Chelmer (1904)

Kadłub

Jeżeli chodzi o ten podtyp występują spore rozbieżności w materiałach źródłowych dotyczących wymiarów. Teoretycznie stocznia Thornycroft  budując te dwa niszczyciele konstrukcyjnie powtórzyła swój wcześniejszy podtyp "KENNET", jednak w kilku źródłach można znaleźć informację iż niszczyciele podtypu "CHELMER" miały odrobinę większe rozmiary. Wyporność pełna wynosiła 615 t., normalna 550 t. ("British Destroyers..." podaje 540 t., natomiast "Британские эсминцы" 560 t.), natomiast długość całkowita 68,58 m (225 ft 0 in) ("British Destroyers..." podaje 68,81 m (225 ft 9 in)). Szerokość liczyła 7,28 m (23 ft 10½ in) ("Британские эсминцы" podaje 7,36 m (24 ft 2 in)) natomiast zanurzenie wynosiło 2,83 m (9 ft 3½ in) ("British Destroyers..." podaje 2,44 m (8 ft 0 in)). Różnice w odniesieniu do podtypu "KENNET" dotyczyły głównie zwiększenia szerokości i wyporności normalnej. 

W odróżnieniu od wcześniejszych typów brytyjskich niszczycieli, jednostki typu "RIVER" miały wysoki pokład dziobowy i prawdziwy mostek zamiast wcześniejszego kiosku. Były także większe, o szerszych kadłubach i nieco większym zanurzeniu. Przy ich projektowaniu maksymalny nacisk położono na ich dużą dzielność morską i zasięg, poświęcając kilka węzłów prędkości maksymalnej. Wysoki pokład dziobowy pozwał na korzystanie z umieszczonych tam armat nawet przy dużej fali, co było niemożliwe na wcześniejszych kontrtorpedowcach z bardzo mokrymi, ciągle zalewanymi podkładami typu turtle back. W porównaniu z wcześniejszymi typami brytyjskich kontrtorpedowców, bardzo podniesiono komfort zakwaterowania całej załogi. W kabinie kapitańskiej zainstalowano niespotykany wcześniej "luksus", jakim był węglowy piecyk (tzw. "koza"), a wszyscy oficerowie mieli swoje własne, osobne kabiny. W kabinach zainstalowano niewielkie składane wanny (hip bath) lub składane umywalki. Zwiększono także powierzchnię kabiny przypadającą na każdego marynarza – wszyscy mieli zagwarantowane 20 cali miejsca do siedzenia, a większość miała 18 cali zarezerwowanych na hamak (niektórzy marynarze musieli spać na korkowych materacach rozkładanych na szafkach).

Jeżeli chodzi o cechy odróżniające podtyp "CHELMER" od innych niszczycieli serii "RIVER", to w tych niszczycielach zastosowano rozwiązanie z dwoma kominami, z ktorych każdy odprowadzał spaliny z dwóch kotłów, Jeżeli chodzi o wyposażenie to okręty te miały na pokładzie jeden welbot, jedna szalupę i jedną łódź składana typu Berthon.

Opancerzenie

Okręty nie posiadały opancerzenia.

Uzbrojenie

Okręty miały początkowo uzbrojenie identyczne jak niszczyciele 30-węzłowe. Były uzbrojone w 1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 12 cwt QF na podstawie P I(maksymalny kąt podniesienia lufy 30°, maksymalny zasięg 9500 yardów), 5 dział 57 mm (2,24 in) 6-funtowych (6 pdr) 8 cwt QF na podstawie Mark I (maksymalny kąt podniesienia lufy 30°, ale celownika tylko do 25°, zasięg maksymalny 4000 yardów) i 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in). Wyrzutnie torped w nomenklaturze brytyjskiej określane jako 18-calowe w rzeczywistości miały 17,72 cala, co dawało w przeliczeniu 450 mm.

Uzbrojenie torpedowe stanowiły dwie pojedyncze wyrzutnie 18-calowe, jedna umieszczona pomiędzy kominami na śródokręciu, jedna na rufie. Około 1909 roku niszczyciele typu "RIVER" zostały wyposażone w urządzenia do ładowania torped 18-calowych, a niektóre, zapewne z myślą o przyszłości, w ładowarki dla wówczas testowanych torped 21-calowych. W 1916 wszystkie okręty tego typu uzbrojone były jednak w torpedy 18-calowe Mark VII. Niektóre okręty tego typu zostały wyposażone urządzenie Fore Bridge Firing Gear służące do odpalania torped z mostku.

Począwszy od 1906 roku (zatwierdzono tą modyfikację 23 października 1906 r.) pięć armat 6-funtowych zostało zastąpionych przez trzy skuteczniejsze armaty 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 8 cwt QF na podstawach G Mark I. Dwie zostały zamontowane po obu stronach mostka, ostatnia z nich na stanowisku rufowym. Modyfikacje na niszczycielach kontynuowane były aż do 1908 r. W czasie wojny z niektórych niszczycieli zdjęto dwie armaty w celu uzbrojenia ich w bomby głębinowe. Do 1920 roku na większości istniejących wtedy okrętów jedna armata 12-funtowa została zamieniona na szybkostrzelną, uniwersalną (QF HA/LA) armatę 12-funtową zdolną do prowadzenia ognia do celów powietrznych. 

Okręty z różnych stoczni różniły się także rozmieszczeniem części uzbrojenia artyleryjskiego – na niektórych z nich część armat była umieszczona bezpośrednio na pokładzie dziobowym, na innych armaty znajdowały się w burtowych platformach (sponsonach) z wycięciem do przodu tak, aby umożliwiać strzelanie w kierunku dziobu. Niszczyciele ze stoczni Thornycroft miały armaty umieszczone początkowo na sponsonach, a potem, po modernizacji zostały przeniesione na pokład dziobowy. 

Napęd

Niszczyciele podtypu "CHELMER" podobnie jak tradycyjne niszczyciele 30-węzłowe był wyposażony w dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania (VTE). Maszyny rozwijały moc ok. 7500 ihp. Podobnie jak w innych niszczycielach typu "RIVER" nowością w specyfikacjach tych okrętów było wprowadzenie zastrzeżenia, że prędkość maksymalna ma być testowana w realistycznych warunkach, z pełnym uzbrojeniem i zapasem węgla. Wcześniejsze typy osiągały maksymalną prędkość 27 czy 30 węzłów jedynie przy minimalnym obciążeniu, w praktyce ich maksymalna prędkość nie była osiągalna. Z powodu stosunkowo niskiej mocy maszyn, przy małej fali niszczyciele typu "RIVER" były wolniejsze od wszystkich wcześniejszych typów kontrtorpedowców brytyjskich (niszczyciele podtypu "CHELMER" powinny rozwijać 25,5 węzła), ale w przeciwieństwie od nich mogły rozwijać prędkość zbliżoną do maksymalnej także na pełnym morzu i przy dużej fali. Wszystkie okręty miały po dwa wały śrubowe, po jednej śrubie na wale.

Oba okręty typu "CHELMER" były wyposażone w cztery kotły parowe firmy Thornycroft, Spaliny były odprowadzane przez dwa kominy. Zapas węgla wynosił 127 t., co pozwalało na osiągnięcie 1695 mil morskich przy prędkości 11 węzłów. Dane dotyczące zasięgu i zapasu paliwa zostały przyjęte tak jak w podtypie "KENNET", gdyż nie ma danych na ten temat w materiałach źródłowych. Jednak przy założeniu że niszczyciele podtypu "CHELMER" były nieco większe od swoich poprzedników, to te parametry mogły ulec zmianie.

W opracowaniu "Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953" można znaleźć informacje na temat osiągów tych niszczycieli podczas prób. HMS "CHELMER" osiągnął przy mocy 8024 ihp prędkość 25,700 węzła. natomiast HMS "COLNE" osiągnął przy mocy 7992 ihp prędkość 25,570 węzła. 

HMS Chelmer

Znani dowódcy (przydziały)

HMS Colne

Znani dowódcy (przydziały)