Niszczyciel HMS "WELLAND" należał do serii "RIVER" ze stoczni Yarrow Shipbuilders, Poplar, Londyn. Okręt ten został zbudowany w ramach programu rozbudowy floty 1902 - 1903 Programme i konstrukcyjnie stanowił powtórzenie projektu niszczycieli typu "RIBBLE".
Niszczyciele podtypu "KENNET", należące do serii "RIVER" zostały zbudowane w stoczni John I Tornycroft Chiswick. Te niszczyciele zostały zbudowane w ramach programu rozbudowy floty 1902 - 1903 Programme.
Kolejną stocznią, która została zaangażowana w budowę pierwszych niszczycieli serii "RIVER" była stocznia Yarrow Shipbuilders, Poplar, Londyn. Były to niszczyciele typu "RIBBLE", które były optycznie dosyć podobne do niszczycieli typu "ERNE" ze stoczni Palmers Shipbuilding and Iron Company, Jarrow, jednak miały nieco inne rozmiary.
Niszczyciele podtypu "FOYLE", należące do serii "RIVER" zostały zbudowane w stoczni Cammell Laird, Birkenhead w ramach programu rozbudowy floty 1901 - 1902 Programme. Były to ostatnie okręty pierwszych podtypów niszczycieli serii "RIVER" zbudowane w ramach tego programu.
Oba te niszczyciele zostały zbudowane w stoczni R.W. Hawthorn Leslie and Company, Ltd, Newcastle-upon-Tyne w ramach programu rozbudowy 1901 – 1902 Naval Estimates. Stanowiły jednak swoisty eksperyment, gdyż przy tych samych wymiarach wyposażono je w odmienne siłownie, aby sprawdzić poprzez porównanie zalety i wady obu zastosowanych rozwiązań.
Niszczyciele typu "ERNE" były jednymi z pierwszych przedstawicieli większej serii "RIVER". Zostały zbudowane w stoczni Palmers Shipbuilding and Iron Company, Jarrow i stanowiły nową jakość wśród jednostek torpedowych Royal Navy.
Eksperymentalny niszczyciel o napędzie turbinowym HMS "VELOX" został zbudowany w stoczni Hawthorn Leslie & Co. w Newcastle upon Tyne na prywatne zamówienie firmy Parsons Marine Steam Turbine Company. Został zakupiony w maju 1902 r. przez Admiralicję i od innych wczesnych okrętów turbinowych odróżniał się zastosowaniem dodatkowo niewielkich, tradycyjnych silników parowych potrójnego rozprężania do osiągnięcia prędkości krążowniczych.
Rozpoczęty w stoczni J & G Thomson, Clydebank i ukończony w stoczni John Brown & Company niszczyciel HMS "ARAB" był ujęty ramach programu finansowego 1896–97 Naval Estimates. Był eksperymentalną jednostką która miała w założeniach osiągnąć 32 węzły, dlatego wraz z dwoma innymi jednostkami zbudowanymi w innych stoczniach stanowił oddzielną serię niszczycieli 32-33 węzłowych ("32-33 knotters").
Jedną ze stoczni zaangażowanych w program rozbudowy floty 1898 - 1899 Naval Estimates była stocznia William Doxford & Sons. Generalnie projektując HMS "SUCCESS" oparto się na projekcie niszczyciela HMS "LEE", jednak tym razem zamiast jednego, środkowego komina zastosowano dwa umieszczone blisko obok siebie.
Niszczyciel HMS "TAKU" został zajęty przez Brytyjczyków w 1900 r. podczas Powstania Bokserów w Chinach. Pierwotnie nosił nazwę "HAI LONG" i został zbudowany dla Chin w niemieckiej stoczni Schichau, Elbing (obecnie polski Elbląg).
Czterokominowe niszczyciele typu "LIVELY" zostały zbudowane w stoczni Laird, Son & Company, Birkenhead. Ostatecznie okazało się iż były to ostatnie niszczyciele serii 30-węzłowców.
Niszczyciel HMS "KANGAROO" został rozpoczęty jako prywatna inwestycja w stoczni Palmers Shipbuilding and Iron Company, Jarrow-on-Tyne. Konstrukcyjnie stanowił niewielką modyfikację wcześniejszego typu "MYRMIDON". Został zakupiony przez Admiralicję w maju 1900 r.