Te zaprojektowane w 1871 r. przez Edwarda Reeda kanonierki były powtórzeniem projektu wcześniejszych kanonierek typu "BEACON", jednak z wykorzystaniem całkiem nowych maszyn parowych. W kanonierkach typu "BEACON" użyto maszyn parowych zaadaptowanych z wcześniej zbudowanych okrętów.
Kraj: Wielka Brytania klasa: kanonierka śrubowa (kompozytowa kanonierka śrubowa) |
Specyfikacja
Nazwa okrętu | Stocznia | Położenie stępki | Wodowanie | Ukończenie budowy | Los okrętu |
FROLIC | Chatham DYd | ?.?.1871 | 29.02.1872 | ?.?.1873 | Sprzedany w 1908 r. |
KESTREL | Chatham DYd | ?.?.1871 | 29.02.1872 | ?.?.1873 | Sprzedany w 1888 r. |
READY | Chatham DYd | ?.?.1871 | 24.09.1872 | ?.?.1874 | Sprzedany w 1920 r. |
RIFLEMAN | Chatham DYd | ?.?.1871 | 20.11.1872 | ?.?.1873 | Sprzedany w 1890 r. |
Dane taktyczno-techniczne
Wymiary:
Wyporność | 610 t. |
Tonaż | 462 bm |
Długość pokładu działowego | 47,24 m (155 ft 0 in) |
Długość stępki dla obliczeń tonażu | 42,37 m (139 ft 0 in) |
Szerokość | 7,62 m (25 ft 0 in) |
Głębokość | 3,35 m (11 ft 0 in) |
Zanurzenie - dziób | 2,36 m (7 ft 9 in) |
Zanurzenie - rufa | 2,90 m (9 ft 6 in) |
Napęd:
Maszyny | Dwie 2-cylindrowe maszyny parowe typu HCE (typu "trunk"); 3 kotły cylindryczne; 2 śruby |
Ożaglowanie | typu bark o nieznanej powierzchni; 3 maszty |
Moc nominalna | 100 nhp |
Moc indykowana | od 715 ihp do 896 ihp |
Prędkość (maszyna parowa) | od 10,7 do 11 węzłów |
Prędkość (żagle) | 12 węzłów |
Paliwo | 80 t. węgla |
Zasięg | 880 mil morskich przy prędkości 10 węzłów |
Uzbrojenie:
Początkowe | 1 działo 178 mm (7 in) 6½ ton L/16 MLR; 1 działo 64-funtowe (64 pdr) 56 cwt MLR; 2 działa 20-funtowe (20 pdr) Armstrong RBL; 2 karabiny maszynowe |
Modernizacja - "RIFLEMAN" | 1 działo 178 mm (7 in) 6½ ton L/16 MLR; 1 działo 64-funtowe (64 pdr) 56 cwt MLR; 2 działa 178 mm (7 in) 4½ ton MLR; 2 karabiny maszynowe |
Modernizacja - "FROLIC" | 1 działo 178 mm (7 in) 4½ ton MLR; 1 działo 64-funtowe (64 pdr) 56 cwt MLR; 2 działa 178 mm (7 in) 4½ ton MLR; 2 karabiny maszynowe |
Ludzie:
Załoga | 80 oficerów i marynarzy |
Projekt
Podobnie jak wcześniejsze kanonierki typu "BEACON", te kanonierki zostały zaprojektowane przez Sir Edwarda Reeda, dyrektora ds. budownictwa morskiego, w założeniu miały one zastąpić liczne kanonierki budowane szybko i w dużej liczbie w czasie wojny krymskiej. Kanonierki krymskie były zbudowane z zielonego, niesezonowanego drewna, ich kadłuby zaczęły gnić już po dekadzie lub dłużej. Jednakże ich silniki nadal były ogólnie sprawne i gdy starsze okręty ulegały utylizacji, ich silniki zdemontowano i przenoszono na budowane właśnie kanonierki typu "BEACON". W przypadku kanonierek typu "FROLIC" zdecydowano się powtórzyć całkiem udany projekt kanonierek typu "BEACON", jednak z racji tego, iż nie było już używanych maszyn parowych w odpowiednim stanie, zdecydowano się na zamówienie całkiem nowych jednostek napędowych w stoczni John Penn & Son.
Konstrukcja
Kadłub
Kadłub tych okrętów był wykonany częściowo z drewna (poszycie) jaki i z żelaza (wewnętrzna struktura). Konstrukcyjnie stanowiły niemal całkowite powtórzenie wcześniejszych kanonierek typu "BEACON". Wyporność wynosiła 610 t. natomiast tonaż liczył 462 bm. Długość pokładu działowego wynosiła 47,24 m (155 ft 0 in), długość stępki do obliczeń tonażu 42,37 m (139 ft 0 in), natomiast szerokość liczyła 7,62 m (25 ft 0 in). Zanurzenie wynosiło od 2,36 m (7 ft 9 in) do 2,90 m (9 ft 6 in). Kadłub był wyposażony w przedziały wodoszczelne. Aby zminimalizować zanurzenie, okręty te otrzymały bardzo pełny kształt kadłuba z kwadratowymi zęzami i płaskim dnem. Admirał G. A. Ballard ("British Gunvessels of 1875: The Smaller Twin-Screw Type") skomentował, że zostały zbudowane "na wzór bardzo wydłużonej skrzyni do pakowania”. Dzięki takiej konstrukcji okręty (podobnie jak kanonierki typu "BEACON") okazały się stabilnymi platformami dział i pozwalały na zamontowanie cięższych wersji armat (lub większej ich liczby, jak w tym przypadku) niż w innych kanonierkach. W przypadku wejścia na mieliznę, ten kształt pozwoliłby im z łatwością się z niej ześlizgnąć. Taki kształt kadłuba nie pozwalał również na zbyt głębokie przechyły, co również wpływało na celność ognia. Jednak taki a nie inny kształt kadłuba miał również wady, które uwidaczniały się głównie przy słabym wietrze (myszkowanie i trudność w sterowaniu), problemy następowały również przy zbyt silnym bocznym wietrze. Ożaglowanie było typu bark o nieznanej powierzchni na trzech masztach. Okręt nie miał podnoszonych śrub, więc wpływało to na osiągi pod żaglami. Kształt kadłuba niestety generował również problemy podczas rejsów pod żaglami. Podczas przedniego wiatru Ballard opisał je jako "całkiem nie do opanowania pod żaglami”, natomiast Antony Preston w opracowaniu "Send a Gunboat: The Victorian Navy and Supremacy at Sea, 1854–1904" twierdził, że "pływały jak taca z herbatą”. Kominy na tych okrętach mogły być opuszczane poziomo na pokład co ograniczało opór wiatru. Załoga liczyła 80 oficerów i marynarzy. W trakcie służby na okrętach dodano niewielkie nadbudówki w części rufowej.
Uzbrojenie
Okręty uzbrojono w 1 działo 178 mm (7 in) 6½ ton MLR, 1 działo 64-funtowe (64 pdr) 56 cwt MLR i 2 działa 20-funtowe (20 pdr) Armstrong RBL oraz 2 karabiny maszynowe. Działa 7-calowe i 64-funtpwe były umieszczone na śródokręciu, na obrotowych podstawach. Działa 20-funtowe znajdowały się na dziobie i na rufie, w charakterze dział pościgowych. Na HMS "RIFLEMAN" i HMS "FROLIC" dokonano modernizacji uzbrojenia w trakcie pełnienia służby.
Napęd
Okręty te otrzymały całkiem nowe maszyny parowe typu HCE wyprodukowane przez firmę John Penn i Sons. Każdy z dwóch silników napędzał pojedynczą śrubę o średnicy 1,83 m (6 ft). Maszyny miały dwa cylindry: wysokiego ciśnienia o średnicy 69 cm (27 in) i niskiego o średnicy 109 cm (43 in). Skok wynosił 46 cm (18 in). Trzy cylindryczne kotły dostarczały parę do silników, wypracowywały parę o ciśnieniu 80 psi, Zapas paliwa wynosił 80 t. węgla, co pozwalało na przepłynięcie 880 mil morskich przy prędkości 10 węzłów. Dane dotyczące mocy indykowanej i prędkości osiąganych przez poszczególne jednostki można znaleźć w części dotyczącej przebiegu służby poszczególnych okrętów. Okręty były wyposażone w ożaglowanie typu bark, osiągały pod żaglami około 12 węzłów. Jednakże z racji takiego, a nie innego kształtu kadłuba podczas żaglowania przy słabym wietrze od dziobu były bardzo trudne do opanowania.
Służba
HMS Frolic
1871 | Położenie stępki okrętu w stoczni Chatham Dockyard. |
29.02.1872 | Wodowanie okrętu. |
1873 | Ukończenie budowy i wyposażanie okrętu. Okręt został wyposażony w maszynę parową firmy John Penn & Son i na próbach przy mocy 896 ihp osiągnął 10,697 węzła. Koszt budowy wyniósł 16 512 funtów za kadłub i 6 593 funty za maszyny. |
09.01.1873 | Okręt został wcielony do służby w Sheerness z przydziałem do China Station. |
07.08.1880 | Okręt został zdjęty ze służby w Chatham. |
26.07.1883 | Okręt został wcielony do służby w Sheerness z przydziałem do West Coast of Africa Station. |
12.1885 | Okręt został przeniesiony do South-East coast of America Station. Na miejscu zluzował kanonierkę HMS "ALGERINE". |
11.05.1887 | Okręt został zdjęty ze służby w Sheerness. |
28.06.1887 | Okręt został oceniony jako niezdolny do dalszej służby liniowej i skierowany do West Coast of Africa Station. |
05.1888 | Okręt po zmianie decyzji został przeklasyfikowany na okręt szkolny dla Royal Navy Volunteer Reserve. Pełnił funkcję kwatery głównej Royal Navy Artillery Volunteers w Somerset House, Londyn. |
08.1892 | Po rozwiązaniu Royal Navy Artillery Volunteers okręt został przeholowany do Sheerness, gdzie miał został przebudowany na okręt strażniczy. |
07.1893 | Okręt został przekazany Straży Przybrzeżnej i przemianowany na "CGWV.30" (lub "WV.30"). Stacjonował w Roach River, Essex. |
1897 | Okręt został przemianowany na "CGWV.41" (lub "WV.41"). |
07.04.1908 | Okręt został sprzedany z przeznaczeniem do utylizacji. |
Znani dowódcy (przydziały)
09.01.1873 - 20.04.1876 | Commander Claude Edward Buckle (China Station) |
21.04.1876 - 30.12.1878 | Commander Arthur Edward Dupuis (China Station) |
01.01.1879 - 07.08.1880 | Commander Stuart Hamilton Rickman (China Station) |
26.07.1883 - 19.05.1884 | Commander Arthur William Moore (West Coast of Africa Station) |
17.05.1884 - 11.05.1887 | Commander Alfred Arthur Chase Parr (West Coast of Station, potem South-East coast of America Station) |
05.1888 - ? | Chief Gunner Thomas Patter |
HMS Kestrel
1871 | Położenie stępki okrętu w stoczni Chatham Dockyard. |
29.02.1872 | Wodowanie okrętu. |
1873 | Ukończenie budowy i wyposażanie okrętu. Okręt został wyposażony w maszynę parową firmy John Penn & Son i na próbach przy mocy 835 ihp osiągnął 11,017 węzła. Po wcieleniu do służby okręt został skierowany do China Station. W późniejszym czasie okręt został skierowany do East Indies Station. |
11.1888 | Okręt został sprzedany z przeznaczeniem do utylizacji. |
HMS Ready
1871 | Położenie stępki okrętu w stoczni Chatham Dockyard. |
24.09.1872 | Wodowanie okrętu. |
1874 | Ukończenie budowy i wyposażanie okrętu. Okręt został wyposażony w maszynę parową firmy John Penn & Son i na próbach przy mocy 891 ihp osiągnął 11,101 węzła. Koszt budowy wyniósł 17 231 funtów za kadłub i 6 613 funtów za maszyny. Po wcieleniu do służby okręt został skierowany do South-East Coast of South America Station. |
1878 | Okręt został przeniesiony do służby w East Indies Station. |
1882 | Na początku wojny anglo-egipskiej w 1882 r. okręt przejął aktywa Suez Canal Company, w tym pogłębiarki. |
01.1884 | Okręt został przeniesiony do North American and West Indies Station. |
1894 | Okręt został przebudowany na pływający zbiornik. |
10.1916 | Okręt został przemianowany na "DRUDGE". |
25.02.1920 | Okręt został sprzedany na Bermudach prywatnemu właścicielowi. Jego nowi właściciele przerobili ją na okręt latarniczy, przemianowując go ponownie na "READY".. Zabudowano na nim wyciągarkę, która unosiła batskaf Williama Beebe w 1930 r. w czais ebicia rekordu zanurzenia. Jego szczątki zostały pozytywnie zidentyfikowane przez J.M. Greeleya podczas badań prowadzonych przez East Carolina University w 1998 r. Znajdują się na północnej stronie portu St. George's Bermudy obok dawnego nabrzeża węglowego na szerokości 32° 22' 50,23 "N i długości 64° 40' 14.68" W. Kadłub można zobaczyć na Google Earth tuż pod powierzchnią wody w orientacji północ-południe z dziobem w kierunku linii brzegowej i rufą w głębszej wodzie. W 1998 r. półkoliste tory mocowania dział były nadal widoczne na resztkach pokładu. Mocowania kotłów pozostały w części środkowej, a zarys kotłów i mocowanie komina były wyraźnie widoczne po stronie rufowej przegrody przedniej. |
HMS Rifleman
1871 | Położenie stępki okrętu w stoczni Chatham Dockyard. |
20.11.1872 | Wodowanie okrętu. |
1873 | Ukończenie budowy i wyposażanie okrętu. Okręt został wyposażony w maszynę parową firmy John Penn & Son i na próbach przy mocy 715 ihp osiągnął 10,712 węzła. Koszt budowy wyniósł 17 970 funtów za kadłub i 6 589 funtów za maszyny. Po wcieleniu do służby okręt został skierowany do East Indies Station. Potem został skierowany do West Coast of Africa Station. W późniejszym czasie okręt został skierowany do South-East Coast of South America Station. Następnym przydziałem była ponownie służba w East Indies Station. |
20.03.1875 | Wraz z okrętem badawczym HMS "NASSAU" okręt wziął udział w tłumieniu powstania w Mombasie, przeciwko wspieranemu przez Brytyjczyków sułtanowi Zanzibaru. |
26.04.1890 | Okręt został sprzedany z przeznaczeniem do utylizacji. |
Źródła:
- Rif Winfield (2014). British Warship of the Age of Sail 1817 - 1863. Seaforth Publishing.
- Dawid Lyon, Rif Winfield (2004). The Sail & Steam Navy List. All the ships of the Royal Navy 1815 - 1889. Chatham Publishing.
- Chesneau, Roger; Kolesnik, Eugene M., eds. (1979). Conway's All the World's Fighting Ships 1860–1905. Greenwich: Conway Maritime Press.
- Wikipedia oraz inne strony internetowe.