Warrior (1905)

Kadłub

Planowana wyporność okrętów miała wynosić 13 550 t., podobnie jak w typie "DUKE OF EDINBURGH" jednak ostatecznie okręty także okazały się lżejsze niż zakładano, nawet przy zmianie artylerii pośredniej na większy kaliber. Ich wyporność normalna wynosiła 13 200 t. - 13 350 t., natomiast pełna 14 500 t. Długość całkowita okrętów wynosiła 154,03 m (505 ft 4 in), długość między pionami 146,31 m (480 ft 0 in), szerokość 22,40 m (73 ft 6 in), zanurzenie pełne na dziobie 8,08 m (26 ft 6 in), natomiast na rufie 8,38 m (27 ft 6 in). Ich wysokość metacentryczna wynosiła 0,84 m (2¾ ft), co przekładało się na to, iż były bardzo dobrą, stabilną podstawą dla artylerii. HMS "ACHILLES" i HMS "NATAL" dwukrotnie, w 1907 i 1909 r. zdobywały mistrzostwo Royal Navy w strzelaniu artyleryjskim. Okręty wykazały się również wyjątkowo dobrymi właściwościami morskimi, co znalazło uznanie w oczach ówczesnych specialistów i późniejszych badaczy.

Modernizacje objęły wszystkie cztery okręty. Opoło 1912 r. podniesiono wszystkie kominy, gdyż okazały się za krótkie i zadymiały stanowisko dowodzenia. W 1917 r. na ocalałych okrętach zamontowano trójpodporowy maszt zamiast używanego do tej pory. Musiał on zostać wzmocniony gdyż nowe urządzenia do kierowania ogniem były znacznie cięższe od dotychczas używanych. Mimo zmiany masztu już w 1917 r. na HMS "COCHRANE" zamontowano nowe urządzenie dopiero w sierpniu 1918 r.

Uzbrojenie

Na uzbrojenie składało się 6 dział 254 mm (9,2 in) L/45 Mk X, 4 działa 191 mm (7,5 in) L/50 Mk II, 24 działa 47 mm (1,85 in) 3-funtowe (3 pdr) Vickers QF oraz 3 wyrzutnie torped 457 mm (18 in) Działa 9,2-cala zostały umieszczone w sześciu wieżach typu Mk V S - dwóch umieszczonych w linii kadłuba na dziobie i na rufie oraz czterech skrzydłowych, umieszczonych przy kominach. Wieże dziobowa i rufowa miały kąt ostrzału wynoszący 285°, natomiast wieże działowe na skrzydłach jedynie 120°. Kąt podniesienia dla tych dział wynosił od −5° do +15°. Zapas pocisków wynosił 100 na każde działo.

O ile działa 9,2-cala były identyczne z tymi jakie zastosowano w typie "DUKE OF EDINBURGH", to uzbrojenie średnie został zmienione. Zamiast dział 6-calowych w kazamatach, zamontowano 4 działa 191 mm (7,5 in) L/50 Mk II, umieszczone w pojedynczych wieżach na pokładzie górnym. Działa te mogły być używane przy kącie ostrzału wynoszącym 110°. Kąt podniesienia dla tych dział wynosił od −7,5° do +15°. Na każde z dział przypadał zapas liczący 100 pocisków. 24 działa 3-funtowe Vickersa miały być używane jako ochrona przeciwko torpedowcom. Sześć z nich było umieszczonych na wieżach dział 9,2-calowych, pozostałe znajdowały się na nadbudówkach. Dla każdego z nich przewidziano zapas 250 pocisków.

Okręt wyposażony był w 3 zanurzone wyrzutnie torpedowe z zapasem 18 torped. Dodatkowo okręt przenosił dwie torpedy 356 mm (14 in), które mogły byc użyte jako uzbrojenie dwóch 13,72 m (45 ft) pinas.

W 1915 r. zamontowano pojedyncze działo przeciwlotnicze 6-funtowe (6 pdr) Hotchkiss QF. Kąt podniesienia dla tego działa wynosił od - 8° do + 60°. działo strzelało 2,7 kg (6 pdr) pociskiem z prędkością wylotową 538 m/s (1765 ft/s) z częstotliwością 20 pocisków na minutę. Maksymalny pułap sięgał 3000 m (10 000 ft), jednak zasięg skuteczny wynosił jedynie 1100 m (1200 yards). W 1916 r. na wszystkich oprócz HMS "NATAL" (?) działo to zostało wymienone na działo przeciwlotnicze 76 mm (3 in) 20 cwt QF na lawecie z dużym kątem podniesienia. Kąt podniesienia dla tego działa wynosił od - 10° do + 90°. Strzelało pociskami o wadze 5,7 kg (12,5 pdr) z prędkością wylotową 760 m/s (2,500 ft/s) i osiągało szybkostrzelność 12–14 pocisków na minutę. Maksymalny, efektywny pułap sięgał 7200 m (23 500 ft). Para dział 3-funtowych (3 pdr) Vickers QF została najprawdopodobniej zamontowana na śródokręciu w latach 1915 - 1916. Kąt podniesienia wynosił od +80° do -5°. Szybkostrzelność wynosiła 25 pocisków na minutę, maksymalny pułap 4600 m (15 000 ft), natomiast efektywny zasięg jedynie1800 m (2000 yards).

Opancerzenie

Schemat opancerzenia był niemal identyczny z tym zastosowanym w typie "DUKE OF EDINBURGH". Okręty były wyposażone w burtowy pas pancerny o grubości 152 mm (6 in) wykonany ze stali cementowej Krupp'a. Długość pasa wynosiła 79,25 m (260 ft). Pas ochraniał burty aż do wysokości pokładu górnego, 4,42 m (14 ft 6 in) powyżej linii wodnej i 1,47 m (4 ft 10 in) poniżej niej. Pomiędzy centralną cytadelą a dziobem pas miał grubość 102 mm (4 in), natomiast w stronę rufy 76 mm (3 in). Przegrody o grubości 152 mm (6 in) zamykały cytadelę z obu stron. Wieże dział artylerii głównej miały pancerz o grubości 190 mm (7,5 in) od czoła, 140 mm (5,5 in) na bokach i 51 mm (2 in) na dachu. W odróżnieniu od typu "DUKE OF EDINBURGH" działa artylerii średniej zamontowano w wieżach a nie w kazamatach. Działa artylerii średniej miały pancerz o grubości 203 mm (8 in) od czoła, 152 mm (6 in) na bokach i 51 mm (2 in) na dachu. Barbety i ciągi amunicyjne były chronione pancerzem o grubości 152 mm (6 in). Dolny pokład miał grubość jedynie 19 mm (¾ in), jedynie nad maszynką sterową zwiększał się do 38 mm (1½ in), a nad maszynownią do 51 mm (2 in). Wieża stanowiska dowodzenia była chroniona pancerzem o grubości 254 mm (10 in). 

Napęd

Okręty były napędzane przez dwie 4-cylindrowe maszyny parowe typu TE. Maszyny dla HMS "WARRIOR" zostały wybudowane przez firmę Wallsend Slipway and Engineering, dla HMS "COCHRANE" przez Fairfield Shipping and Engineering, dla HMS "ACHILLES" przez Hawthorn Leslie, a dla HMS NATAL" przez stocznię budującą okręt, czyli przez Vickers. Każda napędzała jeden wał. Moc generowana przez maszyny parowe wynosiła 23 500 ihp, co przekładało się na prędkość maksymalną wynoszącą 23 węzły. Parę generowało 19 kotłów wodnorurkowych typu Yarrow i dodatkowo 6 kotłów cylindrycznych. Oprócz 2150 t. węgla okręt zabierał 600 t. ropy, która była wtryskiwana na paleniska, aby zwiększyć spalanie węgla.

HMS Warrior

Znani dowódcy (przydziały)

HMS Cochrane

Znani dowódcy (przydziały)

HMS Achilles

Znani dowódcy (przydziały)

HMS Natal

Znani dowódcy (przydziały)