Devonshire (1904)

Około 4.30 podczas sztormowej nocy, okręt wszedł na mieliznę nieopodal Bell Rock, Dundee na pozycji 56°26′N 2°23.5′W. Było to spowodowane tym, iż latarnie morskie dostały polecenie wyłączania światła z obawy przed działaniami niemieckich okrętów podwodnych. Miały one włączać światło dopiero na wyraźne życzenie załogi podchodzących do brzegu okrętów, jednak ta konkretna nie miała radia, więc kapitan zdecydował o ostrożnym kontynuowaniu rejsu mimo braku światła latarni. Uderzenie w skały bardzo poważnie uszkodziły kadłub, dodatkowo wybuchł pożar. Niszczyciele HMS "JACKAL" i HMS "HORNET" podjęły całą załogę okrętu, obyło się bez strat.

Po przybyciu do Port Stanley 7 grudnia Sturdee poinformował swoich kapitanów, że nazajutrz zaplanował załadowanie paliwa dla całej eskadry z dwóch dostępnych węglowców i dzień później rozpocząć poszukiwania niemieckiej eskadry wschodnioazjatyckiej, gdyż podejrzewał iż będzie ona próbowała dostać się do domu opływając Amerykę Południową. Wiceadmirał Maximilian von Spee, dowódca niemieckiej eskadry, miał inne plany i zamierzał zniszczyć stację radiową w Port Stanley w dniu 8 grudnia. Pojawienie się dwóch niemieckich okrętów o godzinie 07:30 zaskoczyło statki Sturdee'a, ale Niemcy zostali ostrzelani pociskami artylerii głównej predrednota "CANOPUS", kiedy tylko znaleźli się w zasięgu około 09:20.

"CARNARVON" zakończył uzupełnianie paliwa o godzinie 08:00, a cała eskadra opuściła port o 10:30. W tym czasie Sturdee wydał polecenie "ogólny pościg", ale "CARNARVON" mógł rozwinąć jedynie 18 węzłów pozostał mocno w tyle za resztą okrętów. Oba krążowniki liniowe brytyjskiej eskadry były najszybszymi okrętami w jej składzie i zaczęły doganiać uciekające niemieckie krążowniki, otwierając ogień o 12:55, który skupił się na lekkim krążowniku "LEIPZIG", który zamykał szyk niemieckiej eskadry. Dla Spee było jasne, że jego okręty nie mogły pokonać brytyjskich krążowników liniowych i że jedyną nadzieją na przetrwanie jego okrętów jest rozproszenie. O 13:20 nakazał zawrócić swoje dwa krążowniki pancerne, aby kupić czas angażując Brytyjczyków i jednocześnie wydał rozkaz aby jego trzy lekkie krążowniki rozpłynęły się w różnych kierunkach. "CARNARVON", w tamtej chwili był oddalony o 10 mil morskich, nie miał więc nadziei na złapanie rozproszonych niemieckich okrętów i kontynuował rejs śladem swoich krążowników liniowych.

Wreszcie znalazł się w zasięgu niemieckich krążowników pancernych i otworzył ogień krótko zanim "SCHARNHORST" przewrócił się i zatonął o 16:17. Potem dołączył do "GNEISENAU", aż Sturdee nakazał "przerwać ogień" o godzinie 17:50. Niemiecki kapitan nakazał ewakuować swój okręt 10 minut wcześniej, gdy było jasne, że sytuacja była beznadziejna - jego okręt zatonął o 18:00. "CARNARVON" uratował 20 osób ocalonych z "GNEISENAU", wrócił na obszar w którym zatonął "SCHARNHORST", jednak na miejscu znalał już tylko pływające szczątki.

Zaraz po bitwie okręt został wysłany do Scapa Flow z zadaniem przewiezienia Lorda Kitchener'a do Archangielska z misją dyplomatyczną do Rosji. Ze względu na sztormowe warunki zdecydowano, że "HAMPSHIRE" będzie płynął przez Pentland Firth, a następnie skręcina północ wzdłuż zachodniego wybrzeża Wysp Orkadów. Ten kurs zapewniłby uniknięcie najgorszych sztormów, pozwalając eskorcie niszczycieli na towarzyszenie jednostce. O 16:45 okręt wypłynął z Scapa Flow i około godziny później spotkał się z dwoma eskortowcami, niszczycielami typu "ACASTA": "UNITY" i "VICTOR". Gdy okręty skierowały się na północny zachód, warunki pogodowe pogorszyły się znacznie. To spowodowało, że niszczyciele nie nadążały za krążownikiem. Ponieważ w takich warunkach prawdopodobieństwo ataku okrętu podwodnego było marginalne Captain Savill z "HAMPSHIRE" kazał niszczycielom wrócić do Scapa Flow.

Kontynuując rejs sam na pełnym morzu, "HAMPSHIRE" znajdował się w odległości około 1,5 mili od kontynentalnego wybrzeża Orkadów między Brough a Birsay i Marwick Head, kiedy o godzinie 19:40 nastąpiła eksplozja i momentalnie okręt nabrał przechyłu na prawą burtę. Okręt wpadł na jedną z kilku min położonych przez niemiecki okręt podwodny "U-75" w dniu 28/29 maja 1916 r., tuż przed bitwą jutlandzką. Eksplozja wyrwała wielką dziurę w kadłubie pomiędzy dziobem a mostkiem, spuszczone pośpiesznie łodzie ratunkowe zostały roztrzaskane o burty okrętu przez fale. Ok. 15 minut po eksplozji krążowniki zatonął dziobem do przodu. Z 735 członków załogi i 14 pasażerów jedynie 12 ludzi uratowało się na tratwach. Wraz z załogantami zginął również Lorda Kitchener i wszyscy członowkie misji dyplomatycznej.