Jedną ze stoczni zaangażowanych w program rozbudowy floty 1898 - 1899 Naval Estimates była stocznia William Doxford & Sons. Generalnie projektując HMS "SUCCESS" oparto się na projekcie niszczyciela HMS "LEE", jednak tym razem zamiast jednego, środkowego komina zastosowano dwa umieszczone blisko obok siebie.
| Kraj: Wielka Brytania klasa: niszczyciele |
Specyfikacja
| Nazwa okrętu | Stocznia | Położenie stępki | Wodowanie | Ukończenie budowy | Los okrętu |
| SUCCESS | Doxford | 18.09.1899 | 21.03.1901 | ?.05.1902 | Rozbity w 1914 r. |
Dane taktyczno-techniczne
Wymiary:
| Wyporność pełna | 425 t. |
| Wyporność normalna | 380 t. |
| Długość całkowita | 65,46 m (214 ft 9 in) |
| Długość pomiędzy pionami | 64,01 m (210 ft 0 in) |
| Szerokość | 6,40 m (21 ft 0 in) |
| Głębokość | brak danych |
| Zanurzenie | 2,69 m (8 ft 10 in) |
Napęd:
| Maszyny | Dwie maszyny parowe typu TE; 4 kotły wodnorurkowe firmy Normand; 2 śruby |
| Moc indykowana | 6000 ihp |
| Prędkość | 30 węzłów (kontraktowa 30 węzłów) |
| Paliwo | brak danych (HMS "LEE": od 41 t. do 95 t. węgla) |
| Zasięg | brak danych (HMS "LEE": 1530 mil morskich przy prędkości 11 węzłów |
Opancerzenie:
| Brak |
Uzbrojenie:
| Początkowe | 1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 12 cwt QF; 5 dział 57 mm (2,24 in) 6-funtowych (6 pdr) 8 cwt QF; 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in) |
Ludzie:
| Załoga | 63 oficerów i marynarzy |
Projekt
Oryginalnie program rozbudowy floty 1898 -1899 Programme nie obejmował niszczycieli, jednak w lipcu 1898 r. House of Commons zatwierdził program uzupełniający (1898 - 1899 Naval Estimates) obejmujący cztery pancerniki, cztery krążowniki i dwanaście niszczycieli. Początkowo program zakładał szybką budowę okrętów według powielonych planów wcześniejszych 30-węzłowców. Jednakże First Lord Sir George Goschen zasugerował, iż należy się skupić bardziej na silnej budowie strukturalnej okrętów niż na ich prędkości, preferując tym samym wcześniejsze konstrukcje niszczycieli 27-węzłowych. Według niego były to okręty rzadziej przebywające w doku z powodu awarii i nie ulegały im tak często jak niszczyciele 30-węzłowe. Jednak ostatecznie jego obawy zostały rozproszone, przekonano go iż konstrukcyjnie 30-węzłowce "dojrzały" już wystarczająco, iż można zaufać konstruktorom. Ostatecznie z listy przypisanych nazw z dnia 11 kwietnia 1899 r. budowniczymi kolejnych okrętów w 1898 - 1899 Naval Estimates zostały stocznie Hawthorn Leslie (trzy okręty), Palmers (trzy okręty), Fairfield (dwa okręty), Laird (dwa okręty ), Doxford (jeden okręt) i Vickers (jeden okręt).
Zakwalifikowanie niszczyciela HMS "PETEREL" do programu rozbudowy floty 1897 – 1898 Naval Estimates również rodzi nieco kontrowersji. O ile sam niszczyciel (a raczej data rozpoczęcia jego budowy) jest odbierane przez wiele materiałów źródłowych jako przydział do 1897 – 1898 Naval Estimates, to jednak w momencie jego rozpoczęcia był on prywatną inwestycją stoczni, nie powstał na zamówienie Admiralicji. Przyporządkowanie go do tego, a nie innego planu rozbudowy floty podano za "Conway's All the World's Fighting Ships 1860–1905". W rzeczywistości powinien być zaliczony do 12 niszczycieli powstałych w ramach planu rozbudowy 1898- 1899 Naval Estimates.
Stocznia William Doxford & Sons była kolejnym beneficjentem programu 1898 - 1899 Naval Estimates. 30 marca 1899 r. zlecono zbudowanie pojedynczego okrętu, z zaleceniem wzorowania się na HMS "LEE", jednak dopuszczając drobne zmiany konstrukcyjne. Zalecenia obejmowały również takie dostosowanie kotłów, aby można było je opalać zarówno węglem jak i ropą. Zmiany zastosowane przez stocznię były niewielkie, jedną z nich można było jednak zauważyć gołym okiem. HMS "LEE" był niszczycielem należącym do serii "C" jako trzykominowa jednostka. W przypadku HMS "SUCCESS" kostruktorzy postanowili pójść za przykładem stoczni Palmers i zamiast jednego, szerszego komina na środku, zastosowano dwa umieszczone blisko siebie. Tak więc HMS "SUCCESS" zaliczono jako czterokominowy do serii "B".
30 sierpnia 1912 r. dokonano klasyfikacji niszczycieli. Jeżeli chodzi o serię 30-węzłową, to wydzielono 3 typy. Niszczyciele czterokominowe zaklasyfikowano do typu "B", trzykominowe do typu "C", natomiast dwukominowe do typu "D". Do typu "B" należał właśnie niszczyciel HMS "SUCCESS".
Konstrukcja
Kadłub
Wyporność pełna liczyła 425 t. Długość całkowita wynosiła 65,46 m (214 ft 9 in), szerokość 6,40 m (21 ft 0 in) natomiast zanurzenie 2,69 m (8 ft 10 in). Kadłub okrętu był wykonany ze stali. Konstrukcyjnie ten okręt bazował na wcześniejszym niszczycielu HMS "LEE", jednak w przeciwieństwie do niego charakteryzował się zastosowaniem czterech kominów, z których oba środkowe umieszczono blisko siebie. Podobnie jak większość wczesnych niszczycieli miały zakryty dziób, ukształtowany na podobieństwo skorupy żółwia (ang. "turtleback"), miał on ułatwić omywanie kadłuba przez fale przy dużej prędkości. W części dziobowej znajdowało się odkryte stanowisko działa 12-funtowego, które w dużym stopniu było zintegrowane z niewielkim mostkiem (stanowiskiem dowodzenia). Powodowało to pewne problemy (głównie dlatego, iż dla wygody oficerowie używali platformy działa jako mostka, zamiast używac stanowiska pod nią) i w późniejszych, większych konstrukcjach odseparowano te dwa elementy.
Uzbrojenie
Okręty były uzbrojone 1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 12 cwt QF, 5 dział 57 mm (2,24 in) 6-funtowe (6 pdr) 8 cwt QF i 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in). Działo 12-funtowe znajdowało się na odsłoniętym stanowisku w części dziobowej. Dwa stanowiska szybkostrzelnych dział 6-funtowych znajdowały się zaraz za stanowiskiem dowodzenia, dwa kolejne na burtach na śródokręciu natomiast ostatnie z nich na rufie. Zarówno działo 12-funtowe jak i działa 6-funtowe były wyposażone w osłony przeciwodłamkowe, jednak mogły być one demontowane i często na zdjęciach nie są one uwidocznione.
Okręty były wyposażone w dwie wyrzutnie torped umieszczone na obrotowych pojedyńczych stanowiskach. Oba stanowiska znajdowały się w części rufowej, za kominami. Wyrzutnie torped w nomenklaturze brytyjskiej określane jako 18-calowe w rzeczywistości miały 17,72 cala, co dawało w przeliczeniu 450 mm.
Napęd
Okręty zostały wyposażone w dwie 4-cylindrowe maszyny parowe typu TE (potrójnego rozprężania). Maszyny te miały dwa cylindry niskiego ciśnienia, co generowało mniejsze drgania całego urządzenia. Parę zapewniały cztery kotły wyprodukowane przez Normand, które były umieszczone w dwóch oddzielnych kotłowniach. Każdy z kotłów odprowadzał spaliny przez oddzielny komin, z tym, że oba środkowe były umieszczone blisko siebie. Zgodnie z zaleceniami Admiralicji kotły były przystosowane do opalania zarówno ropą jak i węglem.
W opracowaniu "Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953"można znaleźć informacje na temat osiągów tego niszczyciela podczas prób. Osiągnął on prędkość 30,220 węzła.
Służba
| 30.03.1899 | Zatwierdzenie okrętów do budowy. |
| 11.04.1899 | Zatwierdzenie nazw dla okrętów. |
| 18.09.1899 | Położenie stępki okrętu w stoczni Doxford and Sons shipyard w Pallion, Sunderland pod numerem stoczniowym 282. |
| 21.03.1901 | Wodowanie okrętu. |
| 05.1902 | Ukończenie budowy okrętu. |
| 09.06.1902 | Okręt został wcielony do służby z przydziałem do Portsmouth Instructional Flotilla. Załoga została przeniesiona na HMS "SUCCESS" z niszczyciela HMS "DOVE", który znajdował się w naprawie po wpadnięciu na skały. |
| 16.08.1902 | Okręt wziął udział w Rewii Floty z okazji koronacji Króla Edwarda VII. |
| 30.08.1912 | Dokonano klasyfikacji niszczycieli. Jeżeli chodzi o serię 30-węzłową, to wydzielono 3 typy. Niszczyciele czterokominowe zaklasyfikowano do typu "B", trzykominowe do typu "C", natomiast dwukominowe do typu "D". Do typu "B" należał właśnie niszczyciel HMS "SUCCESS". Od 30 września 1913 r. na okrętach tego typu malowano literę "C" na kadłubie oraz na jednym z kominów. |
| 1913 | Okręt został przydzielony do 7. Destroyer Flotilla. Od momentu wybuchu wojny wraz z innymi okrętami flotylli uczestniczył w działaniach patrolowych przeciw okrętom podwodnym i minom. Od 6 grudnia 1914 r. okręt miał przydzielony numer "D24" i nosił go aż do wypadku. |
| 27.12.1914 | Okręt zatonął w trakcie sztormu nieopodal Fife Ness. |
Znani dowódcy (przydziały)
| 10.06.1902 - 20.12.1902 | Commander Douglas R. M. Nicholson |
| 20.12.1902 - 12.01.1903 | Lieutenant & Commander The Hon. Hubert G. Brand |
| 21.07.1903 - 08.1903 | Lieutenant & Commander John K. Laird (na czas manewrów) - sprzeczne dane |
| 21.07.1903 - 20.08.1903 | Lieutenant & Commander Ernest Stevenson (na czas manewrów) - sprzeczne dane |
| 18.02.1905 - 29.01.1908 | Lieutenant & Commander Loftus W. Jones (wypożyczony na HMS "MERMAID" na jeden miesiąc w 1907 r.) |
| 29.01.1908 - 09.06.1908 | Lieutenant & Commander Charles C. Dix |
| 09.06.1908 - 15.06.1910 | Lieutenant-Commander Benjamin W. Barrow |
| 15.06.1910 - 06.02.1912 | Lieutenant in Command Charles G. Ramsey |
| 08.1912 - 14.10.1912 | Lieutenant & Commander Henry V. Hudson |
| 14.10.1912 - 30.08.1914 | Lieutenant-Commander Reginald B. C. Hutchinson |
| 30.08.1914 - 27.12.1914 | Lieutenant in Command William Pennefather (stracił okręt) |
Źródła:
- Chesneau, Roger; Kolesnik, Eugene M., eds. (1979). Conway's All the World's Fighting Ships 1860–1905. Greenwich: Conway Maritime Press.
- Norman Friedman (2009). British Destroyer - From Earliest Days to the Second World War. Seaforth Publishing
- Эдгар Дж.Марч. Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953. Часть 1. — "Галея Принт", 2012
- Wikipedia oraz inne strony internetowe.