Kanonierki torpedowe typu "DRYAD" (czasami spotyka się też nazwę "HALCYON" jako określenie typu) były ostatnimi kanonierkami torpedowymi wcielonymi do Royal Navy. Nieco większe i lepiej uzbrojone od swoich poprzedników, kanonierek typu "ALARM", powielały niestety również wszystkie ich wady, ze szczególnym naciskiem na zbyt małą prędkość. Zbudowane w tym samym czasie co pierwsze niszczyciele, szybko zostały zdeklasowane przez swoich mniejszych i szybszych kuzynów.
| Kraj: Wielka Brytania klasa: kanonierka śrubowa, kanonierka torpedowa |
Specyfikacja
| Nazwa okrętu | Stocznia | Położenie stępki | Wodowanie | Ukończenie budowy | Los okrętu |
| HAZARD | Pembroke DYd | 01.12.1892 | 17.02.1894 | 24.07.1895 | Zatonął w 1918 r. |
| HALCYON | Devonport DYd | 02.01.1893 | 06.04.1894 | 16.05.1895 | Sprzedany w 1919 r. |
| HARRIER | Devonport DYd | 21.01.1893 | 20.02.1894 | 08.07.1896 | Sprzedany w 1920 r. |
| HUSSAR | Devonport DYd | 03.04.1893 | 03.07.1894 | 03.12.1896 | Sprzedany w 1920 r. |
| DRYAD | Chatham DYd | 15.04.1893 | 22.11.1893 | 21.07.1894 | Sprzedany w 1920 r. |
Dane taktyczno-techniczne
Wymiary:
| Wyporność | 1070 t. |
| Długość całkowita | 80,01 m (262 ft 6 in) |
| Długość pomiędzy pionami | 76,20 m (250 ft 0 in) |
| Szerokość | 9,30 m (30 ft 6 in) |
| Zanurzenie konstrukcyjne | 3,20 m (10 ft 6 in) |
| Zanurzenie średnie | 3,51 m (11 ft 6 in) |
| Zanurzenie maksymalne | 3,96 m (13 ft 0 in) |
Napęd:
| Maszyny | Dwie 3-cylindrowe maszyny parowe typu TE; 2 kotły lokomotywowe; 2 śruby |
| Moc indykowana | w trybie forsownym: 3500 ihp ("HALCYON": 6000 ihp) |
| Prędkość | w trybie forsownym: 18,2 węzła ("HALCYON": 20 węzłów) |
| Paliwo | 100 - 160 t. węgla |
| Zasięg | brak danych |
Opancerzenie:
| Brak |
Uzbrojenie:
| Początkowe | 2 działa 119 mm (4,7 in) 45-funtowe (45 pdr) 2 t. QF; 4 działa 6-funtowe (6 pdr) QF; 1 karabin maszynowy Nordenfelt (5-lufowy); 5 wyrzutni torped 457 mm (18 in) |
| Początkowe - "HUSSAR" | 1 działo 119 mm (4,7 in) 45-funtowe (45 pdr) 2 t. QF; 2 działa 12-funtowe (12 pdr) QF; 1 działo 6-funtowe (6 pdr) QF; 5 wyrzutni torped 457 mm (18 in) |
Ludzie:
| Załoga | 120 oficerów i marynarzy |
Projekt
Kanonierki tego typu (nazywanego czasami również typem "HALCYON") zostały zamówione w ramach 1889 Naval Defence Act. Również zostały zaprojektowane przez Williama White'a. Zdecydował on, iż nowy projekt będzie uwzględniał nieco zmian, które odnosiły się do zauważonych w trakcie użytowania poprzedników niedociągnięć. Podwyższono rufową część kadłuba, przez co zyskano miejsce dla nieco większej ilości oficerów (ostatnie manewry wykazały, obecna ich liczba jest niewystarczająca co powodowało nadmierne obciążenie obowiązkami. Odbiło się to na liczbie załogi która nieco wzrosła. Mostek dziobowy i rufowy łączył rufę i dziobówkę oraz zapewniał dostęp do maszynowni na śródokręciu.White zauważył, że większa długość i podniesiona rufa poprawi zachowanie okrętów na morzu, ale ostatecznie uznano iż poprzednie kanonierki torpedowe typu "SHARPSHOOTER" i "GRASSHOPPER" wykazywują się wystarczającą dzielnością morską, nawet większą niż po nich oczekiwano. Uzbrojenie nie odbiegało od tego, które zastosowano w poprzednim typie, jednak zwiększono kaliber wyrzutni torpedowych do 18 cali. White zmodyfikował również napęd, zachowując jednak moc osiąganą przez maszyny parowe na tym samym poziomie co w typie "ALARM".
Po położeniu stępki pod HMS "HALCYON" Board rozważył przeprojektowanie pozostałych. Controller Captain "Jacky" Fisher faworyzował wymianę zarówno dział 4,7-cala jak i czterech 3-funtowych na nowe dziala 12-funtowe, w które planowano uzbroić nowe niszczyciele. Mogły one wystrzelić o wiele więcej pocisków na minutę niż działa 4,7-calowe, co stanowiło niebagatelny argument biorąc pod uwagę walkę z wrogimi torpedowcami. White jednak wykazał że zapas pocisków na działo przy obecnym planie uzbrojenia wynosił 300 na działo 4,7 cala, natomiast przy zastosowaniu 6 dział 12-funtowych okręty mogły zabrać jedynie po 150 pocisków na jedno działo, co niestety okazało się o wiele za mało, zaś zwiększenie zapasu amunicji pochłonęłoby całą dostępną przestrzeń i byłoby niebezpieczne dla samych okrętów. Należało również brać pod uwagę to, iż okręty nie miały wykonywać jedynie fukcji przeciwtorpedowych, ale same również miały uczestniczyć w atakach na wrogie okręty. Zbyt mały zapas amunicji artyleryjskiej nie gwarantował przebicia się przez wrogie siły osłonowe. First Sea Lord, Sir Anthony Hoskins zadecydował ostatecznie o nie zmienianiu uzbrojenia, rekomendując jednocześnie zaprojektowanie wyspecjalizowanej jednostki do przechwytywania wrogich torpedowców, nie uzbrojonej w wyrzutnie torpedowe a jedynie w silną artylerię szybkostrzelną. Aby zadowolić zwolenników obu koncepcji zadecydowano również o zastąpieniu dział 3-funtowych armatami 6-funtowymi, które gwarantowały większe obrażenia po trafieniu we wrogi torpedowiec. Zmiany w projekcie objęły również sterowanie okrętami. Zastosowano pomocniczy ster umieszczoy przed śrubami, który znacząco poprawiał zwrotność.
Konstrukcja
Kadłub
Wyporność okrętów liczyła 1070 t., długość całkowita 80,01 m (262 ft 6 in), długość pomiędzy pionami 76,20 m (250 ft 0 in), szerokość 9,30 m (30 ft 6 in) natomiast zanurzenie maksymalne 3,96 m (13 ft 0 in). Kadłub okrętów był wykonany ze stali. W porównaniu do typów poprzednich kanonierek torpedowych zasotowano podniesioną część rufową, co nadawało tym okrętom szczególny wygląd. Okręty posiadały również dwa dosyć oddalone od siebie kominy, umieszczone w ten sposób dlatego, iż kotłownie były rozdzielone maszynownią. Pod względem wielkości okręty te były znacznie większe od projektowanych w tym samym czasie pierwszych niszczycieli, a co za tym idzie droższe w budowie i w utrzymaniu.
Opancerzenie
W tym typie, podobnie jak w typie "ALARM" zrezygnowano z opancerzenia obecnego w typie "GRASSHOPPER". Jedyną ochroną dla maszynowni i kotłowni były zasobie węglowe umieszczone na burtach.
Uzbrojenie
Okręty były uzbrojone w 2 działa 119 mm (4,7 in) 45-funtowe (45 pdr) 2 t. QF, 4 działa 6-funtowe (6 pdr) QF, 1 karabin maszynowy Nordenfelt (5-lufowy) i 5 wyrzutni torped 457 mm (18 in). Wyjątkiem był HMS "HUSSAR" na którym zasosowano zestaw uzbrojenia w postaci 1 działo 119 mm (4,7 in) 45-funtowe (45 pdr) 2 t. QF, 2 działa 12-funtowe (12 pdr) QF, 1 działo 6-funtowe (6 pdr) QF i 5 wyrzutni torped 457 mm (18 in). W porównaniu do wcześniejszego typu "ALARM" zasowano działa 6-funtowe zamiast 3-funtowych. Jak wykazały eksperymenty działa 6-funtowe dawały znacznie większą szansę na obezwładznienie wrogich torpedowców niż działa 3-funtowe. Zastosowano również wyrzutnie torped o większym kalibrze, 18-cali z zapasem wystarczającym na dwa przeładowania. Ich ilość i umiejscowienie pozostały niezmienione, jednak na dziobie a pozostałe z nich po dwie na burtach. W późniejszym okresie część z tych okrętów przebudowano na szybkie trałowce, podczas modernizacji zdjęto dwie wyrzutnie torped.
Napęd
Okręty zostały wyposażone w dwie 3-cylindrowe maszyny parowe typu TE (potrójnego rozprężania) różnych firm. Na HMS "HARAZD" zasosowano maszyny parowe firmy Fairfield, na HMS "HALCYON", HMS "HARRIER" i HMS "HUSSAR" maszyny firmy Hawthorn Leslie, natomiast na HMS DRYAD" maszyny firmy Maudslay, Sons & Field. Parę zapewniały kotły typu lokomotywowego. W założeniach projektowych maszyny miały osiągać w trybie forsownym 3500 ihp co pozwalało na osiągnięcie 18,2 węzła. Wyjątkiem był HMS "HALCYON", który w trybie forsownym osiągać miał 6000 ihp i prędkość 20 węzłów. W porównaniu do poprzedniego typu "ALARM" inaczej zaaranżowano rozmieszczenie napędu. Podobnie jak w nowo zaprojektowanych krążownikach "BARHAM" i "BELLONA" zdecydowano o umieszczeniu maszynowni pomiędzy kotłowniami. Miało to pozytywny efekt uboczny w postaci zmniejszenia poziomu wibracji kadłuba okrętów oraz ułatwiło kierowanie centralne całym zespołem napędowym przez znacznie mniejszą liczbę oficerów. W późniejszym okresie na tych okrętach dokonano wymiany kotłów na wodnorurkowe podobnie jak w poprzednich typach kanonierek torpedowych.
Służba
HMS Hazard
| 01.12.1892 | Położenie stępki okrętu w stoczni Pembroke Dockyard. |
| 17.02.1894 | Wodowanie okrętu. |
| 24.07.1895 | Ukończenie budowy okrętu. |
| 26.06.1897 | Okręt wziął udział w Rewii Floty z okazji Diamentowego Jubileuszu. |
| 1897 - 1898 | Okręt został wysłany na Kretę w 1897 r., by działać jako część Międzynarodowej Eskadry (International Squadron), wielonarodowej floty składającej się z okrętów marynarki austro-węgierskiej, francuskiej marynarki wojennej, imperialnej niemieckiej marynarki wojennej, włoskiej królewskiej marynarki wojennej (Regia Marina), rosyjskiej marynarki wojennej, i Royal Navy, której zadaniem była interwencja w powstaniu ludności chrześcijańskiej wyspy przeciwko rządom Imperium Osmańskiego. Starsi admirałowie eskadry utworzyli międzynarodową "Radę admirałów", aby rządzić na Krecie podczas interwencji, a na początku września 1898 r. nakazali, aby urząd celny w Candia (obecnie Heraklion) został przekazany Brytyjczykom w celu zainicjowania systemu ceł eksportowych, co pomogłoby w finansowaniu administracji wyspy. W dniu 6 września 1898 r. dobrze uzbrojony turecki motłoch zaatakował niewielkie siły brytyjskich żołnierzy i marynarzy w domu celnym oraz w brytyjskim obozie i szpitalu na zachodzie na drugim końcu miasta. Tłum zmasakrował także setki chrześcijańskich mieszkańców miasta. Jako jedyny statek Międzynarodowej Eskadry "HAZARD" wysadził posiłki na lądzie i otworzył ogień na miasto ze swoich 4,7-calowych dział, gdy okazało się iż oddziały armii osmańskiej odpowiedzialne za utrzymanie porządku niewiele pomogły w opanowaniu sytuacji. "HAZARD" stracił czterech marynarzy zabitych i kilku rannych; Lieutenant Lewes, dowódca okrętu, został po akcji awansowany na Commander, a chirurg William Job Maillard otrzymał Krzyż Wiktorii. Pomnik zabitych marynarzy wzniesiono w Górnej Barracce na Malcie. |
| 1901 | Okręt przystosowano do pełnienia służby jako okręt-baza dla okrętów podwodnych. Został wcielony do służby w tym charakterze 20 sierpnia 1901 r. z załogą składającą się z 94 oficerów i marynarzy. Pierwszy przydział skierował okręt do Barrow-in-Furness. Latem 1902 r. "HAZARD" przewodził grupie składającej się z okrętów podwodnych "No. 2" i "No. 3" oraz torpedowca "No. 42", przeprowadził zespół do Portsmouth, gdzie razem z okrętami podwodnymi "No. 1", "No. 4" i "No. 5" utworzyły 1. Submarine Flotilla. |
| 16.08.1902 | Okręt wziął udział w Rewii Floty w Spithead z okacji koronacji Króla Edwarda VII. |
| 02.02.1912 | Okręt zderzył się o okrętem podwodnym "A3", podczas ćwiczeń. Okręt podwodny zostal staranowany przez HMS "HAZARD" podczas wynurzania i zatonął z całą załogą liczącą 14 osób. |
| 08.1914 | Okręt pełnił funkcję okrętu bazy dla 4. Submarine Flotilla. |
| 28.01.1918 | Okręt zatonął po kolizji ze statkiem szpitalnym SS "WESTERN AUSTRALIA" na Kanale La Manche. Zderzenie nastąpiło w gęstej mgle we wschodnim Solent około pół mili na wschód od boi Warnera. Okręt zatonął przecięty na pół wraz z utratą czterech członków załogi. Wrak leży do góry dnem na dwóch częściach na głębokości 30 metrów. Lokalizacja wraku w zatłoczonym kanale żeglugowym, wraz ze słabą widocznością, czyni go niepopularnym celem dla nurków. |
Znani dowódcy (przydziały)
| 15.06.1897 | Commander Frederick T. Hamilton (na czas Rewii Floty w Spithead) |
| 19.08.1897 - 02.10.1900 | Lieutenant & Commander P. Vaughan Lewes |
| 20.08.1901 - 01.01.1903 | Captain Reginald H. S. Bacon |
| 01.01.1903 - 1904 | Commander Edgar Lees |
| 28.07.1904 - 05.1905 | Commander Sydney S. Hall |
| 05.1905 - 18.04.1906 | Commander Robert W. Johnson |
| 01.01.1906 (?) - 11.1906 | Commander Frederick L. Attenborough |
| 12.11.1906 - 20.11.1907 | Lieutenant & Commander Albert P. Addison |
| 20.11.1907 - 26.10.1909 | Commander Algernon H. C. Candy |
| 26.10.1909 - 04.04.1911 | Lieutenant & Commander Apsley D. M. Cherry |
| 04.04.1911 - 23.11.1911 | Lieutenant & Commander Alexander R. Palmer |
| 23.11.1911 - 03.08.1914 | Lieutenant & Commander Charles J. C. Little (oraz w dowództwie 4. Submarine Flotilla od 1 stycznia 1913 r.) |
| 03.08.1914 - 31.10.1914 | Commander Nicholas E. Archdale |
| 31.10.1914 - 30.08.1917 | Lieutenant-Commander Lionel A. D. Sturdee (oraz w dowództwie 4. Submarine Flotilla i 3. Submarine Flotilla) |
| 31.08.1917 - ? | Commander Frederick J. Thompson |
| ? - 28.01.1918 | Lieutenant R.N.R. in Command Charles E. Finlay (stracił okręt) |
HMS Halcyon
| 02.01.1893 | Położenie stępki okrętu w stoczni Devonport Dockyard. |
| 06.04.1894 | Wodowanie okrętu. |
| 16.05.1895 | Ukończenie budowy okrętu. |
| 26.06.1897 | Okręt wziął udział w Rewii Floty z okazji Diamentowego Jubileuszu. |
| 03.1898 | Okręt został wcielony do służby z przydziałem do pełnienia służby na Morzu Śródziemnym. |
| 03.1900 | Okręt stacjonował w Souda Bay. |
| 05.1901 | Okręt opuścił Morze Śródziemne i wrócił do Wielkiej Brytanii. Został przeniesiony do rezerwy i skierowany na remont w Devonport. |
| 16.08.1902 | Okręt wziął udział w Rewii Floty w Spithead z okacji koronacji Króla Edwarda VII. |
| 1905 | Okręt został przydzielony do Coastguard. |
| 05.07.1913 | Okręt został ponownie wcielony do służby czynnej w Sheerness. |
| 08.1914 | W 1914 r. okręt został przebudowany na szybki trałowiec. W monecie rozpoczęcia wojny okręt pełnił służbę w ochronie rybołówstwa jako Senior Naval Officer North Sea Fisheries, pod dowództwem Admiral Commanding Coast Guard and Reserves. Okręt bazował w Yarmouth i 3 listopada 1914 brał również udział w działaniach floty brytyjskiej podczas rajdu niemieckiej floty na ten port. |
| 29.07.1917 | Załoga okrętu dostrzegła peryskop w pobliżu boi Smiths Knoll na wschód od Yarmouth i okręt przeprowadził atak taranowania, po czym zrzucił dwa ładunki głębinowe. Kanonierce przypisuje się zatopienie niemieckiego okrętu "UB-27" |
| 06.11.1919 | Okręt został sprzedany do J. H. Lee, Dover z przeznaczeniem na złom. |
Znani dowódcy (przydziały)
| 16.05.1895 - 11.1896 | Commander William G. White |
| 06.11.1896 - 03.1898 | Commander The Hon. Walter G. Stopford |
| 15.03.1898 - 15.09.1900 | Commander Scott W. A. H. Gray |
| 15.09.1900 - 07.05.1901 | Commander Somerset A. G. Calthorpe |
| 18.06.1904 | Captain Edward F. B. Charlton |
| 16.02.1905 - 05.03.1906 | Lieutenant & Commander Cecil E. Rooke |
| 05.03.1906 - 07.1906 | Commander Anthony F. Gurney |
| 02.07.1906 - 20.01.1908 | Commander Edmund P. F. G. Grant |
| 01.09.1908 - 16.08.1910 | Commander Maurice S. FitzMaurice |
| 16.08.1910 - 23.01.1912 | Captain John R. Segrave |
| 23.01.1912 - 31.08.1914 | Commander Alfred A. Ellison |
| 31.08.1914 - 08.07.1916 | Commander George N. Ballard |
| 08.07.1916 - 01.02.1918 | Lieutenant-Commander Bertrand Bannerman |
| 01.02.1918 - 15.03.1919 | Commander Michael Barne |
HMS Harrier
| 21.01.1893 | Położenie stępki okrętu w stoczni Devonport Dockyard. |
| 20.02.1894 | Wodowanie okrętu. |
| 08.07.1896 | Ukończenie budowy okrętu. Zaraz po wcieleniu do służby okręt został wysłany na Morze Śródziemne. |
| 02.1897 | Okręt został wysłany na Kretę, by działać jako część Międzynarodowej Eskadry (International Squadron), wielonarodowej floty składającej się z okrętów marynarki austro-węgierskiej, francuskiej marynarki wojennej, imperialnej niemieckiej marynarki wojennej, włoskiej królewskiej marynarki wojennej (Regia Marina), rosyjskiej marynarki wojennej, i Royal Navy, której zadaniem była interwencja w powstaniu ludności chrześcijańskiej wyspy przeciwko rządom Imperium Osmańskiego. 21 lutego 1897 r. dołączył do brytyjskiego pancernika HMS "REVENGE", bliźniaczej kanonierki torpedowej HMS "DRYAD", rosyjskiego pancernika "IMPERATOR ALEKSANDR II", austro-węgierskiego krążownika pancernego SMS "KAISERIN UND KÖNIGIN MARIA THERESIA" i niemieckiego krążownika pancernopokładowego SMS "KAISERIN AUGUSTA" w pierwszym zadaniu International Squadron, krótkim bombardowaniu kreteńskich pozycji powstańczych na wschód od Canei (obecnie Chania) po tym, jak rebelianci odmówili rozkazowi zniesienia greckiej flagi, którą podnieśli. |
| 08.02.1900 | Okręt opuścił Port Said na Malcie, przybył do Plymouth 1 marca, a 24 marca 1900 r. został wycofany ze służby w Devonport. |
| 11.03.1901 | Okręt został ponownie wcielony do służby po remoncie i ponownie udał się na Morze Śródziemne. W listopadzie 1901 r. zastąpił kanonierkę "MELITA", jako okręt specjalnego przeznaczenia w Konstantynopolu. Na początku 1902 r. okręt odwiedził Danube, w tym samym roku został również skierowany do Zatoki Perskiej. |
| 16.08.1902 | Okręt wziął udział w Rewii Floty w Spithead z okacji koronacji Króla Edwarda VII. |
| 1914 | Przed wojną okręt spędził ajkiś czas w ochronie rybołówstwa oraz jako tender w Szkole Nawigacji. Po rozpoczęciu wojny okręt został skierowany do przebudowy na trałowiec. Wg niektórych źródeł dołączył początkowo do Downs Boarding Flotilla. |
| 23.02.1920 | Okręt został sprzedany do T. R. Sales, Haulbowline (Cork) z przeznaczeniem do wykorzystania komercyjnego. |
Znani dowódcy (przydziały)
| 01.1897 | Commander Colin R. Keppel |
| 14.07.1897 - 24.03.1900 | Lieutenant & Commander Philip Walter |
| 11.03.1901 - 04.04.1904 | Commander Cyril E. Tower |
| 05.04.1904 - 20.12.1904 | Commander Carlton V. de M. Cowper |
| 03.01.1905 - 07.01.1905 | Lieutenant in Command William N. England |
| 07.01.1905 - 04.02.1905 | Lieutenant & Commander Cecil E. Rooke |
| 04.02.1905 - 23.01.1906 | Lieutenant & Commander Walter C. Chaytor |
| 22.02.1906 - 18.10.1907 | Commander (N) Henry William Grant |
| 05.10.1909 - 20.09.1910 | Commander (N) Richard Hyde |
| 04.01.1911 - 31.07.1912 | Commander (N) Richard Hyde |
| 10.07.1912 (?) - 10.02.1914 | Commander George N. Tomlin |
| 13.01.1914 - ? | Commander (N) Winstanley R. C. Moorsom |
| 29.07.1914 - 06.03.1915 (?) | Commander (emerytowany) Alfred C. Dewar |
| 29.10.1914 - 07.1918 | Lieutenant-Commander James S. Parker |
| 26.07.1918 - 03.1919 | Lieutenant-Commander Cyril Callaghan |
HMS Hussar
| 03.04.1893 | Położenie stępki okrętu w stoczni Devonport Dockyard. |
| 03.07.1894 | Wodowanie okrętu. |
| 03.12.1896 | Ukończenie budowy okrętu. |
| 1896 - 1905 | Okręt pełnił służbę na Morzu Śródziemnym. W 1897 r. okręt został wysłany na Kretę, by działać jako część Międzynarodowej Eskadry (International Squadron), wielonarodowej floty składającej się z okrętów marynarki austro-węgierskiej, francuskiej marynarki wojennej, imperialnej niemieckiej marynarki wojennej, włoskiej królewskiej marynarki wojennej (Regia Marina), rosyjskiej marynarki wojennej, i Royal Navy, której zadaniem była interwencja w powstaniu ludności chrześcijańskiej wyspy przeciwko rządom Imperium Osmańskiego. 6 listopada 1898 r. siły tureckie nadzorowane przez członków załóg brytyjskich pancerników HMS "REVENGE" i HMS "EMPRESS OF INDIA" zostały załadowane na pokład HMS "HUSSAR" i ostransportowane do Salonik, kończąc w ten sposób okupację wyspy przez Turcje. W lutym 1900 r. okręt opuścił Maltę i udał się do metropolii, gdzie został zdjęty ze służby 12 marca 1900 r. w Devonport. Po remoncie okręt został ponownie wcielony do służby z nowym dowódcą i udał się z powrotem na Morze Śródziemne. W czerwcu 1902 r. okręt odwiedził Aleksandię. |
| 1907 | Okręt został pozbawiony uzbrojenia i przeklasyfikowany na jacht reprezentacyjny i okręt łącznikowy dla Commander-in-Chief, Mediterranean Station. |
| 1914 | Okręt został przebudowany na szybki trałowiec. |
| 02.1915 | W lutym 1915 r. dowództwo nad okrętem objął Commander Edward Unwin. W operacji dardanelskiej podczas lądowania po Cape Helles Unwin objął tymczasowo dowództwo nad parowcem SS "RIVER CLYDE", Za udział w tej akcji Unwin został odznaczony Victoria Cross, podobnie jak dwóch innych członków załogi kanonierki, którzy w tym samym czasie byli na "RIVER CLYDE": Able Seaman William Williams oraz Seaman George Samson. |
| 12.1920 | Okręt został sprzedany. |
| 13.07.1921 | Okręt został odsprzedany dla L. Gatt na Malcie z przeznaczeniem na złom. |
Znani dowódcy (przydziały)
| 08.07.1896 - 17.08.1896 | Commander Charles G. May (na czas manewrów) |
| 23.12.1896 - 26.08.1898 | Lieutenant & Commander Cuthbert G. Chapman |
| 19.07.1898 (?) - 14.03.1899 | Lieutenant & Commander Vivian O. L. Champion de Crespigny (zmarł podczas trwania kadencji) |
| 11.04.1899 - 12.03.1900 | Lieutenant & Commander Marcus R. Hill |
| 23.10.1900 - 01.1903 | Lieutenant & Commander Adolphus H. Williamson |
| 03.01.1903 - 02.12.1903 | Lieutenant & Commander Montagu L. Hulton |
| 02.12.1903 - 31.12.1903 | Lieutenant & Commander George C. Quayle |
| 01.1904 - 08.06.1904 | Commander George C. Quayle |
| 03.01.1905 - 11.1905 | Commander Frederic W. Dean |
| 18.11.1905 - 12.02.1907 | Lieutenant & Commander Harry H. Smyth |
| 12.02.1907 - 10.01.1908 | Commander David M. Hamilton |
| 10.01.1908 - 10.01.1910 | Lieutenant & Commander Claude L. Cumberlege |
| 10.01.1910 - 24.06.1913 | Lieutenant & Commander (I Fr.) Neston W. Diggle |
| 10.06.1913 (?) - 25.08.1914 | Commander Percy G. Brown |
| 25.08.1914 - 02.12.1914 | Lieutenant-Commander R.N.R. James A. Rogers |
| 02.12.1914 - 04.02.1915 | Commander Harold Escombe (oraz jako A/S Officer na Malcie) |
| 04.02.1915 - 30.03.1915 | Commander (retired) Edward Unwin |
| 30.30.1915 - 07.06.1915 | Captain Douglas L. Dent |
| 15.06.1915 - 16.08.1916 | Commander (T) John R. Middleton (inwalidztwo) |
| 16.08.1916 - 20.12.1916 | Commander Frederic Giffard (oraz jako Commodore, Second Class Heneage) |
| 20.12.1916 - 10.1917 (?) | Lieutenant R.N.R. in Command John Hennessy |
| 04.09.1918 - 12.03.1919 | Lieutenant-Commander John S. Morrell |
| 04.03.1919 (?) - 26.02.1921 | Captain Benjamin W. Barrow |
HMS Dryad
| 15.04.1893 | Położenie stępki okrętu w stoczni Chatham Dockyard. |
| 22.11.1893 | Wodowanie okrętu. Matką chrzestną okrętu została Miss Cecil Heneage, córka Sir Algernon'a C F Heneage, KCB. W wodowaniu wzięli również udział Commander in Chief, Rear Admiral G Digby Morant oraz Admiral Superintendent, J A Yates Esqre, Chief Constructor. |
| 21.07.1894 | Ukończenie budowy okrętu. Po ukończeniu okrętu został on skierowany na Morze Śródziemne. |
| 02.1897 | W lutym 1897 r. okręt został wysłany na Kretę, by działać jako część Międzynarodowej Eskadry (International Squadron), wielonarodowej floty składającej się z okrętów marynarki austro-węgierskiej, francuskiej marynarki wojennej, imperialnej niemieckiej marynarki wojennej, włoskiej królewskiej marynarki wojennej (Regia Marina), rosyjskiej marynarki wojennej, i Royal Navy, której zadaniem była interwencja w powstaniu ludności chrześcijańskiej wyspy przeciwko rządom Imperium Osmańskiego. 21 lutego 1897 r. dołączył do brytyjskiego pancernika HMS "REVENGE", bliźniaczej kanonierki torpedowej HMS "HARRIER", rosyjskiego pancernika "IMPERATOR ALEKSANDR II", austro-węgierskiego krążownika pancernego SMS "KAISERIN UND KÖNIGIN MARIA THERESIA" i niemieckiego krążownika pancernopokładowego SMS "KAISERIN AUGUSTA" w pierwszym zadaniu International Squadron, krótkim bombardowaniu kreteńskich pozycji powstańczych na wschód od Canei (obecnie Chania) po tym, jak rebelianci odmówili rozkazowi zniesienia greckiej flagi, którą podnieśli. |
| 12.1899 | Okręt wrócił na chwilę do Wielkiej Brytanii gdzie nastąpiła zmiana dowódcy. 14 stycznia 1900 r. okręt opuścił Chatham i udał się z powrotem na Morze Śródziemne. Miał tam zmienić bliźniaczą kanonierkę HMS "HUSSAR", która miała wrócić do metropolii na remont. Do marca 1900 r. okręt stacjonował w Souda Bay, by potem wrócić na Maltę. Od czerwca 1902 r. okręt został wypożyczony do składu East Indies Squadron, w składzie tej eskadry działał na obszarze Gulf of Aden. |
| 1906 | Okręt został przydzielony jako tender do Szkoły Nawigacji. Po upływie pewnego czasu nazwa kanonierki zaczęła być używana jako nazwa samej Szkoły Nawigacyjnej, a następnie HMS "Driad" nazwano kompleks szkoleniowy Royal Navy w Southwick House, w Hampshire. |
| 1914 |
Okręt został przebudowany na szybki trałowiec. Operował on na Morzu Północnym z portu Lowestoft. Wspierał tam działania Cruiser Force B, później 10. Cruiser Squadron, Northern Patrol. W późniejszym okresie Gunner Ernest Martin Jehan i trzej inni artylerzyści z HMS "DRIAD" zostali przydzieleni do statku - pułapki (Q-Ship) "INVERLYON". 15 sierpnia 1915 r. "INVERLYON" zatopił niemiecki okręt podwodny "UB-4". Jehan został odznaczony Krzyżem Zasługi (Distinguished Service Cross) za udział w akcji. Szczegółowy zapis z logów dziennika okrętowego za okret od października 1914 r. do lutego 1915 r. można znaleść na stronie Naval History. |
| 01.1918 | Okręt pełnił służbę portową, został przemianowany na "HAMADRYAD". |
| 24.09.1920 | Okręt został sprzedany dla H. Auten & Co. z przeznaczeniem na złom. |
Znani dowódcy (przydziały)
| 17.01.1895 - 29.04.1898 | Commander Frederick S. Pelham |
| 07.12.1899 - 01.1902 | Lieutenant & Commander Francis G. Dineley (spotyka się również datę 31. grudnia 1901 r. jako zakończenie kadencji) |
| 15.01.1902 - 21.08.1903 | Lieutenant & Commander Charles P. R. Coode (inwalidztwo) |
| 10.09.1903 - 30.06.1904 | Lieutenant & Commander Herbert L. Watts Jones |
| 05.12.1904 - 03.01.1905 | Lieutenant James U. Farie |
| 14.01.1905 - 17.11.1905 | Lieutenant & Commander Harry H. Smyth |
| 17.11.1905 - 17.01.1906 | Commander Archibald B. Purvis |
| 22.02.1906 | Captain Henry F. Oliver (oraz w dowództwie Szkoły Nawigacyjnej) |
| 06.1906 - 08.1906 | Commander John E. T. Harper (na czas manewrów) |
| 12.02.1907 - 01.02.1910 | Captain Laurence E. Power |
| 01.02.1910 - 05.01.1912 | Captain Henry W. Grant (oraz w dowództwie Szkoły Nawigacyjnej) |
| 05.01.1912 - 11.11.1914 | Captain Edward L. Booty (oraz w dowództwie Szkoły Nawigacyjnej) |
| 29.07.1914 (?) - 21.02.1915 | Lieutenant in Command Bernard E. Prichard |
| 21.02.1915 - 15.11.1916 | Lieutenant-Commander Norman M. C. Thurstan |
| 13.11.1916 (?) - 03.12.1916 | Lieutenant-Commander Myles A. Blomfield |
| 03.12.1916 - 04.05.1918 | Lieutenant-Commander Charles E. Hamond |
| 02.08.1918 - 02.1919 | Lieutenant-Commander Charles E. Hamond |
Źródła:
- Dawid Lyon, Rif Winfield (2004). The Sail & Steam Navy List. All the ships of the Royal Navy 1815 - 1889. Chatham Publishing.
- Chesneau, Roger; Kolesnik, Eugene M., eds. (1979). Conway's All the World's Fighting Ships 1860–1905. Greenwich: Conway Maritime Press.
- Norman Friedman (2009). British Destroyer - From Earliest Days to the Second World War. Seaforth Publishing
- Wikipedia oraz inne strony internetowe.