Spiteful (1899)

Kadłub

Wyporność pełna okrętów liczyła 450 t. ("PETEREL": 420 t.) Długość całkowita wynosiła 67,06 m (220 ft 0 in) ("PETEREL": 66,90 m (219 ft 6 in)), szerokość 6,32 m (20 ft 9 in) natomiast zanurzenie 2,77 m (9 ft 1 in) ("PETEREL": 2,72 m (8 ft 11 in)). Oba okręty nieco różniły się wymiarami z powodu tego iż HMS "PETEREL" był rozpoczęty jako jeden z niszczycieli serii "specjal" (będących swoistymi eksperymentami w dziedzinie osiąganych prędkości czy dzielności morskiej). Kadłub okrętów był wykonany ze stali. Konstrukcyjnie te okręty bazowały na bardzo udanym typie "STAR", jednak w przeciwieństwie do tego typu, który charakteryzował się zastosowaniem trzech kominów, z których środkowy był nieco szerszy od innych, gdyż odprowadzał spaliny z dwóch kotłów, w typie "SPITEFUL" zastosowano układ czterech kominów, z których każdy odprowadzał spaliny z jednego z kotłów. Podobnie jak większość wczesnych niszczycieli miały zakryty dziób, ukształtowany na podobieństwo skorupy żółwia (ang. "turtleback"), miał on ułatwić omywanie kadłuba przez fale przy dużej prędkości. W części dziobowej znajdowało się odkryte stanowisko działa 12-funtowego, które w dużym stopniu było zintegrowane z niewielkim mostkiem (stanowiskiem dowodzenia). Powodowało to pewne problemy (głównie dlatego, iż dla wygody oficerowie używali platformy działa jako mostka, zamiast używac stanowiska pod nią) i w późniejszych, większych konstrukcjach odseparowano te dwa elementy.

Niszczyciele tego typu pod względem manewrowości i dzielności morskiej były bardzo chwalone zarówno przez marynarzy jak i przez inżynierów. Szczególnie chwalono maszyny, gwarantujące doskonały zasięg i nie sprawiające kłopotów w trakcie użytkowania.

Opancerzenie

Okręty nie posiadały opancerzenia.

Uzbrojenie

Okręty były uzbrojone 1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 12 cwt QF, 5 dział 57 mm (2,24 in) 6-funtowe (6 pdr) 8 cwt QF i 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in). Działo 12-funtowe znajdowało się na odsłoniętym stanowisku w części dziobowej. Dwa stanowiska szybkostrzelnych dział 6-funtowych znajdowały się zaraz za stanowiskiem dowodzenia, dwa kolejne na burtach na śródokręciu natomiast ostatnie z nich na rufie. Zarówno działo 12-funtowe jak i działa 6-funtowe były wyposażone w osłony przeciwodłamkowe, jednak mogły być one demontowane i często na zdjęciach nie są one uwidocznione. 

Okręty były wyposażone w dwie wyrzutnie torped umieszczone na obrotowych pojedyńczych stanowiskach. Oba stanowiska znajdowały się w części rufowej, za kominami. Wyrzutnie torped w nomenklaturze brytyjskiej określane jako 18-calowe w rzeczywistości miały 17,72 cala, co dawało w przeliczeniu 450 mm.

Napęd

Okręty te, podobnie jak w typie "STAR" zostały wyposażone w dwie 4-cylindrowe maszyny parowe typu TE (potrójnego rozprężania). Maszyny te miały dwa cylindry niskiego ciśnienia, co generowało mniejsze drgania całego urządzenia. Parę zapewniały cztery kotły wyprodukowane przez Reed były umieszczone w dwóch oddzielnych kotłowniach. Dwa środkowe kotły odprowadzały spaliny przez jeden, nieco szerszy komin. Kotły były w stanie wyprodukować parę o ciśnieniu 250 psi. Były umieszczone w dwóch kotłowniach, drzwiczkami do uzupełniania paliwa w kierunku środka kotłowni. Taki układ powodował iz oba kotły mogły być obsługiwane przez ten sam zespół palaczy. Redukowało to liczbę osób obsługi. 

W 1904 r. HMS "SPITEFUL" odegrał kluczową rolę w przyjęciu przez Royal Navy oleju opałowego jako źródła energii zamiast węgla. W lipcu tego samego roku czasopismo Scientific American określiło jednostkę jako "pierwszy okręt wojenny tak wyposażony". Kotły niszczyciela zostały zmodyfikowane tak, aby spalały tylko olej opałowy w ramach trwających eksperymentów, a w dniach 7-8 grudnia 1904 r. "niezwykle ważne" testy porównawcze przeprowadzono w pobliżu Wyspy Wight z HMS "PETEREL", spalającym węgiel, wykazały iż HMS "SPITEFUL" działał znacznie lepiej. Początkowe problemy z większą produkcją dymu zostały rozwiązane, a ponadto okazało się, że załoga okrętu mogła zostać zredukowana, ponieważ w kotłowniach potrzeba było mniej marynarzy. Podczas gdy HMS "PETEREL" potrzebował sześciu palaczy podczas prób, HMS "SPITEFUL" wymagał tylko trzech pracowników kotłowni; podczas gdy załoga HMS "PETEREL"  musiała wyrzucać 1,5 tony popiołu i żużlu, Spiteful nie wytwarzał takich odpadów. Ponadto, podczas gdy HMS "PETEREL" potrzebował 1,5 godziny na przygotowanie się do wyruszenia w rejs, HMS "SPITEFUL" był gotowy do wyruszenia w 10 minut. W czerwcu 1906 roku ten sam dziennik donosił, że HMS "SPITEFUL" był wykorzystywany przez Admiralicję do szkolenia ekip maszynowni w działaniu kotłów opalanych olejem. 

Chociaż próby z 1904 r. wykazały znaczące zalety oleju opałowego nad węglem zasilającym okręty wojenne, nie doprowadziły one do natychmiastowego porzucenia węgla jako paliwa przez Royal Navy. Podczas gdy brytyjska wewnętrzna podaż węgla była obfita, zapasy ropy były znikome. William Palmer, który był Pierwszym Lordem Admiralicji w 1904 r., uznał przestawienie się na ropę za "niemożlieą", ze względu na jej dostępność. Zastój w podjęciu tej decyzji trwał długo, ale udało się to osiągnąć dzięki polityce zagranicznej i działaniom rządu na rynku ropy naftowej, począwszy od Królewskiej Komisji ds. Paliw i Silników w 1912 r., promowanej przez Winstona Churchilla, który był wówczas Pierwszym Lordem Admiralicji. Marynarka wojenna zobowiązała się do zmiany w tym samym roku, kiedy wszystkie okręty, które zamierzała zamówić lub kupić, będą zaprojektowane do używania oleju opałowego jako paliwa.

W opracowaniu "Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953"można znaleźć informacje na temat osiągów tych niszczycieli podczas prób. HMS "SPITEFUL" osiągnął prędkość 30,100 węzła, natomiast HMS "PETEREL" przy 383,4 obrotach na minutę osiągnął prędkość 30,287 węzła. 

HMS Spiteful

Znani dowódcy (przydziały)

HMS Peterel

Znani dowódcy (przydziały)