Defence (1861)

Kadłub

Wyporność okrętów HMS "DEFENCE" wynosiła 6150 t. ("RESISTANCE": 6070 t.). Długość między pionami wynosiła 85,3 m (280 ft), długość całkowita 92,04 m (302 ft), szerokość 16,51 m (54 ft 2 in) natomiast zanurzenie przy wyporności lekkiej na dziobie 7,47 m (24 ft 6 in) i na rufie 7,92 m (26 ft 0 in). Budowa kadłuba w zasadzie nie odbiegała od tej posiadanej przez okręty typu HMS "WARRIOR". Wyjątek stanowiła dziobnica typu taranowego.

Uzbrojenie

Projektowane uzbrojenie okrętów typu "DEFENCE" składało się z 18 dział 68-funtowych SBML 95 cwt. Po 8 dział znajdowało się po obu stronach głównego pokładu, natomiast na dziobie i na rufie umieszczono po jednym dziale na górnym pokładzie jako działa pościgowe. Dodatkowo na okręcie zainstalowano 4 ładowane odtylcowo działa 40-funtowe Armstronga (40 pdr) wykorzystywane jako działa salutacyjne. W trakcie budowy okrętu podjęto decyzję o zmianie konfiguracji uzbrojenia. Postanowiono ukończyć okręt uzbrojony w 8 dział 178 mm (7 in) Armstronga 110-funtowych RBL, 10 dział 68-funtowych SBML 95 cwt oraz 4 ładowane odtylcowo działa kalibru 127 mm (5 in). Oba działa ładowane odtylcowo były produkcji Armstronga.

Po obu stronach śródokręcia na głównym pokładzie znajdowały się po 3 działa 110-funtowe. Dwa pozostałe znajdowały się na dziobie i na rufie w charakterze dział pościgowych. Działa 68-funtowe znajdowały się po obu stronach głównego pokładu. Podczas testów ogniowych we wrześniu 1861 roku wyszło jednak na jaw, że działa 110-funtowe są gorsze w zwalczaniu celów opancerzonych od dział 68-funtowych. Testy te, jak również zdarzające się eksplozje tylnej części dział 110-funtowych (np. podczas bitwy o Shimonoseki czy bombardowaniu Kagoshimy) zapobiegły planom całkowitego przezbrojenia okrętów typu "DEFENCE" w działa 110-funtowe, podobnie jak to się stało w przypadku okrętów typu HMS "WARRIOR".

Pocisk do działa Armstronga 40-funtowego miał kaliber 121 mm (4,75 in) i ważył w przybliżeniu 18,1 kg (40 pounds). Prędkość początkowa pocisku wynosiła 350 m/s (1150 ft/s), natomiast zasięg wynosił 3500 m (3800 yards). Działo 40-funtowe ważyło 1625,7 kg (3584 pounds). Wszystkie typy dział mogły strzelać pociskami zarówno pełnymi jak i eksplodującymi (granatami).

Oba okręty zostały przezbrojone w latach 1867-68 w kombinację dział 178 mm i 203 mm. Otrzymały po 2 działa 203 mm i 14 dział 178 mm. Nowe działa były cięższe od dotychczas używanych, więc zmniejszono ich łączną liczbę. Pocisk do działa 203 mm (8 in.) ważył 79,4 kg (175 pounds), same działo ważyło 9,1 t. Prędkość początkowa pocisku wynosiła 430 m/s (1410 ft/s). Działo było zdolne przebić płytę pancerną wykonaną z żelaza o grubości 244 mm (9,6 in). Działo 178 mm (7 in) ważyło 6600 kg i strzelało pociskami o wadze 50,8 kg (112 pounds) mogącymi przebić żelazną płytę o grubości 196 mm (7,7 in).

Opancerzenie

Okręty posiadały pas pancerny wykonany z żelaza o grubości 114 mm (4,5 in), ciągnący się na długości 42,7 m (140 ft), podobny w budowie do tego zastosowanego w okrętach typu HMS "WARRIOR". Pancerz sięgał od poziomu pokładu górnego, aż do poziomu 1,8 m (6 ft) poniżej poziomu wody. Składał się z płyt o wymiarach 92 cm (3 ft) na 366 cm (12 ft), łączonych ze sobą metodą na język i wpust. Metoda ta pozwalała na połączenie płyt pancerza ze sobą wzmacniając go i zwiększając jego odporność na uszkodzenia. 114 mm (4,5 in) przegrody chroniły działa na głównym pokładzie. Pancerz był podbity 457 mm (18 in) warstwą drewna tekowego, składającego się z dwóch warstw o grubości 229 mm (9 in) ułożonych wobec siebie pod kątem prostym. Warstwa drewna wzmacniała opancerzenie okrętu oraz służyła do rozproszenia fali uderzeniowej mogącej oderwać płyty żelaznego pancerza od kadłuba okrętu. Dziób oraz rufa okrętu nie były osłonięte pancerzem, co czyniło je wrażliwymi na ogień z tych kierunków. Kolejną słabością była podwyższona kruchość żelaznych płyt pancerza w niskich temperaturach.

Napęd

Okręty typu "DEFENCE", podobnie jak okręty typu HMS "WARRIOR", zostały wyposażone w 2-cylindrową poziomą maszynę parową z tłokiem rurowym pojedynczego rozprężania zaprojektowaną i wyprodukowaną przez firmę John Penn and Sons. Cylindry miały średnicę 1,78 m (70¾ in), natomiast skok cylindrów wynosił 1,07 m (42 in). Parę o ciśnieniu roboczym 20 psi (138 kPa) dostarczały jednak tylko 4 kotły typu prostokątnego. Maszyna parowa o mocy 2537 ihp zapewniała HMS "DEFENCE" prędkość 11,618 węzła (HMS "RESISTANCE" osiągał 11,834 węzła przy mocy maszyn 2428 ihp). Napędzała pojedynczą śrubę o średnicy 6,4 m (21 ft) zaprojektowaną przez Roberta Griffithsa. Podobnie jak w HMS "WARRIOR" aby zapewnić najlepsze możliwe wykorzystanie ożaglowania śruba mogła być podnoszona z wody, a kominy mogły być opuszczane, by ograniczyć opór wiatru. Jednak w praktyce kiedy wymagane było szybkie użycie maszyny parowej w celu bezpieczniejszego manewrowania, w momencie korzystania z żagli śruba pozostawała w pozycji opuszczonej obracając się samoistnie. Okręty posiadały również dwa pomocnicze silniki parowe zasilane parą z kotłów głównych. Pierwszy z nich zasilał wentylację okrętu i służył do obsługi pomp, drugi zajmował się obsługą pozostałych urządzeń, jak np. wind kotwicznych.

Okręty typu "DEFENCE" posiadały żagle o powierzchni 2277 m² (24 500 sq ft). Niższe maszty oraz bukszpryt był wykonany z żelaza, aby wytrzymać przeciążenia powstałe podczas ewentualnego taranowania. Prędkość okrętów pod żaglami sięgała 10,5 węzła. W okresie od września 1864 do kwietnia 1866 roku na okrętach typu "DEFENCE" zmieniono konfigurację ożaglowania na pełnorejowe. Jednak po tym okresie powrócono do ożaglowania typu bark.

HMS Defence

Trzeci okręt o tej nazwie w Royal Navy.

Kolejni dowódcy (przydziały)

HMS Resistance

Trzeci okręt o tej nazwie w Royal Navy.

Znani dowódcy (przydziały)