Lively (1900)

Dane taktyczno-techniczne

Wymiary:

Wyporność pełna	435 t.
Wyporność normalna	385 t.
Długość całkowita	66,75 m (219 ft 0 in)
Długość pomiędzy pionami	65,53 m (215 ft 0 in)
Szerokość	6,48 m (21 ft 3 in)
Głębokość	brak danych
Zanurzenie	2,62 m (8 ft 7 in)

---

Napęd:

Maszyny	Dwie maszyny parowe typu TE; 4 kotły wodnorurkowe firmy Normand; 2 śruby
Moc indykowana	6250 ihp
Prędkość	30 węzłów (kontraktowa 30 węzłów)
Paliwo	od 40 t. do 95 t. węgla
Zasięg	1615 mil morskich przy prędkości 11 węzłów

---

Opancerzenie:

Brak

---

Uzbrojenie:

Początkowe

1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 12 cwt QF; 5 dział 57 mm (2,24 in) 6-funtowych (6 pdr) 8 cwt QF; 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in)

---

Ludzie:

Załoga

63 oficerów i marynarzy

Projekt

Istnieją niestety spore rozbieżności co do okoliczności zamówień tych okrętów. David Lyon w swoim opracowaniu "The First Destroyers" przypisuje te okręty do programu rozbudowy floty 1898 - 1900 Programme. Oryginalnie program rozbudowy floty 1898 -1899 Programme nie obejmował niszczycieli, jednak w lipcu 1898 r. House of Commons zatwierdził program uzupełniający (1898 - 1899 Naval Estimates) obejmujący cztery pancerniki, cztery krążowniki i dwanaście niszczycieli. Początkowo program zakładał szybką budowę okrętów według powielonych planów wcześniejszych 30-węzłowców. Jednakże First Lord Sir George Goschen zasugerował, iż należy się skupić bardziej na silnej budowie strukturalnej okrętów niż na ich prędkości, preferując tym samym wcześniejsze konstrukcje niszczycieli 27-węzłowych. Według niego były to okręty rzadziej przebywające w doku z powodu awarii i nie ulegały im tak często jak niszczyciele 30-węzłowe. Jednak ostatecznie jego obawy zostały rozproszone, przekonano go iż konstrukcyjnie 30-węzłowce "dojrzały" już wystarczająco, iż można zaufać konstruktorom. Ostatecznie z listy przypisanych nazw z dnia 11 kwietnia 1899 r. budowniczymi kolejnych okrętów w 1898 - 1899 Naval Estimates zostały stocznie Hawthorn Leslie (trzy okręty), Palmers (trzy okręty), Fairfield (dwa okręty), Laird (dwa okręty ), Doxford (jeden okręt) i Vickers (jeden okręt). Te dwa okręty ze stoczni Laird, które wymieniono w liście to według "The First Destroyers" właśnie niszczyciele typu "LIVELY". Przemawia za taką opinią fakt, iż nie ma innych okrętów z tej stoczni które mogłyby zostać przyporządkowane do tego programu. 

Z drugiej strony Norman Friedman w "British Destroyer - From Earliest Days to the Second World War" twierdzi, iż te  niszczyciele zostały zakupione "interwencyjnie" przez Admiralicję w obliczu utraty w 1901 r. z powodu wypadków dwóch niszczycieli dwóch prototypów niszczycieli turbinowych. Chęć uzupełnienia tych dwóch braków połączona z dynamicznym rozwojem francuskiej floty torpedowców spowodowała podjęcie decyzji o zakupie w październiku 1901 r. dwóch niszczycieli w stoczni Laird, Son & Company, Birkenhead, które zostały rozpoczęte jako prywatna inicjatywa stoczni. Koszt zakupu tych okrętów został częściowo pokryty w ramach programu finansowego floty 1901 -1902 Estimates, a częściowo w ramach 1902 - 1903 Estimates.

Tak czy inaczej, stocznia Laird, Son & Co., Birkenhead zbudowała 2 niszczyciele: HMS "LIVELY" i HMS "SPRIGHTLY". Oba te niszczyciele bazowały na wcześniejszym typie "EARNEST", również charakteryzowały się zastosowaniem czterech równomiernie rozmieszczonych kominów, jednak występowały pewne różnice w wymiarach okrętów. Były to ostatnie niszczyciele, które należały do serii 30-węzłowców ("30-knotters").

30 sierpnia 1912 r. dokonano klasyfikacji niszczycieli. Jeżeli chodzi o serię 30-węzłową, to wydzielono 3 typy. Niszczyciele czterokominowe zaklasyfikowano do typu "B", trzykominowe do typu "C", natomiast dwukominowe do typu "D". Do typu "B" należały właśnie niszczyciele typu "LIVELY".

Konstrukcja

Służba

Galeria