Jednym z dwóch beneficjentów zamówień na nowe niszczyciele 30-węzłowe w ramach 1894 - 1895 Programme była stocznia Laird Brothers, Birkenhead. Niszczyciele tego typu charakteryzowały się czterema kominami i później jak wszystkie czterokominowe niszczyciele wczesnych serii zostały zakwalifikowane do typu "B".
Kraj: Wielka Brytania klasa: niszczyciele |
Specyfikacja
Nazwa okrętu | Stocznia | Położenie stępki | Wodowanie | Ukończenie budowy | Los okrętu |
QUAIL | Laird, Birkenhead | 28.05.1895 | 24.09.1895 | ?.06.1897 | Złomowany w 1919 r. |
SPARROWHAWK | Laird, Birkenhead | 30.05.1895 | 08.10.1895 | ?.06.1897 | Rozbity w 1904 r. |
THRASHER | Laird, Birkenhead | 30.05.1895 | 05.11.1895 | ?.06.1897 | Złomowany w 1919 r. |
VIRAGO | Laird, Birkenhead | 13.06.1895 | 19.11.1895 | ?.06.1897 | Złomowany w 1919 r. |
Dane taktyczno-techniczne
Wymiary:
Wyporność pełna | 415 t. |
Wyporność normalna | 355 t. |
Długość całkowita | 66,45 m (218 ft 0 in) |
Długość pomiędzy pionami | 64,92 m (213 ft 0 in) |
Szerokość | 6,55 m (21 ft 6 in) |
Głębokość | 3,89 m (12 ft 9 in) |
Zanurzenie | 2,90 m (9 ft 5 in) |
Napęd:
Maszyny | Dwie maszyny parowe typu TE; 4 kotły wodnorurkowe firmy Normand; 2 śruby |
Moc indykowana | 6300 ihp |
Prędkość | 30 węzłów (kontraktowa 30 węzłów) |
Paliwo | od 40 t. do 95 t. węgla |
Zasięg | 1615 mil morskich przy prędkości 11 węzła |
Opancerzenie:
Brak |
Uzbrojenie:
Początkowe | 1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 12 cwt QF; 5 dział 57 mm (2,24 in) 6-funtowych (6 pdr) 8 cwt QF; 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in) |
Ludzie:
Załoga | 65 oficerów i marynarzy |
Projekt
W związku z sukcesami niektórych stoczni w konstruowaniu i budowie niszczycieli serii 27-węzłowej, rozpoczęły się rozmowy na temat zmodernizowania kolejnych projektów nowych konstrukcji niszczycieli. Wraz z rozwojem nowoczesnych i przede wszystkim stosunkowo lekkich silników parowych i kotłów wodnorurkowych realne stało się zbudowanie niszczyciela osiągającego prędkość 30 węzłów. W dniu 14 sierpnia 1894 r. biuro DNC (Director of Naval Construction) zwróciło się do trzech stoczni mających największe doświadczenie w budowie małych jednostek torpedowych: Thornycroft, Yarrow i Laird z prośbą o przedstawienie projektów nowych niszczycieli w czasie 3 miesięcy. Stocznia Yarrow w owym czasie znajdowała się w konflikcie z Admiralicją (sprawa dotyczyła zamówień), jednak zdecydowano iż mimo to również i do tej firmy spłynęło zamówienie na nowe okręty.
Podobnie jak w przypadku wcześniejszych niszczycieli serii 27-węzłowej, DNC nie ingerowało w szczegóły projektów. Zamiast tego postawiło kilka warunków. Głównym była prędkość wynosząca nie mniej niż 30 węzłów, przy 30 t. obciążenia i wyporności konstrukcyjnej wynoszącej od 280 do 300 t. Zapas węgla miał wynosić 80 t., natomiast liczba załogi miała wynosić 65 oficerów i marynarzy (w przypadku załogi jednym z warunków było również poprawienie zabezpieczenia socjalnego, które deliktanie mówiąc kulało przy poprzednich niszczycielach).
30 sierpnia 1912 r. dokonano klasyfikacji niszczycieli. Jeżeli chodzi o serię 30-węzłową, to wydzielono 3 typy. Niszczyciele czterokominowe zaklasyfikowano do typu "B", trzykominowe do typu "C", natomiast dwukominowe do typu "D". Okręty ze stoczni Laird charakteryzowały się czterema kominami, więc zostały zakwalifikowane do typu "B".
Jeżeli chodzi o uzbrojenie, Admiralicja proponowała początkowo (oprócz dwóch wyrzutni torped) zestaw: 2 działa 12-funtowe na dziobie i na rufie, oraz 4 karabiny maszynowe Maxim. Powodem takiej zmiany decyzji były sugestie Admiralicji, iż działa 6-funtowe (które były używane na wcześniejszych niszczycielach) nie były w stanie skutecznie zastopować innej jednostki torpedowej, natomiast karabiny maszynowe Maxim mogły zmasowanym ogniem wybić obsługę na odsłoniętych stanowiskach. W grudniu 1894 r. DNO zaproponowało, iż można by zamienić karabiny Maxim na działa 3-funtowe, jednak w takim przypadku jedna z wyrzutni torped musiałaby zostać zdjęta. Alternatywą dla takiego zestawu uzbrojenia miało być zamontowanie zamiast dział 12-funtowych, zestawu 4 dział 6-funtowych plus cztery lżejsze działa lub karabiny maszynowe (ogólnie DNO jako graniczną uznało 8 stanowisk artyleryjskich na okręt).
Problemem była amunicja. Jako że nowe jednostki miały być niewiele większe od wcześniejszych konstrukcji, nie mogły również zabierać wiele więcej amunicji. Przy niszczycielach 27-węzłowych limit stanowisk artyleryjskich początkowo wynosił jedynie 4 stanowiska (w tym 3 działa pościgowe i jedno zamontowane na dziobie) z zapasem amunicji liczącym 100 pocisków na lufę. W przypadku nowych jednostek zasugerowano, iz w przypadku zastosowania konfiguracji 4 dział 6-funtowych plus karabiny maszynowe uda się utrzymać podobny limit. Jeżeli natomiast zastosowano by wersję z dwoma działami 12-funtowymi, to w przypadku wybrania jako działa pościgowe armat 3-funtowych, można było zwiększyć limit amunicji do 150 pocisków na działo.
Ostatecznie jednak karabiny maszynowe zostały uznane za zbyt niepewne, z racji znacznie mniejszego zasięgu niż działa. Do łask wróciły z kolei działa 6-funtowe, kiedy Ordnance Committee zadecydowało na podstawie doświadczeń, iż działa tego kalibru były w stanie zniszczyć małe okręty torpedowe. Ekspert od spraw niszczycieli z ramienia DNO, Henry Deadman, po przeanalizowaniu stanu faktycznego wydał w styczniu 1895 r. swoją opinię na temat uzbrojenia przyszłych okrętów. Zwrócił uwagę iż stocznie są już zaznajomione z zastosowaniem dział 12- i 6-funtowych na niszczycielach serii 27-węzłowej , a zastosowany we wzmocnionej odmianie (1 działo 12-funtowe i 5 dział 6-funtowych) zestaw uzbrojenia artyleryjskiego w zupełności wystarczy do zneutralizowania wrogich torpedowców i niszczycieli. Nalegał więc na zachowanie takiego uzbrojenia na nowych jednostkach. Dodatkowo, jako opcję do rozważenia przez stocznie, zaproponował przystosowanie rufowego stanowiska działa 6-funtowego, do zamontowania cięższego działa 12-funtowego. W czerwcu 1895 r. DNO zwróciło się z takim zapytaniem do stoczni, te jednak w związku z ograniczeniami i stosunkowo sporą "delikatnością" projektu wydało negatywną opinię na temat zwiekszenia kalibru działa rufowego (sama wzmocniona podstawa ważyłaby o 1,5 t. więcej, sam działo 12-funtowe dodatkowo drugie tyle, plus amunicja), argumentując odmowę problemami z wibracjami i zachowaniem wymaganej wyporności.
Problemem ze zwiększeniem uzbrojenia okazało się nie tylko jego umiejscowienie, ale i obsługa. Okręty miały osiągać 30 węzłów, a więc wymagały maszyn o mocy bliższej 6000 ihp, a nie 3400 - 4000 ihp jak w niszczycielach 27-węzłowych. Większa moc oznaczała więcej zabieranego paliwa i więcej marynarzy do obsługi. Założenia zakładały, iż nowe niszczyciele powinny móc płynąć z pełną prędkością przez co najmniej cztery godziny. Większa ilość kotłów (lub ich rozmiar) w ograniczonej wielkości kadłuba powodowała, że praca praca palaczy na tych okrętach była wyjątkowo ciężka, właśnie z powodu braku miejsca jak również niewielkiej liczby zmienników (ilość załogi była ze względów oczywistych bardzo mała). Już przy poprzednich niszczycielach zwrócono uwage na ten problem, a na nowych miało być jeszcze ciężej, mimo że większość dodatkowej liczby załogantów była właśnie przeznaczona dla obsługi maszynowni i kotłowni.
Kilka 27-węzłowych niszczycieli na próbach osiągnęło prędkość bliską 30 węzłów, więc Admiralicja była przekonana, iż nie potrzeba znacznego zwiększenia rozmiarów okrętów. Jeżeli chodzi o wyporność wydano zalecenie iż powinna ona oscylowac wokół 300 t. Początkowo Laird zaproponował projekt charakteryzujący się długością 63,09 m (207 ft), wypornością 300 t. i silnikiem o mocy 6000 ihp, a więc większy i o mocniejszym silniku niź ppoczątkowy projek stoczni Thornycroft. Projekt zakładał wykoanie kadłuba ze stali o tradycyjnej wytrzymałości, w przeciwieństwie do projektów stoczni Yarrow i Thornycroft. Projekt wzbudził nieco uwag z powodu zbytniego stłoczenia pomieszczeń socjalnych (wszystkie w rufowej części okrętu) i Admiralicja zasugerowała wydłużenie projektu o 6 - 7 stóp bez znacznego zwiększenia wyporności. Stocznia Laird zgodnie z zaleceniami wydłużyła swój projekt do 215 stóp, jednak pozostawiła wyporność 300 t. bez zmian.
Początkowo wszystkie firmy zaproponowały zastosowanie trzycylindrowych silników potrójnego rozprężania, jednak Admiralicja zasugerowała zastosowanie silników czterocylindrowych, z dwoma cylindrami niskiego ciśnienia ale o mniejszych średnicach. Takie rozwiązanie zapobiegało w dużym stopniu drganiom przy dużych prędkościach. Zalecono również ograniczenie ilości obrotów wałów do 400 na minutę, a także ograniczenie ciśnienia pary na kotłach.
Początkowo plan zakładał zamówienie trzech okrętów ze stoczni Thornycroft, trzech ze stoczni Yarrow oraz jednego ze stoczni Laird. Jednak po pozytywnej ocenie zbudowanych w stoczni Laird 27-węzłowych niszczycieli HMS "FERRET" i "LYNX" zdecydowano o równomiernym rozłożeniu zamówień na wszystkie trzy stocznie. Przedstawione plany zostały zaapropowane w kwietniu 1895 r. jednak stocznia Yarrow nie zaakceptowała ceny zaproponowanej przez Admiralicję i ostatecznie w planie rozbudowy 1894–5 Programme zawarto zamówienie na 8 jednostek, z których cztery to niszczyciele typu "DESPERATE" ze stoczni Thornycroft. Pozostałe cztery niszczyciele z tego programu to własnie okręty typu "QUAIL" zbudowane w stoczni Laird.
Konstrukcja
Kadłub
Wyporność pełna okrętów liczyła 415 t. Długość całkowita wynosiła 66,45 m (218 ft 0 in), szerokość 6,55 m (21 ft 6 in) natomiast zanurzenie 2,90 m (9 ft 5 in). Kadłub okrętów był wykonany ze stali. Pod względem wyglądu okręty były bardzo podobne do wcześniejszych niszczycieli z tej stoczni. Charakteryzowały się zastosowaniem czterech kominów, rozmieszczonych stosunkowo równomiernie. Podobnie jak większość wczesnych niszczycieli miały zakryty dziób, ukształtowany na podobieństwo skorupy żółwia (ang. "turtleback"), miał on ułatwić omywanie kadłuba przez fale przy dużej prędkości. W części dziobowej znajdowało się odkryte stanowisko działa 12-funtowego, które w dużym stopniu było zintegrowane z niewielkim mostkiem (stanowiskiem dowodzenia). Powodowało to pewne problemy (głównie dlatego, iż dla wygody oficerowie używali platformy działa jako mostka, zamiast używac stanowiska pod nią) i w późniejszych, większych konstrukcjach odseparowano te dwa elementy.
Pod względem manewrowości i dzielności morskiej okręty te wykazały się solidną budową, jednak były krytykowane za zbyt duży promień skrętu, przez co były mało zwrotne. Przy dużej prędkości kształt podwodnej części kadłuba powodował znaczne osiadanie w wodzie rufy.
Uzbrojenie
Okręty podobnie jak niszczyciele 27-węzłowe były uzbrojone 1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 12 cwt QF, 5 dział 57 mm (2,24 in) 6-funtowe (6 pdr) 8 cwt QF i 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in). Działo 12-funtowe znajdowało się na odsłoniętym stanowisku w części dziobowej. Dwa stanowiska szybkostrzelnych dział 6-funtowych znajdowały się zaraz za stanowiskiem dowodzenia, dwa kolejne na burtach na śródokręciu natomiast ostatnie z nich na rufie. Zarówno działo 12-funtowe jak i działa 6-funtowe były wyposażone w osłony przeciwodłamkowe, jednak mogły być one demontowane i często na zdjęciach nie są one uwidocznione.
Okręty były wyposażone w dwie wyrzutnie torped umieszczone na obrotowych pojedyńczych stanowiskach. Oba stanowiska znajdowały się w części rufowej, za kominami. Wyrzutnie torped w nomenklaturze brytyjskiej określane jako 18-calowe w rzeczywistości miały 17,72 cala, co dawało w przeliczeniu 450 mm.
Napęd
Okręty zostały wyposażone w dwie 4-cylindrowe maszyny parowe typu TE (potrójnego rozprężania). Maszyny te miały dwa cylindry niskiego ciśnienia, co generowało mniejsze drgania całego urządzenia. Parę zapewniały cztery kotły wyprodukowane przez Normand były umieszczone w czterech oddzielnych kotłowniach, z każdego z nich spaliny były odprowadzane przez jeden komin.
W opracowaniu "Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953"można znaleźć informacje na temat osiągów tych niszczycieli podczas prób. HMS "QUAIL" przy mocy 6057 ihp osiągnął prędkość 30,087 węzła przy 377,6 obrotach na minutę. HMS "SPARROHAWK" przy mocy 6387 ihp i 364,3 obrotach na minutę osiągnął prędkość 30,207 węzła, podczas testu okręt wypierał 310,3 t. HMS "THRASHER" przy mocy 6267 ihp i 364,7 obrotach na minutę osiągnął 30,305 węzła, natomiast HMS "VIRAGO" przy mocy 6309 ihp i 369,3 obrotów na minutę osiągnął 30,566 węzła.
Informację na temat prób można znaleźć również w "The Enginner" z 1 stycznia 1897 r. (część pokrywa się z podanymi wyżej informacjami). Według zamieszczonych tam danych w trakcie próby przeprowadzonej 11 grudnia 1896 r. HMS "QUAIL" osiągnął przy ciśnienieniu pary 216 psi oraz 372 obrotach na minutę osiągnął 30,385 węzła, w trakcie pomiaru na mili pomiarowej. W trakcie testu na trzech milach okręt osiągnął średnio 30,039 węzła przy 368 obrotach na minutę na wałach. Podobne testy odbyły oczywiście jego bliźniaki. HMS "SPARROHAWK" 16 października 1896 r. przy ciśnieniu pary 214 psi oraz 364 obrotach na minutę osiągnął 30,207 węzła na mili pomiarowej. W trakcie testu na trzech milach okręt osiągnął średnio 30,560 węzła przy 365 obrotach na minutę. HMS "THRASHER" 14 grudnia 1896 r. przy ciśnieniu pary 213 psi oraz 362 obrotach na minutę osiągnął 30,000 węzłów na mili pomiarowej. W trakcie testu na trzech milach okręt osiągnął średnio 30,015 węzła przy 362 obrotach na minutę. HMS "VIRAGO" 27 listopada 1896 r. przy ciśnieniu pary 217 psi oraz 364 obrotach na minutę osiągnął 30,365 węzłów na mili pomiarowej. W trakcie testu na trzech milach okręt osiągnął średnio 30,049 węzła przy 363 obrotach na minutę.
Służba
HMS Quail
10.05.1895 | Złożenie zamówienia na okręt przez Admiralicję. |
28.05.1895 | Położenie stępki okrętu w stoczni Laird Brothers, Birkenhead pod numerem stoczniowym 606. |
24.09.1895 | Wodowanie okrętu. |
06.1897 | Ukończenie budowy okrętu. |
26.06.1897 | Zaraz po wcieleniu do służby okręt wziął udział w przeglądzie floty w Spithead z okazji Diamentowego Jubileuszu. |
1897 | Okręt został wysłany do North America and West Indies Station. Stacjonował przez większość czasu na Bermudach. |
1902 - 1903 | Okręt wziął udział w anglo - niemieckiej blokadzie Wenezueli podczas tzw. Kryzysu Wenezuelskiego. W 1903 r. okręt wrócił do Wielkiej Brytanii. |
10.1904 - 1906 | Okręt dołączył do Mediterranean Fleet na Morzu Śródziemnym. W 1906 r. okręt wrócił na wody ojczyste. |
07.08.1907 | Okręt wziął udział w kolizji z krążownikiem zwiadowczym HMS "ATTENTIVE", mocno uszkadzając sobie część dziobową. |
30.05.1910 | Okręt ponownie zderzył się z inna jednostką, tym razem ze statkiem rybackim "OLIVIA". Zderzenie nastąpiło nieopodal Porthallow, Cornwall. W zderzeniu zginęło 4 rybaków. |
1910 - 1913 | Okręt był częścią 5. Destroyer Flotilla bazującej w Devonport. W międzyczasie, 30 sierpnia 1912 r. dokonano klasyfikacji niszczycieli. Jeżeli chodzi o serię 30-węzłową, to wydzielono 3 typy. Niszczyciele czterokominowe zaklasyfikowano do typu "B", trzykominowe do typu "C", natomiast dwukominowe do typu "D". Do typu "B" należało łącznie 24 niszczycieli, wodowanych w przedziale od 1895 do 1907 r. Po 30 września 1913 r. wszystkie niszczyciele typu "B" oznaczono taką właśnie literą namalowaną na kadłubie. |
08.1914 - 1918 | Okręt na czas wojny dołączył do 7. Destroyer Flotilla bazującej w Humber, będąj tenderem dla starego krążownika pancernego HMS "LEANDER", który w owym czasie pełnił obowiązki okrętu - bazy. Uczestniczył głównie w zadaniach związanych z patrolowaniem. |
23.07.1919 | Okręt został sprzedany z przeznaczeniem na złom. |
Znani dowódcy (przydziały)
15.06.1897 - ? | Lieutenant & Commander Frederick A. Powlett (na czas przeglądu floty) |
10.08.1897 - 04.11.1898 (?) | Lieutenant & Commander Thomas L. Thorpe-Doubble |
15.01.1899 - 03.1901 | Lieutenant & Commander Edward H. Rymer |
07.03.1901 - 28.02.1903 | Lieutenant in Command Edgar R. Morant |
28.02.1903 - 01.08.1903 | Lieutenant & Commander John A. Gregory |
04.1905 - ? | Lieutenant & Commander William F. Benwell |
07.1905 - 09.01.1906 | Lieutenant in Command Cyril P. Ryan |
10.01.1906 - 28.05.1906 | Lieutenant & Commander William F. Benwell |
28.05.1906 - 01.10.1906 (?) | Lieutenant & Commander Archibald T. Stewart |
05.02.1907 - 17.03.1908 | Lieutenant & Commander Francis R. Wood |
17.03.1908 - 12.01.1910 | Lieutenant & Commander William S. F. Forbes |
12.01.1910 - 02.09.1910 | Lieutenant & Commander Edward O. Tudor |
02.09.1910 - 19.06.1911 | Lieutenant & Commander Kenneth F. Sworder |
24.01.1912 - 22.02.1912 | Lieutenant (in Command?) Frederic A. H. Russel |
02.07.1912 - 08.1912 | Lieutenant in Command Ralph Neville (na czas manewrów) |
16.09.1912 - 30.01.1914 | Lieutenant & Commander Vernon S. Butler |
30.01.1914 - 06.12.1915 | Commander Francis A. Clutterbuck |
16.06.1915 - ? | Lieutenant R.N.R. in Command Athol E. Gudgeon |
16.06.1917 - ? | Lieutenant R.N.R. in Command Thomas E. Coombs |
03.09.1917 - ? | Lieutenant R.N.R. in Command Charles J. White |
HMS Sparrowhawk
10.05.1895 | Złożenie zamówienia na okręt przez Admiralicję. |
30.05.1895 | Położenie stępki okrętu w stoczni Laird Brothers, Birkenhead pod numerem stoczniowym 607. |
08.10.1895 | Wodowanie okrętu. |
06.1897 | Ukończenie budowy okrętu. |
26.06.1897 | Zaraz po wcieleniu do służby okręt wziął udział w przeglądzie floty w Spithead z okazji Diamentowego Jubileuszu. |
1897 | Okręt został wysłany do Pacific Station, bazując w Esquimault, Brytyjska Kolumbia, Kanada. Po zakończeniu tury bojowej na Pacific Station okręt został wysłany do China Station. |
17.06.1904 | 16 czerwca okręt wraz z niszczycielami HMS "WHITING" i HMS "JANUS" w ramach ćwiczeń patrolował ujście rzeki Jangcy. Prowadząc całą trójkę na kotwicowisko, na północnym krańcu wyspy Raffles, o godzinie 03.08 HMS okręt uderzył w nieoznaczoną na mapach skałę. Spodowało to rozerwanie kadłuba i szybkie zalanie dziobowej kotłowni. Przeciek został zatrzymany przez grodzie, natomiast sam okręt osiadł na skale i został dodatkowo ustabilizowany przez kotwice. Gdy zbliżał się przypływ dziobowe armaty zostały zdemontowane i przeniesione na rufę, przeniesiono również amunicję z dziobowych przedziałów do rufowych. To wszystko spowodowało odciążenie uszkodzonej części dziobowej i ostateczne uwolnienie okrętu około godz. 23.00. Na pomoc przybył pancernik HMS "GLORY", z którego podano pompy w celu usunięcia wody zalewającej wnętrze okrętu mimo uszczelnień. Niestety nie dało to zadowalających rezultatów i ok. godz. 7.00 rano okręt zatonął. Załoga wyszła bez strat z wypadku, natomiast późniejsze dochodzenie nie obarczyło nikogo winą, gdyż skała była do tej pory nieoznaczona na mapach. |
Znani dowódcy (przydziały)
15.06.1897 - ? | Lieutenant & Commander Hubert Stansbury (na czas przeglądu floty) |
10.08.1897 - 28.03.1899 | Lieutenant & Commander Oscar V. de Satgé |
29.10.1903 - 17.06.1904 | Lieutenant-Commander George G. Codrington (stracił okręt) |
HMS Thrasher
10.05.1895 | Złożenie zamówienia na okręt przez Admiralicję. |
30.05.1895 | Położenie stępki okrętu w stoczni Laird Brothers, Birkenhead pod numerem stoczniowym 608. |
05.11.1895 | Wodowanie okrętu. |
06.1897 | Ukończenie budowy okrętu. |
26.06.1897 | Zaraz po wcieleniu do służby okręt wziął udział w przeglądzie floty w Spithead z okazji Diamentowego Jubileuszu. |
20.08.1897 | Okręt zderzył się na Kanale La Manche z krążownikiem HMS "PHAETON". Zginął jeden członek załogi niszczyciela. Winą został obarczony sternik z niszczyciela, został usunięty z okrętu. |
29.09.1897 | Dwa niszczyciele, HMS "THRASHER" i HMS "LYNX" w gęstej mgle weszły na mieliznę nieopodal Dodman Point, Cornwall. Zderzenie spowodowało pęknięcie głównego przewodu parowego w jednej z kotłowni, powodując śmierć czterech palaczy. Odniesione uszkodzenia spowodowały, iż nawet po naprawach "THRASHER" nie był już taki szybki jak jego bliźniacy. Dowodzący okrętem podczas wypadku Commander Travers został ukarany upomnieniem przez sąd. |
03.1901 | Na początku marca 1901 r. okręt eskortowany przez niszczyciel HMS "LOCUST" zawinął do Plymouth po trzytygodniowym patrolu na Kanale. Okręt poważnie przeciekał, dlatego dołączono eskortę, aby w razie poważniejszych problemów miał kto przejąć załogę lub pomóc w wypompowywaniu wody. Przecieki były spowodowane intensywną eksploatacją jak również niedokładnym naprawom po wcześniejszych wypadkach pechowego niszczyciela. |
05.12.1901 - 1906 | Okręt został wcielony do służby z nowym dowódcą jako tender dla pancernika HMS "FORMIDABLE" w Mediterranean Station. W styczniu 1902 r. opuścił Devonport i udał się na Maltę. W maju 1902 r. ponownie wziął udział w kolizji, tym razem z niszczycielem HMS "COQUETTE", uszkadzając sobie część dziobową. |
1910 - 1913 | Okręt był częścią 5. Destroyer Flotilla bazującej w Devonport. W międzyczasie, 30 sierpnia 1912 r. dokonano klasyfikacji niszczycieli. Jeżeli chodzi o serię 30-węzłową, to wydzielono 3 typy. Niszczyciele czterokominowe zaklasyfikowano do typu "B", trzykominowe do typu "C", natomiast dwukominowe do typu "D". Do typu "B" należało łącznie 24 niszczycieli, wodowanych w przedziale od 1895 do 1907 r. Po 30 września 1913 r. wszystkie niszczyciele typu "B" oznaczono taką właśnie literą namalowaną na kadłubie. |
03.1913 | Starsze niszczyciele rozpoczęto grupować we flotylle patrolowe. HMS "THRASHER" dołączył do 7. Destroyer Flotilla bazującej w Devonport. Nadal będąc w składzie flotylli niszczyciel wziął udział w poszukiwaniach okrętu podwodnego HMS "A 7" (który zatonął w Whitsand Bay, Cornwall 16 stycznia 1914 r.). W trakcie poszukiwań zmarł dowódca niszczyciela. |
08.1914 - 1916 | W momencie rozpoczęcia I wojny światowej 7. Destroyer Flotilla została przesunięta na wschodnie wybrzeże Anglii. Niszczyciel działał w składzie tej flotylli do 1916 r. |
08.02.1917 | Niszczyciel napotkał niemiecki okręt podwodny "UC-39", który akurat przygotowywał się do ataku na statek handlowy nieopodal Flamborough Head, Yorkshire będąc na powierzchni. Kiedy zaalarmowany okręt podwodny się zanurzył, niszczyciel obrzucił go pojedynczą bombą głębinową, uszkadzając go poważnie i zmuszając do wynurzenia. Kiedy okręt pojawił się na powierzchni został ostrzelany przez działa z niszczyciela, aż do momentu poddania się niemieckiej załogi. Na pokład niszczyciela przyjęto 17 niemieckich marynarzy i dwóch Brytyjczyków (wziętych wcześniej do niewoli z zaatakowanych statków). Podczas ostrzału zginęło 7 Niemców. Sam okręt podwodny zatonął podczas próby holowania do portu. |
09.1917 - 12.1918 | Okręt został przeniesiony do Nore Local Defence Flotilla, pozostając w jej składzie aż do końca wojny. |
04.11.1919 | Okręt został sprzedany z przeznaczeniem na złom. |
Znani dowódcy (przydziały)
15.06.1897 - ? | Lieutenant & Commander Philip Francklin (na czas przeglądu floty) |
10.09.1897 - 17.11.1897 | Commander Robert H. Travers |
17.11.1897 - 26.12.1897 | Commander Alexander L. Duff |
30.07.1898 - 06.10.1898 (?) | Lieutenant & Commander Walter M. Ellerton |
25.08.1899 - 25.08.1900 | Lieutenant & Commander Thomas D. Pratt |
15.11.1900 - 16.03.1901 | Lieutenant & Commander Arthur K. Macrorie |
05.12.1901 - 03.08.1902 | Lieutenant & Commander Cecil D. S. Raikes |
16.10.1902 - 21.12.1903 | Lieutenant in Command Cecil D. S. Raikes |
21.12.1903 - 28.12.1904 | Lieutenant & Commander Norman H. Carter |
05.04.1905 - 08.09.1906 | Lieutenant & Commander Cecil H. Pilcher |
01.10.1906 - 13.04.1907 | Lieutenant & Commander Archibald T. Stewart |
19.11.1907 - 24.01.1910 | Lieutenant & Commander George H. Knowles |
24.01.1910 - 10.09.1910 | Lieutenant & Commander Reginald Watkins Grubb |
10.09.1910 - 04.01.1911 | Lieutenant & Commander Richard A. A. Plowden |
04.01.1911 - 01.03.1911 | Commander Hugh J. Tweedie |
01.03.1911 - 26.03.1912 | Lieutenant & Commander Thomas K. Maxwell |
10.09.1912 - 14.10.1912 | Lieutenant-Commander Reginald B. C. Hutchinson |
14.10.1912 - 22.09.1913 | Lieutenant & Commander Henry V. Hudson |
22.09.1913 - 20.01.1914 | Commander Douglas W. Hamilton-Gordon (zmarł na służbie) |
23.01.1914 - 10.1914 | Commander Hugh T. Prichard |
06.05.1915 - ? | Lieutenant R.N.R. in Command Ernest M. Hawkins |
07.05.1917 - 31.07.1917 | Lieutenant R.N.R. in Command Lionel M. Kelly |
30.04.1918 - ? | Lieutenant R.N.R. in Command Walter H. Poole |
HMS Virago
10.05.1895 | Złożenie zamówienia na okręt przez Admiralicję. |
13.06.1895 | Położenie stępki okrętu w stoczni Laird Brothers, Birkenhead pod numerem stoczniowym 609. |
19.11.1895 | Wodowanie okrętu. |
06.1897 | Ukończenie budowy okrętu. |
26.06.1897 | Zaraz po wcieleniu do służby okręt wziął udział w przeglądzie floty w Spithead z okazji Diamentowego Jubileuszu. |
1897 - 1903 | Okręt został wysłany do Pacific Station. |
1903 - 1919 | Zmiana przydziału okrętu na China Station. 30 sierpnia 1912 r. dokonano klasyfikacji niszczycieli. Jeżeli chodzi o serię 30-węzłową, to wydzielono 3 typy. Niszczyciele czterokominowe zaklasyfikowano do typu "B", trzykominowe do typu "C", natomiast dwukominowe do typu "D". Do typu "B" należało łącznie 24 niszczycieli, wodowanych w przedziale od 1895 do 1907 r. Po 30 września 1913 r. wszystkie niszczyciele typu "B" oznaczono taką właśnie literą namalowaną na kadłubie. |
10.10.1919 | Okręt został sprzedany w Hongkongu z przeznaczeniem na złom. |
Znani dowódcy (przydziały)
15.06.1897 - ? | Lieutenant & Commander Francis C. Brown (na czas przeglądu floty) |
10.08.1897 - 07.04.1898 | Lieutenant & Commander Edward A. Baird |
25.08.1899 - 26.08.1901 | Lieutenant & Commander Gerald T. F. Pike |
26.08.1901 - 1903 (?) | Lieutenant & Commander Alfred B. Barker |
26.10.1903 - 04.04.1904 | Lieutenant & Commander John A. Gregory |
09.01.1905 - 06.12.1905 | Lieutenant & Commander John A. Gregory |
28.10.1905 - 06.12.1905 | Lieutenant & Commander Spencer R. S. Richards (tymczasowo) |
20.03.1906 - 24.01.1910 | Lieutenant & Commander Ernest Stevenson |
24.01.1910 - 02.07.1910 (?) | Lieutenant & Commander Charles A. Fremantle (oraz w dowództwie niszczyciela HMS "WHITING", oba w rezerwie) |
21.05.1910 - 08.10.1910 | Lieutenant-Commander Charles E. Lloyd Thomas |
19.10.1910 - 20.02.1913 | Lieutenant & Commander Harold D. Adair-Hall |
20.02.1913 - 1913 | Lieutenant & Commander Edye K. Boddam-Whetham |
13.08.1914 - 07.1915 | Lieutenant in Command Harold F. B. Handley |
17.07.1915 - 04.10.1915 | Lieutenant-Commander Somerville P. B. Russell |
04.10.1915 - ? | Lieutenant R.N.R. in Command Wesson C. H. Jones |
29.06.1917 - 16.07.1918 (?) | Lieutenant R.N.R. in Command Thomas S. M. Pooley |
19.04.1918 - ? | Lieutenant R.N.R. in Command (emerytowany) Reginald Bernard |
Źródła:
- Chesneau, Roger; Kolesnik, Eugene M., eds. (1979). Conway's All the World's Fighting Ships 1860–1905. Greenwich: Conway Maritime Press.
- Norman Friedman (2009). British Destroyer - From Earliest Days to the Second World War. Seaforth Publishing
- Эдгар Дж.Марч. Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953. Часть 1. — "Галея Принт", 2012
- Wikipedia oraz inne strony internetowe.