyjskich niszczycieli, jednostki typu "RIVER" miały wysoki pokład dziobowy i prawdziwy mostek zamiast wcześniejszego kiosku. Były także większe, o szerszych kadłubach i nieco większym zanurzeniu. Przy ich projektowaniu maksymalny nacisk położono na ich dużą dzielność morską i zasięg, poświęcając kilka węzłów prędkości maksymalnej. Wysoki pokład dziobowy pozwał na korzystanie z umieszczonych tam armat nawet przy dużej fali, co było niemożliwe na wcześniejszych kontrtorpedowcach z bardzo mokrymi, ciągle zalewanymi podkładami typu turtle back. W porównaniu z wcześniejszymi typami brytyjskich kontrtorpedowców, bardzo podniesiono komfort zakwaterowania całej załogi. W kabinie kapitańskiej zainstalowano niespotykany wcześniej "luksus", jakim był węglowy piecyk (tzw. "koza"), a wszyscy oficerowie mieli swoje własne, osobne kabiny. W kabinach zainstalowano niewielkie składane wanny (hip bath) lub składane umywalki. Zwiększono także powierzchnię kabiny przypadającą na każdego marynarza – wszyscy mieli zagwarantowane 20 cali miejsca do siedzenia, a większość miała 18 cali zarezerwowanych na hamak (niektórzy marynarze musieli spać na korkowych materacach rozkładanych na szafkach).

Jeżeli chodzi o cechy odróżniające podtyp "LIFFEY" od innych niszczycieli serii "RIVER", to (podobnie jak w niszczycielach podtypu "FOYLE" i "ARUN") w tych niszczycielach zastosowano rozwiązanie z dwoma kominami, z ktorych każdy odprowadzał spaliny z dwóch kotłów. Kominy były szersze niż w niszczycielach podtypów "ERNE" i "RIBBLE", gdyż musiały obsługiwać po dwa kotły. Jeżeli chodzi o wyposażenie to okręty te miały na pokładzie jeden welbot, jedna szalupę i jedną łódź składana typu Berthon.

Opancerzenie

Okręty nie posiadały opancerzenia.

Uzbrojenie

Okręty miały początkowo uzbrojenie identyczne jak niszczyciele 30-węzłowe. Były uzbrojone w 1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 12 cwt QF na podstawie P I(maksymalny kąt podniesienia lufy 30°, maksymalny zasięg 9500 yardów), 5 dział 57 mm (2,24 in) 6-funtowych (6 pdr) 8 cwt QF na podstawie Mark I (maksymalny kąt podniesienia lufy 30°, ale celownika tylko do 25°, zasięg maksymalny 4000 yardów) i 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in). Wyrzutnie torped w nomenklaturze brytyjskiej określane jako 18-calowe w rzeczywistości miały 17,72 cala, co dawało w przeliczeniu 450 mm.

Uzbrojenie torpedowe stanowiły dwie pojedyncze wyrzutnie 18-calowe, jedna umieszczona pomiędzy kominami na śródokręciu, jedna na rufie. Około 1909 roku niszczyciele typu "RIVER" zostały wyposażone w urządzenia do ładowania torped 18-calowych, a niektóre, zapewne z myślą o przyszłości, w ładowarki dla wówczas testowanych torped 21-calowych. W 1916 wszystkie okręty tego typu uzbrojone były jednak w torpedy 18-calowe Mark VII. Niektóre okręty tego typu zostały wyposażone urządzenie Fore Bridge Firing Gear służące do odpalania torped z mostku.

Począwszy od 1906 roku (zatwierdzono tą modyfikację 23 października 1906 r.) pięć armat 6-funtowych zostało zastąpionych przez trzy skuteczniejsze armaty 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 8 cwt QF na podstawach G Mark I. Dwie zostały zamontowane po obu stronach mostka, ostatnia z nich na stanowisku rufowym. Modyfikacje na niszczycielach kontynuowane były aż do 1908 r. W czasie wojny z niektórych niszczycieli zdjęto dwie armaty w celu uzbrojenia ich w bomby głębinowe. Na HMS "ARUN" od kwietnia 1918 r. zamontowano ciężkie ładunki głębinowe wraz ze zrzutniami ( 2 zrzutnie i 22 ładunki). Spowodowało to zdemontowanie jednej w wyrzutni torped. Do 1920 roku na większości istniejących wtedy okrętów jedna armata 12-funtowa została zamieniona na szybkostrzelną, uniwersalną (QF HA/LA) armatę 12-funtową zdolną do prowadzenia ognia do celów powietrznych. 

Okręty z różnych stoczni różniły się także rozmieszczeniem części uzbrojenia artyleryjskiego – na niektórych z nich część armat była umieszczona bezpośrednio na pokładzie dziobowym, na innych armaty znajdowały się w burtowych platformach (sponsonach) z wycięciem do przodu tak, aby umożliwiać strzelanie w kierunku dziobu. Niszczyciele tego typu miały armaty umieszczone początkowo na sponsonach, a później na pokładzie, gdyż okazało się iż na sponsonach działa były zbyt narażone na bryzgi wody przy złej pogodzie. Wyjątkiem był HMS "OUSE" (możliwe, że i pozostałe niszczyciele tego podtypu również, jednak nie znaleziono jednoznacznych danych na ten temat), w którym działa 6-funtowe nie były umieszczone na sponsonach ale na pokładzie dziobowym. 

Napęd

Niszczyciele podtypu "LIFFEY" podobnie jak tradycyjne niszczyciele 30-węzłowe był wyposażony w dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania (VTE). Maszyny rozwijały moc ok. 7000 ihp. Podobnie jak w innych niszczycielach typu "RIVER" nowością w specyfikacjach tych okrętów było wprowadzenie zastrzeżenia, że prędkość maksymalna ma być testowana w realistycznych warunkach, z pełnym uzbrojeniem i zapasem węgla. Wcześniejsze typy osiągały maksymalną prędkość 27 czy 30 węzłów jedynie przy minimalnym obciążeniu, w praktyce ich maksymalna prędkość nie była osiągalna. Z powodu stosunkowo niskiej mocy maszyn, przy małej fali niszczyciele typu "RIVER" były wolniejsze od wszystkich wcześniejszych typów kontrtorpedowców brytyjskich (niszczyciele podtypu "LIFFEY" rozwijały 25,5 węzła), ale w przeciwieństwie od nich mogły rozwijać prędkość zbliżoną do maksymalnej także na pełnym morzu i przy dużej fali. Wszystkie okręty miały po dwa wały śrubowe, po jednej śrubie na wale.

Oba okręty typu "LIFFEY" były wyposażone w cztery kotły parowe firmy Yarrow, Spaliny były odprowadzane przez dwa kominy, nieco szerszych niż w niszczycielach podtypów podtypów "ERNE" i "RIBBLE". Zapas węgla wynosił od od 65 t. do 140 t., co pozwalało na osiągnięcie 1870 mil morskich przy prędkości 11 węzłów.

W opracowaniu "Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953" można znaleźć informacje na temat osiągów tych niszczycieli podczas prób. HMS "LIFFEY" osiągnął przy mocy 7387 ihp i 350.2 obrotach na minutę prędkość 25,340 węzła. HMS "MOY" osiągnął przy mocy 7387 ihp i 351,8 obrotach na minutę prędkość 25,480 węzła. HMS "OUSE" osiągnął przy mocy 7367 ihp i 349,7 obrotach na minutę prędkość 25,380 węzła.

HMS Liffey

Znani dowódcy (przydziały)

HMS Moy

Znani dowódcy (przydziały)

HMS Ouse

Znani dowódcy (przydziały)