Dryad (1893)

Dane taktyczno-techniczne

Wymiary:

Napęd:

Opancerzenie:

Uzbrojenie:

Ludzie:

Projekt

Kanonierki tego typu (nazywanego czasami również typem "HALCYON") zostały zamówione w ramach 1889 Naval Defence Act. Również zostały zaprojektowane przez Williama White'a. Zdecydował on, iż nowy projekt będzie uwzględniał nieco zmian, które odnosiły się do zauważonych w trakcie użytowania poprzedników niedociągnięć. Podwyższono rufową część kadłuba, przez co zyskano miejsce dla nieco większej ilości oficerów (ostatnie manewry wykazały, obecna ich liczba jest niewystarczająca co powodowało nadmierne obciążenie obowiązkami. Odbiło się to na liczbie załogi która nieco wzrosła. Mostek dziobowy i rufowy łączył rufę i dziobówkę oraz zapewniał dostęp do maszynowni na śródokręciu.White zauważył, że większa długość i podniesiona rufa poprawi zachowanie okrętów na morzu, ale ostatecznie uznano iż poprzednie kanonierki torpedowe typu "SHARPSHOOTER" i "GRASSHOPPER" wykazywują się wystarczającą dzielnością morską, nawet większą niż po nich oczekiwano. Uzbrojenie nie odbiegało od tego, które zastosowano w poprzednim typie, jednak zwiększono kaliber wyrzutni torpedowych do 18 cali. White zmodyfikował również napęd, zachowując jednak moc osiąganą przez maszyny parowe na tym samym poziomie co w typie "ALARM". 

Po położeniu stępki pod HMS "HALCYON" Board rozważył przeprojektowanie pozostałych. Controller Captain "Jacky" Fisher faworyzował wymianę zarówno dział 4,7-cala jak i czterech 3-funtowych na nowe dziala 12-funtowe, w które planowano uzbroić nowe niszczyciele. Mogły one wystrzelić o wiele więcej pocisków na minutę niż działa 4,7-calowe, co stanowiło niebagatelny argument biorąc pod uwagę walkę z wrogimi torpedowcami. White jednak wykazał że zapas pocisków na działo przy obecnym planie uzbrojenia wynosił 300 na działo 4,7 cala, natomiast przy zastosowaniu 6 dział 12-funtowych okręty mogły zabrać jedynie po 150 pocisków na jedno działo, co niestety okazało się o wiele za mało, zaś zwiększenie zapasu amunicji pochłonęłoby całą dostępną przestrzeń i byłoby niebezpieczne dla samych okrętów. Należało również brać pod uwagę to, iż okręty nie miały wykonywać jedynie fukcji przeciwtorpedowych, ale same również miały uczestniczyć w atakach na wrogie okręty. Zbyt mały zapas amunicji artyleryjskiej nie gwarantował przebicia się przez wrogie siły osłonowe. First Sea Lord, Sir Anthony Hoskins zadecydował ostatecznie o nie zmienianiu uzbrojenia, rekomendując jednocześnie zaprojektowanie wyspecjalizowanej jednostki do przechwytywania wrogich torpedowców, nie uzbrojonej w wyrzutnie torpedowe a jedynie w silną artylerię szybkostrzelną. Aby zadowolić zwolenników obu koncepcji zadecydowano również o zastąpieniu dział 3-funtowych armatami 6-funtowymi, które gwarantowały większe obrażenia po trafieniu we wrogi torpedowiec. Zmiany w projekcie objęły również sterowanie okrętami. Zastosowano pomocniczy ster umieszczoy przed śrubami, który znacząco poprawiał zwrotność. 

Konstrukcja

Służba

Galeria