Cherwell (1903)

Kadłub

Te niszczyciele były niemal identyczne z wcześniejszymi niszczycielami serii "RIVER" z tej stoczni - niszczycielami typu "ERNE". Jednakże nieco różniły się wymiarami. Wyporność pełna wynosiła 615 t. ("DEE": 620 t.) co odbiegało od niszczycieli typu "ERNE", podobnie jak długość całkowita, która wynosiła 70,10 m (230 ft 0 in). Szerokość liczyła 7,16 m (23 ft 6 in) natomiast zanurzenie wynosiło 2,25 m (7 ft 4½ in). Okręty tego podtypu miały nieco pełniejszy kształt, były nieco krótsze i miały o ok. 5 t. większa wyporność. W odróżnieniu od wcześniejszych typów brytyjskich niszczycieli, jednostki typu "RIVER" miały wysoki pokład dziobowy i prawdziwy mostek zamiast wcześniejszego kiosku. Były także większe, o szerszych kadłubach i nieco większym zanurzeniu. Przy ich projektowaniu maksymalny nacisk położono na ich dużą dzielność morską i zasięg, poświęcając kilka węzłów prędkości maksymalnej. Wysoki pokład dziobowy pozwał na korzystanie z umieszczonych tam armat nawet przy dużej fali, co było niemożliwe na wcześniejszych kontrtorpedowcach z bardzo mokrymi, ciągle zalewanymi podkładami typu turtle back. W porównaniu z wcześniejszymi typami brytyjskich kontrtorpedowców, bardzo podniesiono komfort zakwaterowania całej załogi. W kabinie kapitańskiej zainstalowano niespotykany wcześniej "luksus", jakim był węglowy piecyk (tzw. "koza"), a wszyscy oficerowie mieli swoje własne, osobne kabiny. W kabinach zainstalowano niewielkie składane wanny (hip bath) lub składane umywalki. Zwiększono także powierzchnię kabiny przypadającą na każdego marynarza – wszyscy mieli zagwarantowane 20 cali miejsca do siedzenia, a większość miała 18 cali zarezerwowanych na hamak (niektórzy marynarze musieli spać na korkowych materacach rozkładanych na szafkach).

Jeżeli chodzi o cechy odróżniające podtyp "CHERWELL" od innych niszczycieli typu "RIVER", to podobnie jak w niszczycielach typu w tych niszczycielach podtypu "ERNE" zastosowano rozwiązanie z czterema kominami, z ktorych każdy odprowadzał spaliny z jednego kotła. W związku z rozmieszczeniem kotłów w pewnej odległości od siebie, kominy również były umieszczone w dwóch parach, oddalonych od siebie. Taka ilość kominów jak i ich rozmieszczenie było charakterystyczne dla niszczycieli typu "RIVER" zbudowanych w stoczni Palmers Shipbuilding and Iron Company, Jarrow. Jeżeli chodzi o wyposażenie to okręty te miały na pokładzie jeden welbot, jedna szalupę i jedną łódź składana typu Berthon.

Jeżeli chodzi o dane źródłowe występują nieznaczne różnice. W opracowaniu "Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953" można znaleźć informację, iż różnica wyporności pomiędzy obiema niszczycielami w obrębie podtypu przedstawia się odwrotnie niż w opracowaniu "Conway's". Wyporność normalna w opracowaniu rosyjskim przedstawiała się następująco - HMS "CHERWELL" 549 t., natomiast HMS "DEE" 545 t.

Opancerzenie

Okręty nie posiadały opancerzenia.

Uzbrojenie

Okręty miały początkowo uzbrojenie identyczne jak niszczyciele 30-węzłowe. Były uzbrojone w 1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 12 cwt QF na podstawie P I(maksymalny kąt podniesienia lufy 30°, maksymalny zasięg 9500 yardów), 5 dział 57 mm (2,24 in) 6-funtowych (6 pdr) 8 cwt QF na podstawie Mark I (maksymalny kąt podniesienia lufy 30°, ale celownika tylko do 25°, zasięg maksymalny 4000 yardów) i 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in). Wyrzutnie torped w nomenklaturze brytyjskiej określane jako 18-calowe w rzeczywistości miały 17,72 cala, co dawało w przeliczeniu 450 mm.

Uzbrojenie torpedowe stanowiły dwie pojedyncze wyrzutnie 18-calowe, jedna umieszczona pomiędzy kominami na śródokręciu, jedna na rufie. Około 1909 roku niszczyciele typu "RIVER" zostały wyposażone w urządzenia do ładowania torped 18-calowych, a niektóre, zapewne z myślą o przyszłości, w ładowarki dla wówczas testowanych torped 21-calowych. W 1916 wszystkie okręty tego typu uzbrojone były jednak w torpedy 18-calowe Mark VII. Niektóre okręty tego typu zostały wyposażone urządzenie Fore Bridge Firing Gear służące do odpalania torped z mostku.

Począwszy od 1906 roku (zatwierdzono tą modyfikację 23 października 1906 r.) pięć armat 6-funtowych zostało zastąpionych przez trzy skuteczniejsze armaty 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 8 cwt QF na podstawach G Mark I. Dwie zostały zamontowane po obu stronach mostka, ostatnia z nich na stanowisku rufowym. Modyfikacje na niszczycielach kontynuowane były aż do 1908 r. W czasie wojny z niektórych niszczycieli zdjęto dwie armaty w celu uzbrojenia ich w bomby głębinowe. Zgodnie z danymi źródłowymi w kwietniu 1918 r. na niszczycielu HMS "CHERWELL" zamontowano dwie zrzutnie bomb głębinowych wraz z 22 ładunkami. Do 1920 roku na większości istniejących wtedy okrętów jedna armata 12-funtowa została zamieniona na szybkostrzelną, uniwersalną (QF HA/LA) armatę 12-funtową zdolną do prowadzenia ognia do celów powietrznych. 

Okręty z różnych stoczni różniły się także rozmieszczeniem części uzbrojenia artyleryjskiego – na niektórych z nich część armat była umieszczona bezpośrednio na pokładzie dziobowym, na innych armaty znajdowały się w burtowych platformach (sponsonach) z wycięciem do przodu tak, aby umożliwiać strzelanie w kierunku dziobu. Niszczyciele ze stoczni Palmers miały armaty umieszczone sponsonach. 

Napęd

Niszczyciele podtypu "CHERWELL", podobnie jak tradycyjne niszczyciele 30-węzłowe były wyposażone w dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania (VTE). Maszyny rozwijały moc ok. 7000 ihp. Przy wyborze napędu dla nowego typu kontrtorpedowców zdecydowano powrócić do używanych wcześniej tłokowych maszyn parowych (zamiast niedopracowanych jeszcze turbin parowych), co było związane z mniejszym zużyciem węgla. Nowością w specyfikacjach nowych okrętów było wprowadzenie zastrzeżenia, że prędkość maksymalna ma być testowana w realistycznych warunkach, z pełnym uzbrojeniem i zapasem węgla. Wcześniejsze typy osiągały maksymalną prędkość 27 czy 30 węzłów jedynie przy minimalnym obciążeniu, w praktyce ich maksymalna prędkość nie była osiągalna. Z powodu stosunkowo niskiej mocy maszyn, przy małej fali niszczycieletypu "RIVER" były wolniejsze od wszystkich wcześniejszych typów kontrtorpedowców brytyjskich (niszczyciele podtypu "ERNE" rozwijały 25,5 węzła), ale w przeciwieństwie od nich mogły rozwijać prędkość zbliżoną do maksymalnej także na pełnym morzu i przy dużej fali. Wszystkie okręty miały po dwa wały śrubowe, po jednej śrubie na wale.

Okręty typu "ERNE" były wyposażone w cztery kotły parowe firmy Reed, umieszczone w jednek podwójnej kotłowni oraz dwóch pojedynczych umieszczonych przed i za podwójną. Od dziobu pojedyncza kotłownia przylegała do pomieszczeń mieszkalnych, natomiast od strony rufy ostatnia kotłownia przylegała do maszynowni. Takie rozmieszczenie podwyższało przeżywalność okrętów. Przeprojektowano także miejsce składowania węgla, był on teraz lepiej dostępny dla palaczy. Spaliny były odprowadzane przez cztery kominy, umieszczone w dwóch grupach, po dwa. Zapas węgla wynosił od od 65 t. do 130 t., co pozwalało na osiągnięcie 1735 mil morskich przy prędkości 11 węzłów. Niektóre źródła podają zasięg wynoszący 1620 mil morskich przy prędkości 11 węzłów oraz zapas węgla wynoszący maksymalnie 140 t.

W opracowaniu "Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953" można znaleźć informacje na temat osiągów tych niszczycieli podczas prób. HMS "CHERWELL" osiągnął przy 351,7 obrotach na minutę prędkość 25,255 węzła. W trakcie prób niszczyciel wypierał 549 t. HMS "DEE" osiągnął przy 352,9 obrotach na minutę prędkość 26,504 węzła.

HMS Cherwell

Znani dowódcy (przydziały)