Jedne z pierwszych niszczycieli należących do serii tzw. 30-węzłowców. Zostały zbudowane w ramach programu 1894 - 95 Orders w stoczni John I. Thornycroft & Company, Chiswick. Stanowiły rozwinięcie wcześniejszych konstrukcji tej stoczni z uwzględnieniem kontraktowej prędkości wynoszącej 30 węzłów.
Kraj: Wielka Brytania klasa: niszczyciele |
Specyfikacja
Nazwa okrętu | Stocznia | Położenie stępki | Wodowanie | Ukończenie budowy | Los okrętu |
DESPERATE | Thornycroft | 01.07.1895 | 15.02.1896 | ?.02.1897 | Złomowany w 1920 r. |
FAME | Thornycroft | 04.07.1895 | 15.04.1896 | ?.06.1897 | Złomowany w 1921 r. |
FOAM | Thornycroft | 16.07.1895 | 08.10.1896 | ?.07.1897 | Złomowany w 1914 r. |
MALLARD | Thornycroft | 13.09.1895 | 19.11.1896 | ?.10.1897 | Złomowany w 1920 r. |
Dane taktyczno-techniczne
Wymiary:
Wyporność pełna | 346 t. |
Wyporność normalna | 268 t. |
Długość całkowita | 64,01 m (210 ft 0 in) |
Długość pomiędzy pionami | 63,40 m (208 ft 0 in) |
Szerokość | 5,94 m (19 ft 6 in) |
Zanurzenie | 1,72 m (5 ft 8 in) |
Napęd:
Maszyny | Dwie 4-cylindrowe maszyny parowe typu TE; 3 kotły wodnorurkowe firmy Thornycroft; 2 śruby |
Moc indykowana | 5700 ihp |
Prędkość | 30 węzłów (kontraktowa 30 węzłów) |
Paliwo | 80 t. węgla |
Zasięg | 1310 mil morskich przy prędkości 11 węzła |
Opancerzenie:
Brak |
Uzbrojenie:
Początkowe | 1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 12 cwt QF; 5 dział 57 mm (2,24 in) 6-funtowych (6 pdr) 8 cwt QF; 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in) |
Ludzie:
Załoga | 65 oficerów i marynarzy |
Projekt
W związku z sukcesami niektórych stoczni w konstruowaniu i budowie niszczycieli serii 27-węzłowej, rozpoczęły się rozmowy na temat zmodernizowania kolejnych projektów nowych konstrukcji niszczycieli. Wraz z rozwojem nowoczesnych i przede wszystkim stosunkowo lekkich silników parowych i kotłów wodnorurkowych realne stało się zbudowanie niszczyciela osiągającego prędkość 30 węzłów. W dniu 14 sierpnia 1894 r. biuro DNC (Director of Naval Construction) zwróciło się do trzech stoczni mających największe doświadczenie w budowie małych jednostek torpedowych: Thornycroft, Yarrow i Laird z prośbą o przedstawienie projektów nowych niszczycieli w czasie 3 miesięcy. Stocznia Yarrow w owym czasie znajdowała się w konflikcie z Admiralicją (sprawa dotyczyła zamówień), jednak zdecydowano iż mimo to również i do tej firmy spłynęło zamówienie na nowe okręty.
Podobnie jak w przypadku wcześniejszych niszczycieli serii 27-węzłowej, DNC nie ingerowało w szczegóły projektów. Zamiast tego postawiło kilka warunków. Głównym była prędkość wynosząca nie mniej niż 30 węzłów, przy 30 t. obciążenia i wyporności konstrukcyjnej wynoszącej od 280 do 300 t. Zapas węgla miał wynosić 80 t., natomiast liczba załogi miała wynosić 65 oficerów i marynarzy (w przypadku załogi jednym z warunków było również poprawienie zabezpieczenia socjalnego, które deliktanie mówiąc kulało przy poprzednich niszczycielach).
30 sierpnia 1912 r. dokonano klasyfikacji niszczycieli. Jeżeli chodzi o serię 30-węzłową, to wydzielono 3 typy. Niszczyciele czterokominowe zaklasyfikowano do typu "B", trzykominowe do typu "C", natomiast dwukominowe do typu "D". Do tego ostatniego typu należały właśnie wszystkie 30-węzłowce ze stoczni Thornycroft oraz zdobyczny niszczyciel "TAKU", który nie został zbudowany w brytyjskiej stoczni, a został przejęty w Chinach 17 czerwca 1900 r. i wcielony do Royal Navy.
Jeżeli chodzi o uzbrojenie, Admiralicja proponowała początkowo (oprócz dwóch wyrzutni torped) zestaw: 2 działa 12-funtowe na dziobie i na rufie, oraz 4 karabiny maszynowe Maxim. Powodem takiej zmiany decyzji były sugestie Admiralicji, iż działa 6-funtowe (które były używane na wcześniejszych niszczycielach) nie były w stanie skutecznie zastopować innej jednostki torpedowej, natomiast karabiny maszynowe Maxim mogły zmasowanym ogniem wybić obsługę na odsłoniętych stanowiskach. W grudniu 1894 r. DNO zaproponowało, iż można by zamienić karabiny Maxim na działa 3-funtowe, jednak w takim przypadku jedna z wyrzutni torped musiałaby zostać zdjęta. Alternatywą dla takiego zestawu uzbrojenia miało być zamontowanie zamiast dział 12-funtowych, zestawu 4 dział 6-funtowych plus cztery lżejsze działa lub karabiny maszynowe (ogólnie DNO jako graniczną uznało 8 stanowisk artyleryjskich na okręt).
Problemem była amunicja. Jako że nowe jednostki miały być niewiele większe od wcześniejszych konstrukcji, nie mogły również zabierać wiele więcej amunicji. Przy niszczycielach 27-węzłowych limit stanowisk artyleryjskich początkowo wynosił jedynie 4 stanowiska (w tym 3 działa pościgowe i jedno zamontowane na dziobie) z zapasem amunicji liczącym 100 pocisków na lufę. W przypadku nowych jednostek zasugerowano, iz w przypadku zastosowania konfiguracji 4 dział 6-funtowych plus karabiny maszynowe uda się utrzymać podobny limit. Jeżeli natomiast zastosowano by wersję z dwoma działami 12-funtowymi, to w przypadku wybrania jako działa pościgowe armat 3-funtowych, można było zwiększyć limit amunicji do 150 pocisków na działo.
Ostatecznie jednak karabiny maszynowe zostały uznane za zbyt niepewne, z racji znacznie mniejszego zasięgu niż działa. Do łask wróciły z kolei działa 6-funtowe, kiedy Ordnance Committee zadecydowało na podstawie doświadczeń, iż działa tego kalibru były w stanie zniszczyć małe okręty torpedowe. Ekspert od spraw niszczycieli z ramienia DNO, Henry Deadman, po przeanalizowaniu stanu faktycznego wydał w styczniu 1895 r. swoją opinię na temat uzbrojenia przyszłych okrętów. Zwrócił uwagę iż stocznie są już zaznajomione z zastosowaniem dział 12- i 6-funtowych na niszczycielach serii 27-węzłowej , a zastosowany we wzmocnionej odmianie (1 działo 12-funtowe i 5 dział 6-funtowych) zestaw uzbrojenia artyleryjskiego w zupełności wystarczy do zneutralizowania wrogich torpedowców i niszczycieli. Nalegał więc na zachowanie takiego uzbrojenia na nowych jednostkach. Dodatkowo, jako opcję do rozważenia przez stocznie, zaproponował przystosowanie rufowego stanowiska działa 6-funtowego, do zamontowania cięższego działa 12-funtowego. W czerwcu 1895 r. DNO zwróciło się z takim zapytaniem do stoczni, te jednak w związku z ograniczeniami i stosunkowo sporą "delikatnością" projektu wydało negatywną opinię na temat zwiekszenia kalibru działa rufowego (sama wzmocniona podstawa ważyłaby o 1,5 t. więcej, sam działo 12-funtowe dodatkowo drugie tyle, plus amunicja), argumentując odmowę problemami z wibracjami i zachowaniem wymaganej wyporności.
Problemem ze zwiększeniem uzbrojenia okazało się nie tylko jego umiejscowienie, ale i obsługa. Okręty miały osiągać 30 węzłów, a więc wymagały maszyn o mocy bliższej 6000 ihp, a nie 3400 - 4000 ihp jak w niszczycielach 27-węzłowych. Więszka moc oznaczała więcej zabieranego paliwa i więcej marynarzy do obsługi. Założenia zakładały, iż nowe niszczyciele powinny móc płynąć z pełną prędkością przez co najmniej cztery godziny. Większa ilość kotłów (lub ich rozmiar) w ograniczonej wielkości kadłuba powodowała, że praca praca palaczy na tych okrętach była wyjątkowo ciężka, właśnie z powodu braku miejsca jak również niewielkiej liczby zmienników (ilość załogi była ze względów oczywistych bardzo mała). Już przy poprzednich niszczycielach zwrócono uwage na ten problem, a na nowych miało być jeszcze ciężej, mimo że większość dodatkowej liczby załogantów była właśnie przeznaczona dla obsługi maszynowni i kotłowni.
Kilka 27-węzłowych niszczycieli na próbach osiągnęło prędkość bliską 30 węzłów, więc Admiralicja była przekonana, iż nie potrzeba znacznego zwiększenia rozmiarów okrętów. Jeżeli chodzi o wyporność wydano zalecenie iż powinna ona oscylowac wokół 300 t. Początkowo Thornycroft zaproponował projekt charakteryzujący się długością 64,01 m (210 ft), wypornością 260 t. i silnikiem o mocy 5400 ihp. Projekt zakładał wykoanie kadłuba ze stali o zwiększonej wytrzymałości. Projekt wzbudził nieco uwag z powodu zbytniego stłoczenia pomieszczeń socjalnych (wszystkie w rufowej części okrętu) i Admiralicja zasugerowała wydłużenie projektu o 6 - 7 stóp bez znacznego zwiększenia wyporności.
Początkowo wszystkie firmy zaproponowały zastosowanie trzycylindrowych silników potrójnego rozprężania, jednak Admiralicja zasugerowała zastosowanie silników czterocylindrowych, z dwoma cylindrami niskiego ciśnienia ale o mniejszych średnicach. Takie rozwiązanie zapobiegało w dużym stopniu drganiom przy dużych prędkościach. Zalecono również ograniczenie ilości obrotów wałów do 400 na minutę, a także ograniczenie ciśnienia pary na kotłach.
Początkowo plan zakładał zamówienie trzech okrętów ze stoczni Thornycroft, trzech ze stoczni Yarrow oraz jednego ze stoczni Laird. Jednak po pozytywnej ocenie zbudowanych w stoczni Laird 27-węzłowych niszczycieli HMS "FERRET" i "LYNX" zdecydowano o równomiernym rozłożeniu zamówień na wszystkie trzy stocznie. Przedstawione plany zostały zaapropowane w kwietniu 1895 r. jednak stocznia Yarrow nie zaakceptowała ceny zaproponowanej przez Admiralicję i ostatecznie w planie rozbudowy 1894–5 Programme zawarto zamówienie na 8 jednostek, z których cztery to własnie niszczyciele typu "DESPERATE". Pozostałe cztery niszczyciele z tego programu to okręty typu "QUAIL" zbudowane w stoczni Laird.
Konstrukcja
Kadłub
Wyporność pełna okrętów liczyła 346 t. Długość całkowita wynosiła 64,01 m (210 ft 0 in), szerokość 5,94 m (19 ft 6 in) natomiast zanurzenie 1,72 m (5 ft 8 in) (za Wikipedia, natomiast "Conway's..." podaje 2,13 m (7 ft 0 in)). Kadłub okrętów był wykonany ze stali o zwiększonej wytrzymałości w porównaniu do wcześniejszych niszczycieli ze stoczni Thornycroft. Pod względem wyglądu okręty tego typu charakteryzowały się zastosowaniem dwóch kominów, stanowiąc powiększoną wersję wcześniejszych niszczycieli. Podobnie jak większość wczesnych niszczycieli miały zakryty dziób, ukształtowany na podobieństwo skorupy żółwia (ang. "turtleback"), miał on ułatwić omywanie kadłuba przez fale przy dużej prędkości. W części dziobowej znajdowało się odkryte stanowisko działa 12-funtowego, które w dużym stopniu było zintegrowane z niewielkim mostkiem (stanowiskiem dowodzenia). Powodowało to pewne problemy (głównie dlatego, iż dla wygody oficerowie używali platformy działa jako mostka, zamiast używac stanowiska pod nią) i w późniejszych, większych konstrukcjach odseparowano te dwa elementy.
W projekcie kadłuba również zastosowano charakterystyczną dla Thornycroft konstrukcję podwójnego steru, otaczającego śruby napędowe i tworzącego coś na kształt tunelu. To rozwiązanie sprawdziło się przy wcześniejszych konstrukcjach Thornycroft'a, więc i tym razem zdecydowano się na taką aranżację elementów sterowych. Okręty były jednak krytykowane za źle rozmieszczone i rozplanowane pomieszczenia socjalne oraz za wyjątkowo źle (jak podkreślał w 1900 r. Commander Mark Kerr z Medway Instructional Flotilla) zaprojektowaną część dziobową. Okręty były bardzo "mokre", zbyt łatwo wbijały się w fale, a nawet odkosy dziobowe jednostek płynących przed nimi, co wymuszało redukcję prędkości przy złej pogodzie. W innym przypadku fale z łatwością zalewały mostek.
Problemy sprawiała także konstrukcja rufy (tzw. "cut-away"). Rufa takiej konstrukcji miała w założeniu zwiększyć możliwości manewrowe przy dużych prędkościach, jednak przy spokojnej wodzie i niewielkich prędkościach okręt miał spore trudności z utrzymaniem kursu.
Uzbrojenie
Okręty podobnie jak niszczyciele 27-węzłowe były uzbrojone 1 działo 76 mm (3 in) 12-funtowe (12 pdr) 12 cwt QF, 5 dział 57 mm (2,24 in) 6-funtowe (6 pdr) 8 cwt QF i 2 wyrzutnie torped 450 mm (17,72 in). Działo 12-funtowe znajdowało się na odsłoniętym stanowisku w części dziobowej. Dwa stanowiska szybkostrzelnych dział 6-funtowych znajdowały się zaraz za stanowiskiem dowodzenia, dwa kolejne na burtach na śródokręciu natomiast ostatnie z nich na rufie. Zarówno działo 12-funtowe jak i działa 6-funtowe były wyposażone w osłony przeciwodłamkowe, jednak mogły być one demontowane i często na zdjęciach nie są one uwidocznione.
Okręty były wyposażone w dwie wyrzutnie torped umieszczone na obrotowych pojedyńczych stanowiskach. Oba stanowiska znajdowały się w części rufowej, za kominami. Wyrzutnie torped w nomenklaturze brytyjskiej określane jako 18-calowe w rzeczywistości miały 17,72 cala, co dawało w przeliczeniu 450 mm.
Napęd
Okręty zostały wyposażone w dwie 4-cylindrowe maszyny parowe typu TE (potrójnego rozprężania). Początkowo projekt przewidywał zastosowanie czterech kotłów wodnorurkowych umieszczonych w trzech kotłowniach, z których środkowa zawierałaby dwa kotły. Spaliny miały być odprowadzane przez dwa kominy, z czego ten bliżej dziobu miał odprowadzać spaliny z dwóch kotłowni (łącznie z 3 kotłów). Chciano w ten sposób uniknąć pewnych problemów z kotłami, które napotkano przy HMS "DARING". Admiralicja uznała iż to rozwiązanie może negatywnie wpłynąć na ilość załogi potrzebnej do obsługi, więc stocznia zdecydowała się na rozwiązanie znane już z wcześniejszych wybudowanych w Thornycroft 27-węzłowców. Ostatecznie na okręcie zamontowano jedynie trzy, ale za to nieco większe kotły, umieszczone w dwóch kotłowniach. Spaliny odprowadzały dwa kominy, z tym że ten bliżej dziobu obsługiwał dwa kotły. Kotły wyprodukowane przez Thornycroft generowały parę o ciśnieniu 220 psi. Jeżeli chodzi o osiągi na próbach to Norman Friedman w "British Destroyer - From Earliest Days to the Second World War" podaje, że HMS "DESPERADO" osiągnął 30,006 węzła przy mocy 5901 ihp i wyporności 278,6 t.
W opracowaniu "Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953" również można znaleźć informacje na temat osiągów tych niszczycieli podczas prób. HMS "DESPERADO" przy mocy 6069 ihp i wyporności 276,6 t. osiągnął prędkość 30,428 węzła. HMS "FAME" przy wyporności 273,2 t. i mocy 5819 ihp osiągnął prędkość 30,021 węzła. HMS "FOAM" przy mocy 5854 ihp osiągnął 30,350 węzła, natomiast HMS "MALLARD" przy mocy 5870 ihp osiągnął 30,100 węzła.
Służba
HMS Desperate
10.05.1895 | Złożenie zamówienia na okręt przez Admiralicję. |
01.07.1895 | Położenie stępki okrętu w stoczni John I Thornycroft, Chiswick pod numerem stoczniowym 305. |
15.02.1896 | Wodowanie okrętu. |
02.1897 | Ukończenie budowy okrętu. Koszt okrętu wyniósł 54 579 funtów. |
1897 | Po zakończeniu budowy okręt został przydzielony do Chatham Division ze składu Harwich Flotilla. |
26.06.1897 | Okręt wziął udział w przeglądzie floty z okazji Diamentowego Jubileuszu Królowej Wiktorii. |
01.1900 | Okręt przeniesiono do Sheerness, przydzielono z zadaniem pełnienia funkcji treningowych do szkoły artylerzystów, pełnił jednocześnie funkcję tendera dla ośrodka szkoleniowego HMS "Wildfire". |
03.1900 | Dwa miesiące po przydziale do Sheerness okręt został wysłany do Chatham, gdzie zastąpił niszczyciel HMS "SPITFIRE" w składzie Medway Fleet Reserve. |
04.1900 | Łódź przewożąca 12 marynarzy z niszczyciela wywróciła się w West Pier, Brighton, 7 z nich niestety utonęło. |
1900 | Pod koniec roku okręt został wysłany na Morze Śródziemne z przydziałem do Mediterranean Fleet, z bazą na Malcie. |
09.1902 | Wraz z innymi okrętami Mediterranean Fleet odwiedził grecki port Nauplion. |
30.06.1912 | 30 sierpnia 1912 r. dokonano klasyfikacji niszczycieli. Jeżeli chodzi o serię 30-węzłową, to wydzielono 3 typy. Niszczyciele czterokominowe zaklasyfikowano do typu "B", trzykominowe do typu "C", natomiast dwukominowe do typu "D". Do tego ostatniego typu należały właśnie wszystkie 30-węzłowce ze stoczni Thornycroft oraz zdobyczny niszczyciel "TAKU". Po 30 września 1913 r. wszystkie niszczyciele typu "D" oznaczono taką właśnie literą namalowaną na kadłubie. |
11.1913 | Okręt ruszył w drogę na wody ojczyste. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii okręt został przydzielony do Portsmouth Local Defence Flotilla. |
07.1914 | Podczas testu mobilizacyjnego okręt został przydzielony do Portsmouth Local Flotilla. Po rozpoczęciu wojny w sierpniu 1914 r., okręt przydzielono jako tender do HMS "Excellent", Portsmouth Gunnery School. Pełnił tą funkcję aż do zakończenia I wojny światowej. |
1919 | Okręt został zdjęty ze służby i przeznaczony do sprzedaży. |
20.05.1920 | Okręt został sprzedany do Thos W Ward, Sheffield i złomowany w Milford Haven, Wales. |
Znani dowódcy (przydziały)
03.11.1898 - 19.04.1899 | Commander Cuthbert G. Chapman |
28.09.1901 - 14.10.1901 | Lieutenant & Commander Edward O. Gladstone |
01.04.1902 - 20.10.1903 | Lieutenant & Commander Edward O. Gladstone |
20.10.1903 - 07.11.1905 | Lieutenant & Commander George H. Brown |
07.11.1905 - 29.09.1908 (?) | Lieutenant & Commander Claude A. Rombulow-Pearse |
17.11.1905 - 02.06.1906 | Lieutenant & Commander Nigel K. W. Barttelot (tymczasowo) |
28.09.1908 - 23.08.1910 | Commander Walter L. Allen |
23.08.1910 - 15.11.1911 | Lieutenant & Commander Montague G. B. Legge (inwalidztwo) |
18.11.1911 - 05.1913 | Lieutenant & Commander Edmond A. B. Stanley |
27.05.1913 - 12.1913 | Lieutenant-Commander Owen T. H. Phillips |
05.07.1913 - 16.12.1913 | Commander Berwick Curtis (oraz w dowództwie niszczyciela HMS "DERWENT". |
16.12.1913 - 17.02.1915 | Lieutenant in Command George E. Casley |
11.02.1915 (?) - 06.06.1917 | Lieutenant in Command Albert Bendell |
06.06.1917 - 13.02.1918 | Lieutenant in Command Samuel Mallin |
03.04.1918 - 25.02.1919 | Lieutenant R.N.R. in Command Charles L. Cutsforth |
HMS Fame
10.05.1895 | Złożenie zamówienia na okręt przez Admiralicję. |
04.07.1895 | Położenie stępki okrętu w stoczni John I Thornycroft, Chiswick pod numerem stoczniowym 306. |
15.04.1896 | Wodowanie okrętu. |
06.1897 | Ukończenie budowy okrętu. Koszt okrętu wyniósł 54 724 funtów. |
26.06.1897 | Okręt wziął udział w przeglądzie floty z okazji Diamentowego Jubileuszu Królowej Wiktorii. |
1897 | W drugiej połowie roku okręt został wysłany do China Station i spędził tam resztę swojej czynnej służby. |
17.06.1900 | Podczas Powstania Bokserów w Chinach okręt był zaangażowany w akcję przeciwko fortom Taku i chińskim niszczycielom. Bitwa zakończyła się zajęciem czterech chińskich jednostek, w tym niszczyciela "HAI LUNG", późniejszego HMS "TAKU". |
1902 | Okre przeszedł remont kotłów. |
05.1904 | Okręt został zadokowany w celu wykonania napraw i remontu. |
30.08.1912 | 30 sierpnia 1912 r. dokonano klasyfikacji niszczycieli. Jeżeli chodzi o serię 30-węzłową, to wydzielono 3 typy. Niszczyciele czterokominowe zaklasyfikowano do typu "B", trzykominowe do typu "C", natomiast dwukominowe do typu "D". Do tego ostatniego typu należały właśnie wszystkie 30-węzłowce ze stoczni Thornycroft oraz zdobyczny niszczyciel "TAKU". Po 30 września 1913 r. wszystkie niszczyciele typu "D" oznaczono taką właśnie literą namalowaną na kadłubie. |
1914 | Okręt został przydzielony do Eastern Fleet , China Squadron jako tender dla pancernika HMS "TRIUMPH". |
1919 | Okręt został zdjęty ze służby i przeznaczony do sprzedania. |
31.08.1921 | Okręt został sprzedany w Hongkongu z przeznaczeniem na złom. |
Znani dowódcy (przydziały)
1897 | Lieutenant & Commander Murray F. Sueter (na czas przeglądu floty) |
24.08.1897 - ? | Lieutenant & Commander Charles Tibbits |
07.01.1899 - 14.11.1900 | Commander Roger J. B. Keyes |
14.11.1900 - 01.01.1901 | Lieutenant & Commander Charles P. Mansel |
01.01.1902 - 01.01.1903 | Lieutenant & Commander Cyril Asser |
17.11.1903 - 11.10.1904 | Lieutenant & Commander Cyril Asser |
11.10.1904 - 20.03.1906 | Lieutenant & Commander Ernest Stevenson |
20.03.1906 - 01.11.1906 | Lieutenant & Commander James C. S. Hughes |
01.11.1906 - 26.02.1909 | Lieutenant & Commander Arthur L. Gresson |
26.02.1909 - 21.05.1910 | Lieutenant-Commander Charles E. Lloyd Thomas |
01.04.1911 - 07.10.1912 | Lieutenant in Command Hubert S. Monroe |
07.10.1912 - 12.1913 | Lieutenant & Commander Ralph W. Wilkinson |
18.12.1913 - 05.10.1915 | Lieutenant in Command Charles M. Blackman |
04.10.1915 - 23.09.1916 | Lieutenant R.N.R. in Command George Spencer |
23.09.1916 - ? | Lieutenant R.N.R. in Command Robert N. Marshall |
? - 26.11.1918 | Lieutenant R.N.R. in Command Reginald Bernard |
19.08.1918 (?) - 1920 | Lieutenant R.N.R. in Command Walter C. Hake |
HMS Foam
10.05.1895 | Złożenie zamówienia na okręt przez Admiralicję. |
16.07.1895 | Położenie stępki okrętu w stoczni John I Thornycroft, Chiswick pod numerem stoczniowym 307. |
08.10.1896 | Wodowanie okrętu. |
05.1897 | Okręt odwiedził poeta Rudyard Kipling, spędzając na nim nieco czasu szukając tematów i doświadczeń pomocnych przy pisaniu jego nowego wiersza "The Destroyers". |
26.06.1897 | Okręt wziął udział w przeglądzie floty z okazji Diamentowego Jubileuszu Królowej Wiktorii. |
07.1897 | Ukończenie budowy okrętu. Koszt okrętu wyniósł 54 432 funty. |
1897 - 1913 | W drugiej połowie roku okręt został wysłany na Morze Śródziemne i wcielony do Mediterranean Fleet. Pozostał tam przez większą część kariery. We wrześniu 1902 r. wraz z innymi okrętami Mediterranean Fleet odwiedził grecki port Nauplion. |
30.08.1912 | 30 sierpnia 1912 r. dokonano klasyfikacji niszczycieli. Jeżeli chodzi o serię 30-węzłową, to wydzielono 3 typy. Niszczyciele czterokominowe zaklasyfikowano do typu "B", trzykominowe do typu "C", natomiast dwukominowe do typu "D". Do tego ostatniego typu należały właśnie wszystkie 30-węzłowce ze stoczni Thornycroft oraz zdobyczny niszczyciel "TAKU". Po 30 września 1913 r. wszystkie niszczyciele typu "D" oznaczono taką właśnie literą namalowaną na kadłubie. |
26.05.1914 | Okręt został sprzedany w Chatham i złomowany w Norwegii. |
Znani dowódcy (przydziały)
15.06.1897 - 08.1897 | Lieutenant & Commander Francis G. St. G. Brooker (na czas manewrów i przeglądu floty) |
05.1900 - ? | Lieutenant & Commander Henry A. Carruthers (wypożyczony) |
28.08.1901 - ? | Lieutenant & Commander Arthur M. Stancomb (wypożyczony) |
17.12.1901 - 19.12.1901 | Lieutenant & Commander Philip A. Bateman-Champain (wypożyczony) |
07.03.1902 - 04.06.1902 | Lieutenant & Commander Basil E. Reinold (wypożyczony z HMS "DIANA"). |
24.03.1902 - ? | Lieutenant & Commander Stanley V. Ellis |
29.11.1904 - 05.12.1905 | Lieutenant & Commander Ernest E. Parker |
05.12.1905 - 22.12.1905 | Lieutenant & Commander Lionel G. Preston |
22.12.1905 - 04.06.1906 | Lieutenant & Commander Eric W. Harbord |
04.06.1906 - 28.02.1907 | Commander Arthur K. Waistell |
28.02.1907 - 04.01.1910 | Lieutenant & Commander John E. Cameron |
04.01.1910 - 1911 | Commander Valentine E. B. Phillimore |
21.06.1911 - 11.1911 | Lieutenant-Commander (I) Gerald C. Dickens (tymczasowo) |
11.1911 - ? | Commander Osmond J. Prentis |
20.02.1913 - ? | Commander Seymour F. Rowe |
HMS Mallard
30.05.1895 | Złożenie zamówienia na okręt przez Admiralicję. W odróżnieniu od pozostałych 3 niszczycieli tego typu zamówienie na HMS "MALLARD" spłynęło 30 maja 1895 r. |
15.09.1895 | Położenie stępki okrętu w stoczni John I Thornycroft, Chiswick pod numerem stoczniowym 308. |
19.11.1896 | Wodowanie okrętu. |
10.1897 | Ukończenie budowy okrętu. Koszt okrętu wyniósł 54 715 funty. Po wcieleniu do służby okręt został przydzielony do Chatham Division, Harwich Flotilla. |
11.01.1900 - 10.1901 | Okręt został przydzielony do Medway Instructional Flotilla. W kwietniu 1900 r. okręt brał udział w akcji ratowniczej marynarzy z bliźniaczego niszczyciela "DESPERATE", którzy byli w niebezpieczeństwie po wywróceniu szalupy w West Pier, Brighton. Mimo podjętych działań 7 marynarzy utonęło. |
10.1901 - 1902 | Okręt został skierowany do remontu i niewielkiej modernizacji polegającej na wzmocnieniu jego kadłuba. |
05.1902 | Okręt po ponownym wcieleniu do służby został wysłany na Morze Śródziemne, docierając w lipcu 1902 r. na Maltę i dołączając do Mediterranean Fleet. |
30.08.1912 | 30 sierpnia 1912 r. dokonano klasyfikacji niszczycieli. Jeżeli chodzi o serię 30-węzłową, to wydzielono 3 typy. Niszczyciele czterokominowe zaklasyfikowano do typu "B", trzykominowe do typu "C", natomiast dwukominowe do typu "D". Do tego ostatniego typu należały właśnie wszystkie 30-węzłowce ze stoczni Thornycroft oraz zdobyczny niszczyciel "TAKU". Po 30 września 1913 r. wszystkie niszczyciele typu "D" oznaczono taką właśnie literą namalowaną na kadłubie. |
07.1914 | Okręt był przydzielony do 8. Destroyer Flotilla w Sheerness, będąj jednocześnie przydzielony jako tender do okrętu - bazy HMS "TYNE". |
08.1914 | W momencie rozpoczęcia wojny 8. Destroyer Flotilla została przeniesiona do River Tyne, skąd wyruszała na patrole przeciwko okrętom podwodnym i w poszukiwaniu min. |
11.1917 - 1918 | Niszczyciel został przeniesiony do Irish Sea Hunting Flotilla i aż do końca wojny wyruszał na patrole przeciw okrętom podwodnym i kontrabandzie. |
1919 | Okręt został zdjęty ze służby i przeznaczony do sprzedaży. |
10.02.1920 | Okręt został sprzedany dla Alloa Ship Breaking Company i złomowany w Charlestown. |
Znani dowódcy (przydziały)
15.09.1898 - 06.01.1899 | Lieutenant Alan C. Bruce |
13.10.1899 - 12.02.1900 (?) | Lieutenant & Commander Godfrey G. Webster |
11.01.1900 - 25.08.1900 | Lieutenant & Commander Guy de L. O. Johnson |
07.06.1901 - 31.08.1901 | Lieutenant & Commander Philip J. Stopford |
02.04.1902 - 05.1902 | Lieutenant & Commander George J. Todd |
01.07.1902 - 20.10.1903 | Lieutenant William D. Paton |
20.10.1903 - 09.01.1904 | Lieutenant & Commander Henry R. Heathcote |
09.10.1904 - 12.02.1905 | Lieutenant & Commander Vernon F. Tuson |
31.07.1904 - 13.09.1904 | Lieutenant in Command Osmond J. Prentis (na czas manewrów) |
12.02.1905 - 02.07.1906 | Commander Ernest L. C. Muntz |
02.07.1906 - 01.04.1907 | Commander Henry F. G. Talbot |
16.06.1908 - 29.11.1908 | Commander Henry F. G. Talbot |
29.11.1908 - 12.08.1910 | Commander Charles E. W. Pyddoke |
27.11.1910 - 19.05.1911 | Commander Henry W. Osburn |
20.07.1912 - 27.08.1912 | Lieutenant-Commander Geoffrey P. Russell |
28.08.1912 - 09.11.1912 | Lieutenant & Commander Thomas K. Maxwell |
22.01.1913 - 20.02.1913 | Commander Henry W. Osburn |
20.02.1913 - 01.04.1913 | Commander Osmond J. Prentis |
01.04.1913 - 14.05.1913 | Lieutenant-Commander George F. A. Mulock |
14.05.1913 - 16.06.1913 | Lieutenant & Commander Clive N. Rolfe |
14.10.1913 - 11.1913 | Lieutenant & Commander James L. C. Clark |
11.1913 - 14.11.1913 | Chief Gunner in Command Alfred Reep |
14.11.1913 - ? | Chief Gunner in Command Michael Horrigan |
03.02.1914 - 12.03.1916 | Lieutenant & Commander Charles C. de M. Malan |
19.08.1916 - 31.03.1918 | Lieutenant R.N.R. in Command William S. Nelson |
25.03.1918 - ? | Lieutenant R.N.R. in Command Rowland O. Lloyd |
Źródła:
- Chesneau, Roger; Kolesnik, Eugene M., eds. (1979). Conway's All the World's Fighting Ships 1860–1905. Greenwich: Conway Maritime Press.
- Norman Friedman (2009). British Destroyer - From Earliest Days to the Second World War. Seaforth Publishing
- Эдгар Дж.Марч. Британские эсминцы. История эволюции. 1892—1953. Часть 1. — "Галея Принт", 2012
- Wikipedia oraz inne strony internetowe.