Duke of Edinburgh (1904)

Kadłub

Planowana wyporność okrętów miała wynosić 13 550 t., jednak ostatecznie okręty okazały się lżejsze niż zakładano. Ich wyporność normalna wynosiła 12 590 t., natomiast pełna 13 965 t. Długość całkowita okrętów wynosiła 154,08 m (505 ft 6 in), długość między pionami 146,31 m (480 ft 0 in), szerokość 22,40 m (73 ft 6 in), zanurzenie pełne na dziobie 8,08 m (26 ft 6 in), natomiast na rufie 8,38 m (27 ft 6 in). Okręty były w porównaniu do poprzedniego typu "DEVONSHIRE" cięższe o 2500 t. i dłuższe o 9,14 m (30 ft). Okręty po zbudowaniu wykazłały że przy wysokości metacentrycznej liczącej 1,28 m (4,2 ft) przy pełnej wyporności, przechyły są szybkie i niestety potwierdziły się obawy o zalewanie dział 6-calowych przy wysokim stanie morza.

Cztery lata po ukończeniu budowy podwyższono kominy o 1,83 m (6 ft), gdyż okazały się za krótkie i zadymiały stanowisko dowodzenia. W maju 1917 r. maszt został zmieniony na typ trzypodporowy, aby zabezpieczyć mocowanie nowego kontrolera prowadzenia ognia, który miał znacznie większą wagę. 

Uzbrojenie

Na uzbrojenie składało się 6 dział 254 mm (9,2 in) L/45 Mk X, 10 dział 152 mm (6 in) L/50 Mk VII QF, 20 dział 47 mm (1,85 in) 3-funtowych (3 pdr) Vickers QF oraz 3 wyrzutnie torped 457 mm (18 in). Działa 9,2-cala były znacznie potężniejsze niż te użyte w poprzednim typie "DEVONSHIRE". Zostały umieszczone w sześciu wieżach typu Mk V S - dwóch umieszczonych w linii kadłuba na dziobie i na rufie oraz czterech skrzydłowych, umieszczonych przy kominach. Wieże dziobowa i rufowa miały kąt ostrzału wynoszący 285°, natomiast wieże działowe na skrzydłach jedynie 120°. Kąt podniesienia dla tych dział wynosił od −5° do +15°. Zapas pocisków wynosił 100 na każde działo.

Działa 6-calowe artylerii pośredniej zostały umieszczone w pojedynczych kazamatach na pokładzie głównym, na lawetach typu P.III lub P.IV, co uniemożliwiało ich użycie przy złej pogodzie. Kąt ostrzału dla nich wynosił 120°. Początkowo działa te miały maksymalny kąt podniesienia liczący +13°, później zwiększono go do +20°. Na każde działo przypadało 150 pocisków. Niektóre opracowania podają, iż działa 6-calowe były wersji Mk. XI. 20 dział 3-funtowych Vickersa miały być używane jako ochrona przeciwko torpedowcom. Sześć z nich było umieszczonych na wieżach dział 9,2-calowych, pozostałe znajdowały się na nadbudówkach. Dla każdego z nich przewidziano zapas 250 pocisków.

Okręt wyposażony był w 3 zanurzone wyrzutnie torpedowe z zapasem 18 torped. Dodatkowo okręt przenosił dwie torpedy 356 mm (14 in), które mogły byc użyte jako uzbrojenie dwóch 13,72 m (45 ft) pinas. 

W marcu 1916 r. oba okręty przeszły modyfikację uzbrojenia. Działa 6-calowe zostały zdemontowane, zas otwory w kazamatach zasłonięte płytami. Sześć dział zostało zamontowane na pokładzie górnym między wieżami artylerii głównej i osłonięte przesłonami przeciwodłamkowymi. W maju 1917 r. dwa dodatkowe zostały dodane na HMS "DUKE OF EDINBURGH" na przedniej nadbudówce. 

Opancerzenie

Okręty były wyposażone w burtowy pas pancerny o grubości 152 mm (6 in) wykonany ze stali cementowej Krupp'a. Długość pasa wynosiła 79,25 m (260 ft). Pas ochraniał burty aż do wysokości pokładu górnego, 4,42 m (14 ft 6 in) powyżej linii wodnej i 1,47 m (4 ft 10 in) poniżej niej. Pomiędzy centralną cytadelą a dziobem pas miał grubość 102 mm (4 in), natomiast w stronę rufy 76 mm (3 in). Przegrody o grubości 152 mm (6 in) zamykały cytadelę z obu stron. Wieże dział artylerii głównej miały pancerz o grubości 190 mm (7,5 in) od czoła, 140 mm (5,5 in) na bokach i 51 mm (2 in) na dachu. Barbety i ciągi amunicyjne były chronione pancerzem o grubości 152 mm (6 in). Działa 6-calowe były oddzielony przegrodami o grubości 51 mm (2 in). Dolny pokład miał grubość jedynie 19 mm (¾ in), jedynie nad maszynką sterową zwiększał się do 38 mm (1½ in), a nad maszynownią do 51 mm (2 in). Wieża stanowiska dowodzenia była chroniona pancerzem o grubości 254 mm (10 in). 

Napęd

Okręty były napędzane przez dwie 4-cylindrowe maszyny parowe typu VTE. Każda napędzała jeden wał. Moc generowana przez maszyny parowe wynosiła 23 000 ihp, co przekładało się na prędkość maksymalną wynoszącą 23 węzły. Parę generowało 20 kotłów wodnorurkowych typu Babcock & Wilcox i dodatkowo 6 kotłów cylindrycznych. Oprócz 2150 t. węgla okręt zabierał 600 t. ropy, która była wtryskiwana na paleniska, aby zwiększyć spalanie węgla.

HMS Duke of Edinburgh

Znani dowódcy (przydziały)

HMS Black Prince

Znani dowódcy (przydziały)