Bullfinch (1898)

Mające spore kłoport finansowe stocznia Earle’s Shipbuilding and Engineering Company Limited, Hull, Yorkshire była kolejną firmą zaangażowaną w rozbudowę floty niszczycieli w ramach 1896 – 1897 Naval Estimates. Problemy finansowe stoczni spowodowały że niszczyciele typu "BULLFINCH" został oddane stosunkowo późno do służby.

Kraj: Wielka Brytania
klasa: niszczyciele

Specyfikacja

Nazwa okrętu	Stocznia	Położenie stępki	Wodowanie	Ukończenie budowy	Los okrętu
BULLFINCH	Earle	17.09.1896	10.02.1898	?.06.1901	Złomowany w 1919 r.
DOVE	Earle	17.09.1896	21.03.1898	?.07.1901	Złomowany w 1920 r.

Dane taktyczno-techniczne

Wymiary:

Wyporność pełna	390 t.
Wyporność normalna	345 t.
Długość całkowita	65,38 m (214 ft 6 in)
Długość pomiędzy pionami	64,01 m (210 ft 0 in)
Szerokość	6,25 m (20 ft 6 in)
Głębokość	3,70 m (12 ft 1½ in)
Zanurzenie	2,39 m (7 ft 10 in)

Napęd:

Maszyny	Dwie maszyny parowe typu TE; 4 kotły wodnorurkowe firmy Thornycroft; 2 śruby
Moc indykowana	5800 ihp
Prędkość	30 węzłów (kontraktowa 30 węzłów)
Paliwo	od 40 t. do 80 t. węgla
Zasięg	1490 mil morskich przy prędkości 11 węzłów

Opancerzenie:

Brak

Uzbrojenie:

Początkowe

1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 12 cwt QF; 5 dział 57 mm (2,24 in) 6-funtowych (6 pdr) 8 cwt QF; 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in)

Ludzie:

Załoga

63 oficerów i marynarzy

Projekt

Niszczyciele typu "BULLFINCH" zostały zbudowane w stoczni Earle’s Shipbuilding and Engineering Company Limited, Hull, Yorkshire w ramach 1896 – 1897 Naval Estimates. Stocznia rozpoczynając budowę tych okrętów postanowiła wzorować się na swoich wcześniejszych okrętach, niszczycielach 27-węzłowych typu "SALMON" jedynie częściowo. Przebudowano układ napędowy, zastosowano system odprowadzania spalin opierający się na trzech kominach, zamiast jak we wcześniejszym typie na czterech. Okręty zostały zamówione 21 kwietnia 1896 r., jednak pod koniec lat 90-tych firma popadła w poważne problemy finansowe jak również zaczęło brakować rąk do pracy. W sporej mierze przyczyniły się do tego również oficjalne testy prędkościowe obu niszczycieli, które nie osiągnęły zakładanych 30 węzłów i nie zostały one przejęte przez Royal Navy w zakładanym czasie. W 1900 r. prominentny brytyjski stoczniowiec Charles Wilson zakupił firmę za 170 000 funtów, zachowując jej nazwę jednak czyniąc z niej filię będącą w całości własnością Wilson Line. Perturbacje finansowe spowodowały iż oba niszczyciele typu "BULLFINCH" zostały wykończone i oddane do służby wyjątkowo późno.

30 sierpnia 1912 r. dokonano klasyfikacji niszczycieli. Jeżeli chodzi o serię 30-węzłową, to wydzielono 3 typy. Niszczyciele czterokominowe zaklasyfikowano do typu "B", trzykominowe do typu "C", natomiast dwukominowe do typu "D". Do typu "C" należały właśnie niszczyciele typu "BULLFINCH".

Konstrukcja

Kadłub

Okręty typu "BULLFINCH" miały wyporność pełną wynoszącą 390 t. Długość całkowita wynosiła 65,38 m (214 ft 6 in), szerokość 6,25 m (20 ft 6 in) natomiast zanurzenie 2,39 m (7 ft 10 in). Kadłub okrętów był wykonany ze stali. Okręty te charakteryzowały się zastosowaniem trzech kominów. Środkowy komin odprowadzał spaliny z dwóch kotłów (spośród czterech). Podobnie jak większość wczesnych niszczycieli miały zakryty dziób, ukształtowany na podobieństwo skorupy żółwia (ang. "turtleback"), miał on ułatwić omywanie kadłuba przez fale przy dużej prędkości. W części dziobowej znajdowało się odkryte stanowisko działa 12-funtowego, które w dużym stopniu było zintegrowane z niewielkim mostkiem (stanowiskiem dowodzenia). Powodowało to pewne problemy (głównie dlatego, iż dla wygody oficerowie używali platformy działa jako mostka, zamiast używac stanowiska pod nią) i w późniejszych, większych konstrukcjach odseparowano te dwa elementy.

Opancerzenie

Uzbrojenie

Okręty były uzbrojone 1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 12 cwt QF, 5 dział 57 mm (2,24 in) 6-funtowe (6 pdr) 8 cwt QF i 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in). Działo 12-funtowe znajdowało się na odsłoniętym stanowisku w części dziobowej. Dwa stanowiska szybkostrzelnych dział 6-funtowych znajdowały się zaraz za stanowiskiem dowodzenia, dwa kolejne na burtach na śródokręciu natomiast ostatnie z nich na rufie. Zarówno działo 12-funtowe jak i działa 6-funtowe były wyposażone w osłony przeciwodłamkowe, jednak mogły być one demontowane i często na zdjęciach nie są one uwidocznione.

Okręty były wyposażone w dwie wyrzutnie torped umieszczone na obrotowych pojedyńczych stanowiskach. Oba stanowiska znajdowały się w części rufowej, za kominami. Wyrzutnie torped w nomenklaturze brytyjskiej określane jako 18-calowe w rzeczywistości miały 17,72 cala, co dawało w przeliczeniu 450 mm.

Napęd

Okręty te, podobnie jak w innych typach niszczycieli z tej stoczni, zostały wyposażone w dwie 4-cylindrowe maszyny parowe typu TE (potrójnego rozprężania). Maszyny te miały dwa cylindry niskiego ciśnienia, co generowało mniejsze drgania całego urządzenia. Parę zapewniały cztery kotły wyprodukowane przez Thornycroft były umieszczone w dwóch oddzielnych kotłowniach. Okręty posiadały trzy kominy, z których środkowy odprowadzał spaliny z dwóch kotłów. Kotły wypracowywały parę o ciśnieniu 220 - 250 psi.

W opracowaniu "Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953"można znaleźć informacje na temat osiągów tych niszczycieli podczas prób. HMS "BULLFINCH" osiągnął prędkość 29,460 węzła przy 394 obrotach na minutę, natomiast HMS "DOVE" osiągnął prędkość 29,398 węzła. Okręty miały więc problemy z osiągnięciem zakontraktowanej prędkości, co spowodowało iż stocznia nie została wzięta pod uwagę podczas składania zamówień na następny rok.

Służba

HMS Bullfinch

21.04.1896	Złożenie zamówienia przez Admiralicję.
17.09.1896	Położenie stępki okrętu w stoczni Earle’s Shipbuilding and Engineering Company Limited, Hull, Yorkshire.
10.02.1898	Wodowanie okrętu.
1899	Okręt podczas prób prędkości doznał poważnej awarii. Doszło do rozszczelnienia połączenia korbowodu z cylindrem wysokiego ciśnienia, co spowodowało uwolnienie pary w dziobowej maszynowni. Zginęło 8 członków załogi, a 6 został poważnie rannych. Co więcej, zerwany z mocowań korbowód wybił dziurę w kadłubie i tylko przytomność umysłu członków załogi zapobiegło zatopieniu okrętu.
06.1901	Ukończenie budowy okrętu. Po zakończeniu budowy okręt przydzielono do Channel Fleet.
24.02.1902	Okręt został przydzielony do Portsmouth Instructional Flotilla. W późniejszym okresie okręt został przydzielony do Devonport Flotilla.
05.1902	Okręt zaholował do Queenstown swojego bliźniaka HMS "DOVE", który wpadł na skały nieopodal Kildorney.
1905	Pod koniec roku okręt został wcielony do służby w składzie Portsmouth Reserve Division.
1910	Na początku roku okręt przydzielono do Nore Reserve Flotilla, 3. Division, Home Fleet.
20.08.1912	30 sierpnia 1912 r. dokonano klasyfikacji niszczycieli. Jeżeli chodzi o serię 30-węzłową, to wydzielono 3 typy. Niszczyciele czterokominowe zaklasyfikowano do typu "B", trzykominowe do typu "C", natomiast dwukominowe do typu "D". Do typu "C" należały właśnie oba niszczyciele typu "BULLFINCH". Po 30 września 1913 r. wszystkie niszczyciele typu "C" oznaczono taką właśnie literą namalowaną na kadłubie.
1913	Okręt przydzielono do 7. Destroyer Flotilla z bazą w Devonport, jako tender dla HMS "LEANDER", który pełnił funkcję okrętu - bazy.
15.08.1914	Okręt uległ kolizji. W wypadku zginęło 4 marynarzy z niszczyciela.
09.1914	Flotylla została przeniesiona do Humber River. Zadania flotylli obejmowały patrole przeciwminowe i przeciwko okrętom podwodnym. Od 6 grudnia 1914 r. okręt nosił numer "D17", od 1 września 1915 r. numer "D48", od 1 stycznia 1918 r. numer "D15", natomiast od 1 kwietnia 1918 r. aż do zakończenia służby numer "H04". W okresie wojny okręt chwilowo był przydzielony do Methil Convoy Flotilla. Wrócił do składu 7. Destroyer Flotilla w kwietniu 1918 r.
1919	Okręt został zdjęty ze służby i umieszczony na liście okrętów do zbycia.
10.06.1919	Okręt został sprzedany dla Young of Sunderland w celu złomowania.

Znani dowódcy (przydziały)

1901 - ?	Commander Francis G. Dineley (na czas prób)
16.07.1901 - 08.1901	Lieutenant in Command John A. Duncan (na czas manewrów)
24.02.1902 - 01.08.1902	Commander Brian H. F. Barttelot
21.07.1903 - 30.08.1903	Lieutenant & Commander Alexander R. Palmer (na czas manewrów)
14.07.1904 - 20.03.1905 (?)	Lieutenant in Command Ambrose M. Peck (na czas manewrów)
03.01.1905 - 02.01.1906	Commander William F. Blunt
02.01.1906 - 17.04.1906	Lieutenant & Commander Hubert S. Cardale
28.05.1906 - 09.08.1907	Lieutenant & Commander Philip S. R. Conron
09.08.1907 - 06.1908	Lieutenant & Commander Morris E. Cochrane
11.06.1908 - 08.1910	Lieutenant & Commander Gerald C. Wynter
08.1910 - 07.12.1910	Lieutenant & Commander Henry V. Hudson
11.04.1911 - 1912	Commander Frank Powell
09.01.1913 - 20.10.1915	Lieutenant in Command Joseph M. Kenworthy
20.10.1915 - 09.08.1916	Lieutenant in Command Herbert M. Hughes
09.08.1916 - 04.04.1917	Lieutenant R.N.R. in Command Lionel M. Kelly
03.06.1917 - ?	Lieutenant R.N.R. in Command Ronald J. Mortimer
30.04.1918 - ?	Lieutenant R.N.R. in Command Francis Tweedie

HMS Dove

21.04.1896	Złożenie zamówienia przez Admiralicję.
17.09.1896	Położenie stępki okrętu w stoczni Earle’s Shipbuilding and Engineering Company Limited, Hull, Yorkshire.
21.03.1898	Wodowanie okrętu.
07.1901	Ukończenie budowy okrętu. Po zakończeniu budowy okręt przydzielono do Channel Fleet.
24.02.1902	Okręt został wcielony do służby z przydziałem do Portsmouth Instructional Flotilla.
05.1902	Okręt wpadł na skały nieopodal Kildorney i został po ściągnięciu z mielizny zaholowany do Queenstown przez swojego bliźniaka. Następnego dnia po naprawieniu najpoważniejszych przecieków okręt został przeholowany przez jednostkę serwisową "SEAHORSE" do Portsmouth, gdzie okręt został zadokowany i poddany gruntownej naprawie.
1910	Okręt został przydzielony do 5. Destroyer Flotilla z bazą w Devonport.
30.08.1912	30 sierpnia 1912 r. dokonano klasyfikacji niszczycieli. Jeżeli chodzi o serię 30-węzłową, to wydzielono 3 typy. Niszczyciele czterokominowe zaklasyfikowano do typu "B", trzykominowe do typu "C", natomiast dwukominowe do typu "D". Do typu "C" należały właśnie oba niszczyciele typu "BULLFINCH". Po 30 września 1913 r. wszystkie niszczyciele typu "C" oznaczono taką właśnie literą namalowaną na kadłubie.
1913	Okręt przydzielono do 7. Destroyer Flotilla z bazą w Devonport, jako tender dla HMS "LEANDER", który pełnił funkcję okrętu - bazy.
11.1914	Okręt przeniesiono do Scapa Flow, gdzie jako jeden z 29 niszczycieli ochraniał bazę główną Grand Fleet. Od 6 grudnia 1914 r. okręt nosił numer "D34", od 1 września 1915 r. numer "D51", natomiast od 1 stycznia 1918 r. numer "D28".
03.1915	Okręt został przeniesiony do North Channel Patrol Flotilla, bazująej w Larne, Irlandia Północna.
05.1916	Niszczyciel osłaniał transportowce z wojskiem wysłanym przez rząd brytyjski w celu stłumienia zamieszek w Irlandii.
11.1918	Okręt przeniesiono do Devonport Local Flotilla z bazą w Liverpool.
1919	Okręt został zdjęty ze służby i umieszczony na liście okrętów do zbycia.
27.01.1920	Okręt został sprzedany dla Maden and McKee, Porthcawl z przeznaczeniem na złom.