Okręty typu "TOPAZE" (z racji nadawania nazw nawiązujących do kamieni szlachetnych, ten typ był również określany jako "GEM") były ostatnimi i największymi krążownikami III klasy zbudowanymi dla Royal Navy. Generalnie były podobne do poprzedników, jednak niosły więcej dział, były szybsze, miały bardziej przemyślane opancerzenie i znacznie poprawioną dzielność morską.
Typ "CHALLENGER" był niemal identyczny z typem krążowników II klasy typu "HIGHFLYER". Jednakże krążowniki tego typu stanowiły swoisty eksperyment w zakresie wyposażenia okrętów w wydajniejsze maszyny napędowe oraz kotły wodnorurkowe różnych producentów.
Krążowniki pancernopokładowe II klasy typu "HIGHFLYER" konstrukcyjnie wywodziły się od typu "ECLIPSE", jednak zdecydowano się na wzmocnienie uzbrojenia i mocy maszyn parowych. Krążowniki te zostały zamówione w ramach Programu Rozbudowy Floty Programme 1896/97.
Krążowniki typu "PELORUS" były generalnie bardzo podobne pod względem wyglądu i ogólnej budowy kadłuba do krążowników III klasy typu "PEARL", były jednak nieco mniejsze (pod względem wyporności) oraz miały uzbrojenie główne złożone z dział o mniejszym kalibrze. Konstruktorzy zdecydowali się również na całkiem inne podejście do osiągania wysokich prędkości i forsownego trybu pracy maszyn niż w poprzednim typie.
Krążowniki II klasy typu "ARROGANT" zostały zaprojektowane nieco inaczej niż poprzednie typy krążowników, głównie z powodu zmiany założeń operacyjnych dla tego rodzaju okrętów. Z racji planowanego wykorzystania ich w strukturach eskadr liniowych podczas walki sił głównych zostały nieco inaczej zaprojektowane aby podołać nowym zadaniom.
Te okręty stanowiły pomniejszoną wersję krążowników typu "POWERFUL", o zmniejszonej prędkości i cieńszym pancerzem, zaoszczędzając w ten sposób 3000 t. wyporności i ok. 100 000 funtów.
Okręty te zaprojektowano w odpowiedzi na doniesienia o rosyjskich krążownikach "ROSSIYA" i "RURIK". W momencie zbudowania były największymi krążownikami i jednocześnie najdłuższymi okrętami wojennymi w Royal Navy. Były pierwszymi dużymi brytyjskimi okrętami wojennymi wyposażonymi w kotły wodnorurkowe.
Krążowniki II klasy typu "ECLIPSE" stanowiły wersję rozwojową krążowników pancernopokładowych typu "ASTRAEA", z cięższym uzbrojeniem i większymi wymiarami.
Na typ "ASTRAEA" składało się osiem krążowników pancernopokładowych wybudowanych dla Royal Navy zgodnie z 1989 Naval Defence Act. Konstrukcyjnie były bardzo podobne do krążowników typu "APOLLO", jednak o zwiększonej o 1000 t. wyporności, nieco mocniejszym uzbrojeniu i lepiej zaplanowanym i grubszym opancerzeniu.
Typ "APOLLO" był to liczny, liczący 21 jednostek typ krążowników pancernopokładowych II klasy zbudowanych na podstawie Naval Defence Act z 1889 r. Konstrukcyjnie był oparty o powiększony projekt krążowników pancernopokładowych typu "MEDEA", z uzbrojeniem składającym się wyłącznie z dział szybkostrzelnych (QF).
Zaplanowane w Naval Defence Act 1889 krążowniki pancernopokładowe typu "EDGAR" były pomniejszonymi wersjami krążowników typu "BLAKE", z zachowaniem takiego samego opancerzenia i aranżacji uzbrojenia.
Krążowniki III klasy typu "PEARL" zostały zbudowane wg zmodyfikowanych planów krążowników typu "MEDEA" i podobnie jak one początkowo były klasyfikowane jako krążowniki II klasy. Po swoich poprzednikach zachowały wymiary i opancerzenie, jednak miały słabsze maszyny i uzbrojenie złożone z dział o mniejszym kalibrze.