Ness (1905)

Kadłub

Wyporność pełna wynosiła 605 t. ("Conway" podaje 630 t.), natomiast długość całkowita 69,95 m (229 ft 6 in). Szerokość liczyła 7,26 m (23 ft 10 in) natomiast zanurzenie wynosiło od 2,13 m (7 ft 0 in) do 3,05 m (10 in) ("Conway" podaje 2,90 m (9 ft 6 in)). Opracowanie "Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953. Часть 2." podaje że długość pomiędzy pionami HMS "NITH", była większa o 16 cm od swojego bliźniaka. W odróżnieniu od wcześniejszych typów brytyjskich niszczycieli, jednostki typu "RIVER" miały wysoki pokład dziobowy i prawdziwy mostek zamiast wcześniejszego kiosku. Były także większe, o szerszych kadłubach i nieco większym zanurzeniu. Przy ich projektowaniu maksymalny nacisk położono na ich dużą dzielność morską i zasięg, poświęcając kilka węzłów prędkości maksymalnej. Wysoki pokład dziobowy pozwał na korzystanie z umieszczonych tam armat nawet przy dużej fali, co było niemożliwe na wcześniejszych kontrtorpedowcach z bardzo mokrymi, ciągle zalewanymi podkładami typu turtle back. W porównaniu z wcześniejszymi typami brytyjskich kontrtorpedowców, bardzo podniesiono komfort zakwaterowania całej załogi. W kabinie kapitańskiej zainstalowano niespotykany wcześniej "luksus", jakim był węglowy piecyk (tzw. "koza"), a wszyscy oficerowie mieli swoje własne, osobne kabiny. W kabinach zainstalowano niewielkie składane wanny (hip bath) lub składane umywalki. Zwiększono także powierzchnię kabiny przypadającą na każdego marynarza – wszyscy mieli zagwarantowane 20 cali miejsca do siedzenia, a większość miała 18 cali zarezerwowanych na hamak (niektórzy marynarze musieli spać na korkowych materacach rozkładanych na szafkach).

Jeżeli chodzi o cechy odróżniające podtyp "NESS" od innych niszczycieli typu "RIVER", to w tych niszczycielach zastosowano rozwiązanie z dwoma kominami, z ktorych każdy odprowadzał spaliny z dwóch kotłów. Były to pierwsze niszczyciele typu "RIVER" wybudowane w stoczni White, więc konstruktorzy nie mieli się zbytnio na czym wzorować, jednakże zachowano wytyczne Admiralicji i okręty te nie odbiegały od innych okrętów tego typu, z innych stoczni. Jeżeli chodzi o wyposażenie to okręty te miały na pokładzie jeden welbot, jedna szalupę i jedną łódź składana typu Berthon. 

Opancerzenie

Okręty nie posiadały opancerzenia.

Uzbrojenie

Okręty miały początkowo uzbrojenie identyczne jak niszczyciele 30-węzłowe. Były uzbrojone w 1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 12 cwt QF na podstawie P I(maksymalny kąt podniesienia lufy 30°, maksymalny zasięg 9500 yardów), 5 dział 57 mm (2,24 in) 6-funtowych (6 pdr) 8 cwt QF na podstawie Mark I (maksymalny kąt podniesienia lufy 30°, ale celownika tylko do 25°, zasięg maksymalny 4000 yardów) i 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in). Wyrzutnie torped w nomenklaturze brytyjskiej określane jako 18-calowe w rzeczywistości miały 17,72 cala, co dawało w przeliczeniu 450 mm.

Uzbrojenie torpedowe stanowiły dwie pojedyncze wyrzutnie 18-calowe, jedna umieszczona pomiędzy kominami na śródokręciu, jedna na rufie. Około 1909 roku niszczyciele typu "RIVER" zostały wyposażone w urządzenia do ładowania torped 18-calowych, a niektóre, zapewne z myślą o przyszłości, w ładowarki dla wówczas testowanych torped 21-calowych. W 1916 wszystkie okręty tego typu uzbrojone były jednak w torpedy 18-calowe Mark VII. Niektóre okręty tego typu zostały wyposażone urządzenie Fore Bridge Firing Gear służące do odpalania torped z mostku.

Począwszy od 1906 roku (zatwierdzono tą modyfikację 23 października 1906 r.) pięć armat 6-funtowych zostało zastąpionych przez trzy skuteczniejsze armaty 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 8 cwt QF na podstawach G Mark I. Dwie zostały zamontowane po obu stronach mostka, ostatnia z nich na stanowisku rufowym. Modyfikacje na niszczycielach kontynuowane były aż do 1908 r. W czasie wojny z niektórych niszczycieli zdjęto dwie armaty w celu uzbrojenia ich w bomby głębinowe. Do 1920 roku na większości istniejących wtedy okrętów jedna armata 12-funtowa została zamieniona na szybkostrzelną, uniwersalną (QF HA/LA) armatę 12-funtową zdolną do prowadzenia ognia do celów powietrznych. 

Okręty z różnych stoczni różniły się także rozmieszczeniem części uzbrojenia artyleryjskiego – na niektórych z nich część armat była umieszczona bezpośrednio na pokładzie dziobowym, na innych armaty znajdowały się w burtowych platformach (sponsonach) z wycięciem do przodu tak, aby umożliwiać strzelanie w kierunku dziobu. Niszczyciele podtypu "NESS" posiadały działa 6-funtowe umieszczone początkowo na sponsonach, a po przezbrojeniu przeniesiono je na pokład dziobowy.

Napęd

Niszczyciele podtypu "NESS", podobnie jak tradycyjne niszczyciele 30-węzłowe były wyposażone w dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania (VTE). Maszyny rozwijały moc ok. 7000 ihp. Przy wyborze napędu dla nowego typu kontrtorpedowców zdecydowano powrócić do używanych wcześniej tłokowych maszyn parowych (zamiast niedopracowanych jeszcze turbin parowych), co było związane z mniejszym zużyciem węgla. Nowością w specyfikacjach nowych okrętów było wprowadzenie zastrzeżenia, że prędkość maksymalna ma być testowana w realistycznych warunkach, z pełnym uzbrojeniem i zapasem węgla. Wcześniejsze typy osiągały maksymalną prędkość 27 czy 30 węzłów jedynie przy minimalnym obciążeniu, w praktyce ich maksymalna prędkość nie była osiągalna. Z powodu stosunkowo niskiej mocy maszyn, przy małej fali niszczyciele typu "RIVER" były wolniejsze od wszystkich wcześniejszych typów kontrtorpedowców brytyjskich (niszczyciele podtypu "NESS" rozwijały 25,5 węzła), ale w przeciwieństwie od nich mogły rozwijać prędkość zbliżoną do maksymalnej także na pełnym morzu i przy dużej fali. Wszystkie okręty miały po dwa wały śrubowe, po jednej śrubie na wale.

Okręty typu "NESS", były wyposażone w cztery kotły parowe firmy White-Forster, umieszczone w jednej podwójnej kotłowni oraz dwóch pojedynczych umieszczonych przed i za podwójną. Od dziobu pojedyncza kotłownia przylegała do pomieszczeń mieszkalnych, natomiast od strony rufy ostatnia kotłownia przylegała do maszynowni. Takie rozmieszczenie podwyższało przeżywalność okrętów. Przeprojektowano także miejsce składowania węgla, był on teraz lepiej dostępny dla palaczy. Spaliny były odprowadzane przez dwa kominy, Zapas węgla wynosił od od 70 t. do 135 t., co pozwalało na osiągnięcie 1870 mil morskich przy prędkości 11 węzłów.

W opracowaniu "Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953" można znaleźć informacje na temat osiągów tych niszczycieli podczas prób. HMS "NESS" osiągnął przy mocy 7329 ihp i 332 obrotach na minutę prędkość 25,730 węzła. Dane na temat niszczyciela HMS "NITH" nie są dostępne. 

HMS Ness

Znani dowódcy (przydziały)

HMS Nith

Znani dowódcy (przydziały)