Arab (1901)

Kadłub

Wyporność pełna okrętu liczyła 530 t. długość całkowita 70,71 m (232 ft 0 in), szerokość 6,78 m (22 ft 3 in) natomiast zanurzenie wynosiło od 2,08 m (6 ft 10 in) do 3,00 m (9 ft 10 in). Co do wymiarów, to w dostępnych mi źródłach występują niewielkie różnice, tym razem dotyczące zanurzenia. Są zawarte w tabeli danych taktyczno - technicznych. Kadłub okrętów był wykonany ze stali. Zastosowano układ czterokominowy, z dwoma środkowymi kominami zbliżonymi do siebie. Jak większość wczesnych niszczycieli miał zakryty dziób, ukształtowany na podobieństwo skorupy żółwia (ang. "turtleback"), miał on ułatwić omywanie kadłuba przez fale przy dużej prędkości. W części dziobowej znajdowało się odkryte stanowisko działa 12-funtowego, które w dużym stopniu było zintegrowane z niewielkim mostkiem (stanowiskiem dowodzenia). Powodowało to pewne problemy (głównie dlatego, iż dla wygody oficerowie używali platformy działa jako mostka, zamiast używac stanowiska pod nią) i w późniejszych, większych konstrukcjach odseparowano te dwa elementy. 

Opancerzenie

Okręty nie posiadały opancerzenia.

Uzbrojenie

Okręty były uzbrojone 1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 12 cwt QF, 5 dział 57 mm (2,24 in) 6-funtowe (6 pdr) 8 cwt QF i 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in). Działo 12-funtowe znajdowało się na odsłoniętym stanowisku w części dziobowej. Dwa stanowiska szybkostrzelnych dział 6-funtowych znajdowały się zaraz za stanowiskiem dowodzenia, dwa kolejne na burtach na śródokręciu natomiast ostatnie z nich na rufie. Zarówno działo 12-funtowe jak i działa 6-funtowe były wyposażone w osłony przeciwodłamkowe, jednak mogły być one demontowane i często na zdjęciach nie są one uwidocznione. 

Okręty były wyposażone w dwie wyrzutnie torped umieszczone na obrotowych pojedynczych stanowiskach,. Jedno stanowisko znajdowało się pomiędzy trzecim, a ostatnim kominem, a drugie za ostatnim z nich. Wyrzutnie torped w nomenklaturze brytyjskiej określane jako 18-calowe w rzeczywistości miały 17,72 cala, co dawało w przeliczeniu 450 mm.

Napęd

Okręt został wyposażony w dwie 4-cylindrowe maszyny parowe typu VTE (potrójnego rozprężania), napędzające każda po jednej śrubie. Maszyny te miały dwa cylindry niskiego ciśnienia, co generowało mniejsze drgania całego urządzenia. Parę zapewniały cztery kotły wyprodukowane przez francuską firmę Normand, które były umieszczone w dwóch oddzielnych kotłowniach. Okręty posiadały cztery kominy, z których każdy odprowadzał spaliny z jednego z kotłów. Dwa środkowe kominy były znacznie bliżej niż pozostałe. Kotły generowały parę o ciśnieniu 240 psi. Założenia kotraktowe obliczone na 32 węzły okazały się zbyt optymistyczne. Problemem okazała się technologia. W kotłach opalanych węglem wzrost parametrów pary był ograniczony przez zdolność (wydajność) człowieka do zasilania palnika pieca w paliwo, a ta była ograniczona. Tak więc, w przypadku palników węglowych, większa moc oznaczała więcej kotłów. Sytuacja radykalnie zmieniła się po przyjęciu paliwa olejowego, nie tylko dlatego, że ropa produkuje więcej ciepła na funt, ale ponieważ ilość paliwa podawanego do każdego kotła może wzrosnąć bez ograniczeń jakimi podlegały kotły opalane węglem. Okręt w okresie od 11 marca do 27 maja 1901 r. przeszedł 9 prób prędkościowych. Podobnie jednak jak dwa inne niszczyciele typu "specjal" nie osiągnął zakładanej prędkości. W najszybszym przebiegu HMS "ARAB" osiągnął jedynie 30,769 węzła. Był to najlepszy wynik jaki udało się osiągnąć. 

W opracowaniu "Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953" również można znaleźć informacje na temat osiągów tego niszczyciela podczas prób. Według danych okręt przy mocy 8250 ihp i 379,60 obrotach na minutę osiągnął prędkość 30,530 węzła. Wyporność podczas testu wynosiła 430 t.